M10 Wolverine

M10 Wolverine
De 3" GMC M10 Tank Destroyer, ook wel Wolverine genoemd bestond in twee versies en werd gebruikt door de Verenigde Staten, Groot-Brittannië, Canada en de Sovjet-Unie. De M10 was gebaseerd op de M4A2 Sherman en beschikte dus over de betrouwbare dieselmotor. De andere versie, de M10A1 was gebaseerd op de M4A3 Sherman.

In april 1942 gaf het Amerikaanse leger opdracht om een tankjager te ontwikkelen op basis van de Sherman. De ontwerpen en prototypes waren snel vervaardigd en in september van datzelfde jaar ging de M10 Wolverine in productie bij Fisher Tank Division. Er werd gekozen voor het 3" kanon M7 (76,2mm). Voor de verdediging tegen vijandelijke infanterie en luchtdoelen had de Wolverine een 12,7mm machinegeweer. Om het kanon te kunnen plaatsen in de geschutskoepel moest de bovenkant van deze geschutskoepel weggelaten worden. Het overzicht op het slagveld voor de bemanning kon niet beter, maar de bemanning werd wel blootgesteld aan artillerie-, mortier- en infanterievuur. Het onderstel van de Sherman werd verbreed en in het ontwerp van de Wolverine werd al de schuin aflopende bepantsering toegepast.

De motor die in de M10 Wolverine gebruikt werd was dezelfde motor die gebruikt werd in de M4A2 Sherman, namelijk een 12 cilinder dieselmotor van General Motors. Deze had een maximaal vermogen van 410pk. De brandstoftank had een inhoud van 625 liter en doordat het een dieselmotor (laag brandstofverbruik) was, kwam het maximumbereik van de tank op 320 kilometer te liggen. De versnellingsbak die gebruikt werd was van het synchromesh-type en had 5 versnellingen vooruit en 1 achteruit.

De bemanning bij de M10 Wolverine bestond uit 5 personen. In de geschutskoepel zaten de commandant, de schutter en de lader (die blootgesteld waren aan vijandelijk infanterievuur) en in de romp waren de bestuurder en de radiobediener/assistent-bestuurder ondergebracht.

Technische gegevens:

Op het slagveld bleek de Wolverine een succes, het 3" kanon presteerde duidelijk beter dan het 75mm kanon van de Sherman. De M10 Wolverine werd via de lend-lease regeling gebruikt door Groot-Brittannië en Canada, die de Wolverine ingezet hebben in Italië en aan het westfront. Er werden zelfs 52 Wolverines naar de Sovjet-Unie getransporteerd om aan het oostfront tegen de Duitsers te vechten.

Het grote nadeel van de Wolverine was echter zijn open geschutskoepel. Er vielen veel slachtoffers onder de bemanningsleden door de al eerder genoemde redenen. Toen de Duitse tanks in 1944 beter bepantserd waren raakte de Wolverine verouderd. De Verenigde Staten ontwikkelden daarom een opvolger met een 90mm kanon, namelijk de M36 Jackson.

M10A1 Wolverine
De Amerikanen ontwikkelden ook een tankjager op het onderstel van de M4A3 Sherman, namelijk de M10A1 Wolverine. De M10A1 Wolverine kwam echter nooit in actie en werd alleen voor trainingsdoeleinden gebruikt en werd omgebouwd tot M35 Prime Mover, die gebruikt werd voor het verslepen van artilleriestukken. Er werden uiteindelijk toch zo'n 1413 M10A1 Wolverines geproduceerd waarvan het merendeel omgebouwd werd tot de M35.

Achilles Mk IIc
De Britten ontvingen de M10 Wolverine op grote schaal in verband met de lend-lease regeling. Zij waren echter niet tevreden over de prestaties van het 3" kanon en monteerden hun eigen 17-ponder anti-tankgeschut. Deze presteerde aanzienlijk beter en zij hernoemden de omgebouwde M10 Wolverine in Achilles. De Achilles kwam in actie voor de 21e Legergroep in 1944 en 1945.

Technische gegevens: