Wapens

• Artikel door Ruben Krutzen
• Geplaatst op 27 juni 2016

10.5 cm K gepanzerte Selbstfahrlafette / Dicker Max

In de Tweede Wereldoorlog werden door Duitsland verschillende prototypes van tanks gebouwd. De Duitse ‘10.5 cm K gepanzerte Selbstfahrlafette’, bijgenaamd ‘Dicker Max’, is daar een duidelijk voorbeeld van.

• Artikel door Ruben Krutzen
• Geplaatst op 13 juli 2013

105 mm Gun Motor Carriage T95

Tijdens de Tweede Wereldoorlog produceerden fabrieken in de Verenigde Staten tanks en tankjagers. De Amerikaanse tankjagerdoctrine legde nadruk op het gebruik van verouderde rompen van tanks. Tankjagers als de M10 Wolverine en M36 Jackson hadden koepels in tegenstelling tot Duitse tankjagers als Jagdpanzer 38(t) Hetzer en Jagdpanzer IV. Gebruik van bestaande tankonderstellen had één groot voordeel: de productie van tankjagers was goedkoop. Niet alle Amerikaanse tankjagers hadden koepels. In september 1943 werd door het Ordnance Department, de legerorganisatie verantwoordelijk voor militaire logistiek, de constructie van een zwaar gepantserd voertuig voorgesteld. Dit voertuig zou de naam T-28 krijgen. De T28 kon bunkers en vijandelijke posities aanvallen. Het moest een tank worden die nagenoeg onkwetsbaar was voor vijandelijk geschut. De Duitse Siegfriedlinie was een mogelijk doelwit voor de T28. Vanwege de dreiging van Duitse tanks zoals Tiger, Tiger II en de zware tankjager Jagdtiger, kreeg het T28 project een grote impuls.

• Artikel door Tom Notten
• Geplaatst op 12 februari 2003

Ferdinand

Tijdens de ontwikkeling van de Tiger I had Porsche ook een prototype vervaardigd, namelijk de VK 4501 (P). Hitler besloot om voor de Tiger I het concurrerende ontwerp te kiezen. Met het prototype van Porsche had Duitsland andere plannen. Aan de hand van de VK 4501 (P) werd een tankjager/stormgeschut ontwikkeld. Dit voertuig zou Ferdinand genoemd worden, naar zijn ontwerper Ferdinand Porsche. De ontwikkeling van de Ferdinand verliep razendsnel, wat tot gevolg had dat er ernstige fouten gemaakt werden in het ontwerp. De Ferdinand moest namelijk klaar zijn voor het Duitse offensief aan het oostfront in 1943. Een van de grootste fouten was het achterwege laten van een machinegeweer, zodat in de slag om Koersk al snel duidelijk werd dat Sovjet-infanterie zonder moeite de Ferdinand konden naderen en door middel van explosieven het voertuig onschadelijk konden maken. Na de slag om Koersk werden de Ferdinands die de slag overleefd hadden verbeterd. De naam van het voertuig werd toen veranderd in Elefant.

• Artikel door Tom Notten
• Geplaatst op 27 januari 2003

Hetzer

In maart 1943 gaf generaal Heinz Guderian de opdracht aan Duitse technici om een lichte tankjager te ontwikkelen, die goedkoop en in grote aantallen geproduceerd kon worden. Dit moest gebeuren om tussenoplossingen, zoals bijvoorbeeld de Marder III, te vervangen. Het nieuwe voertuig kreeg als taak om de tankjagereenheden van de infanteriedivisies te voorzien.

• Artikel door Patrick Molders
• Geplaatst op 26 februari 2003

Jagdpanther

Let op: dit artikel is aan herziening toe. Wilt u ons helpen met het (her)schrijven van dit artikel, neem dan contact op met de redactie.

• Artikel door Martijn Scherjon
• Geplaatst op 26 februari 2003

Jagdpanzer IV

Let op: dit artikel is aan herziening toe. Wilt u ons helpen met het (her)schrijven van dit artikel, neem dan contact op met de redactie.

• Artikel door Tom Notten
• Geplaatst op 26 februari 2003

Jagdtiger

In Duitsland waren er op het moment dat de Jagdtiger op het slagveld verscheen al verschillende andere tankjagers in gebruik. Op het chassis van de PzKpfw IV was al een anti-tankkanon gemonteerd, de zogenaamde Jagdpanzer IV. Ook van de PzKpfw V Panther was een tankjager-versie verschenen, namelijk de Jagdpanther. Deze tanks waren succesvol gebleken op het slagveld, zodat nazi-Duitsland besloot dat op het chassis van de PzKpfw VIb Königstiger ook een groot anti-tankkanon gemonteerd zou gaan worden. Dit resulteerde in het verschijnen van de Jagdtiger. Een kolossaal voertuig met een gewicht van 70 ton. Het wordt wel gezien als het meest krachtige pantservoertuig van de Tweede Wereldoorlog.

• Artikel door Tom Notten
• Geplaatst op 1 maart 2003

M10 Wolverine

M10 Wolverine De 3" GMC M10 Tank Destroyer, ook wel Wolverine genoemd bestond in twee versies en werd gebruikt door de Verenigde Staten, Groot-Brittannië, Canada en de Sovjet-Unie. De M10 was gebaseerd op de M4A2 Sherman en beschikte dus over de betrouwbare dieselmotor. De andere versie, de M10A1 was gebaseerd op de M4A3 Sherman.

• Artikel door Tom Notten
• Geplaatst op 1 maart 2003

M36 Jackson

De M36 Gun Motor Carriage Tank Destroyer, ook wel M36 Jackson genoemd werd exclusief gebruikt door de Verenigde Staten aan het westfront in Europa. De M36 was in feite een verbeterde versie van de M10 Wolverine tankjager. De M36 Jackson had echter een dikkere bepantsering en een veel krachtiger kanon.

• Artikel door Tom Notten
• Geplaatst op 26 februari 2003

Marder III

De Marder-serie was gebaseerd op verouderde onderstellen van Duitse en buitgemaakte tanks waar dan een groot kanon op gemonteerd werd, al dan niet Duits of eveneens buitgemaakt. Er moet bij vermeld worden dat deze pantservoertuigen niet over een roterende geschutskoepel beschikten. Er was grote behoefte aan deze voertuigen aan het oostfront, want de Duitse middelzware gevechtstanks waren niet opgewassen tegen de Sovjettanks KV-1 en T-34/76. Om de kloof te overbruggen voordat de betere en zwaardere Duitse tanks, zoals de PzKpfw IVF2s, de PzKpfw V Panther en de PzKpfw VI Tiger op het slagveld verschenen, werd er dus op deze manier een tussenoplossing gevonden. De Marder-serie had wel een groot nadeel. Door de open opbouw werd de bemanning blootgesteld aan vijandelijk infanterie- en artillerievuur.

• Artikel door Martijn Scherjon
• Geplaatst op 14 maart 2003

Nashorn

Let op: dit artikel is aan herziening toe. Wilt u ons helpen met het (her)schrijven van dit artikel, neem dan contact op met de redactie.

• Artikel door Ruben Krutzen
• Geplaatst op 21 november 2018

Panzer Selbstfahrlafette 1 für 7.62cm PaK36(r) auf Fahrgestell PzKpfw. II Ausf. D1 und D2

Tijdens de Tweede Wereldoorlog werden verschillende tankjagers gebouwd. Vaak werden op verouderde tankonderstellen tankkanonnen gemonteerd. Zodoende konden de rompen en onderstellen van verouderde tanks efficiënt gebruikt worden. De Duitse invasie in de Sovjet-Unie op 22 juni 1941 maakte duidelijk dat bestaande Duitse tanks zoals de Panzerkampfwagen I, II en III over het algemeen niet sterk genoeg waren om de nieuwste Sovjettanks, zoals de T-34 tank en de KV-1, te vernietigen. De PzKpfw I en PzKpfw II waren niet in staat het pantser van genoemde types te doorboren. De PzKpfw III, en zelfs de PzKpfw IV, hadden grote moeite met pantsermunitie om de bepantsering van die middelzware en zware Sovjettanks te doorboren. Paniek ontstond bij Duitse troepen toen zij zagen hoe 3.7 cm antitankmunitie afketste tegen de T-34 en KV Sovjettanks. Zelfs de 5 cm PaK 38 bleek vaak niet in staat de T-34 en de KV aan de voorkant op grote afstand uit te schakelen. De situatie was zo ernstig dat meteen gezocht werd naar mogelijkheden om krachtigere en zwaardere antitankkanonnen te monteren op tanks voordat nieuwe tankmodellen ontwikkeld en ingezet konden worden.

• Artikel door Kaj Metz
• Geplaatst op 26 juli 2012

SU-100

De SU-100 (Samokhodnaya Ustanovka “zelfrijdend affuit” 100) was een Sovjet tankjager die in de periode 1943-1944 ontworpen werd en vanaf 1945 in gebruik was in het Rode Leger. De SU-100 bleek zeer efficiënt te zijn in het uitschakelen van zware vijandelijke tanks, maar kwam te laat aan het front om bepalend te zijn op het slagveld. De SU-100 werd zowel aan het Oostfront als tegen het Japanse leger in augustus 1945 ingezet.

• Artikel door Ruben Krutzen
• Geplaatst op 9 september 2013

SU-100Y

Tijdens de Tweede Wereldoorlog ontwikkelde de Sovjet-Unie verschillende tanks en tankjagers. Tankjagers van de Sovjet-Unie werden vaak snel en in korte tijd in elkaar gezet. Een groot verschil met Amerikaanse tankjagers is het feit dat Sovjet tankjagers geen koepel hebben. Een groot voordeel bij de productie van tankjagers was dat productiekosten laag bleven. Tankjagers hadden één taak: het vernietigen van vijandelijke tanks en andere voertuigen.

• Artikel door Ruben Krutzen
• Geplaatst op 23 augustus 2015

SU-122P

Tijdens de Tweede Wereldoorlog produceerde de Sovjet-Unie tankjagers. Tankjagers zoals SU-85 en SU-100 kennen de meeste militair historici en amateur-historici. Veel minder bekend is dat de Sovjet-Unie zeldzame prototypes fabriceerde. De SU-122P (СУ-122П) is daar een voorbeeld van. Van die tankjager is slechts één exemplaar gebouwd door de Oeral Machinebouw Fabriek NKTP.

• Artikel door Tom Notten
• Geplaatst op 3 februari 2003

SU-152

De SU-152 was het antwoord op het verschijnen van de Tiger op de slagvelden in Oost-Europa in januari 1943 in de gevechten bij Leningrad. In 1942 was het door luitenant-kolonel J.J. Kotin geleide ontwerpbureau reeds begonnen met het ontwerp van een nieuwe zware tank om de verouderde KV-1 te vervangen. Dit voertuig kreeg de benaming KV-13 en was gebaseerd op het originele chassis van de KV-1, maar met een nieuw ontworpen romp en geschutskoepel.

Dit ontwerp zou uiteindelijk dienen als basis voor de KV-85 en IS-2. Maar begin 1943 was men nog steeds bezig met de ontwikkelingsfase voor de nieuwe generatie zware tanks. En aangezien de behoefte van het Rode Leger hoog was om een antwoord te bieden op de nieuwste Duitse tanks, werd er gekozen voor een tussenoplossing om voorlopig opgewassen te zijn tegen de Tiger.

Op 4 januari gaf het Staatsverdedigingscomité (GKO) opdracht voor het ontwikkelen van een tankjager met een kanon dat krachtig genoeg was om het tegen de Tiger op te nemen. In slechts 25 dagen ontwikkelde het ontwerpbureau van Kotin twee ontwerpen die voldeden aan de eisen van het GKO.

Het eerste ontwerp was de KV-12, die bewapend was met de 203mm B-4 model 1931 houwitser. Maar vanwege de geringe mondingssnelheid van het kanon werd het project niet goedgekeurd voor massaproductie. Het tweede ontwerp was de KV-14, dat bewapend was met het krachtige 152mm ML-20 kanon en wel werd goedgekeurd. Op 14 februari werd opdracht gegeven voor de massaproductie van de KV-14. De KV-14 kreeg de benaming SU-152 (SU= Samakhodnaya Ustanovka). Het 152mm kanon had een mondingssnelheid van maar liefst 655 m/s en was in staat om door 110mm bepantsering door te dringen op een afstand van 2000 meter.

Het kanon had echter een groot nadeel. De munitie bestond namelijk uit twee delen en daarom konden er maar twee schoten per minuut worden afgevuurd. Ook de telescopen van de SU-152 waren van een matige kwaliteit, zodat er door de bemanningen vaak onnauwkeurig geschoten werd. De eerste exemplaren hadden geen bewapening tegen vijandelijke infanterie. De latere exemplaren hadden wel de beschikking over een 12,7mm DShK machinegeweer, gemonteerd op de bovenkant van de tankjager. De SU-152 werd geproduceerd in Cheljabinsk en toen de productie eind 1943 werd stopgezet, waren er 704 stuks van de lopende band gerold.

Het eerste regiment dat werd uitgerust met de SU-152 werd geformeerd in mei 1943 en naar het front gestuurd om net als de kleinere SU-76i deel te nemen aan de Slag bij Koersk. De SU-152 bleek meteen een succesvolle tankjager te zijn. Er waren maar twaalf voertuigen beschikbaar maar er werden in twaalf dagen van zware gevechten wel twaalf Tigers uitgeschakeld en zeven zware tankjagers van het type Ferdinand werden vernietigd, terwijl er geen enkele SU-152 verloren ging. De SU-152 bleek dus een uiterst effectief wapen en het kreeg de bijnaam Zvierboy, waarvan de vertaling dierendoder betekent, omdat het in staat was om de Duitse Tiger, Panther en Elefant uit te schakelen.

Na de Slag om Koersk nam de SU-152 deel aan de grote strategische offensieven in de herfst van 1943 en aan het grote zomeroffensief (Operatie Bagration). De SU-152 diende tot aan het einde van de oorlog en nam deel aan de Slag om Boedapest en de Slag om Berlijn, voornamelijk als ondersteuning van de infanterie, omdat de nieuwe generatie zware tanks de rol van de SU-152 had overgenomen.

• Artikel door Kaj Metz
• Geplaatst op 31 juli 2012

SU-85

De SU-85 (Samokhodnaya Ustanovka “zelfrijdend affuit” 85) was het antwoord van het Rode Leger op de introductie van de Duitse Tiger en Panther tanks aan het Oostfront in 1943. Deze tankjager werd midden 1943 ontworpen en ging in augustus van dat jaar in productie. De SU-85 bleek een efficiënte tankjager te zijn, maar bracht ook zo zijn mankementen met zich mee. In juli 1944 werd de productie gestopt om ruimte te maken voor betere tanks en gemechaniseerd geschut. Een gemoderniseerde versie, de SU-85M, bleef tot december 1944 in productie.