Nashorn

Let op: dit artikel is aan herziening toe. Wilt u ons helpen met het (her)schrijven van dit artikel, neem dan contact op met de redactie.

Toen de Duitsers in de winter van 1941 tot de conclusie kwamen dat de nieuwe Russische pantservoertuigen veel effectiever en krachtiger waren dan hun eigen ontwerpen was er grote behoefte aan een tankjager die met een stuk 88mm geschut de Russische tanks kon bestrijden. De Hornisse (horzel) en de Nashorn (neushoorn) waren ontwerpen van een zelfrijdend anti-tank voertuig dat deze taak op zich moest nemen. Er waren al verschillende pogingen gedaan met de chassis van de PzKpfw III en de PzKpfw IV en ook waren buitgemaakte Franse voertuigen omgebouwd tot tankjagers (de Lorraine tractor werd Marder I) maar geen van deze varianten kon als effectief platform voor het 88 mm L/71 kanon dienen. Daarom werd gekozen om een speciaal chassis met de naam "Geschützwagen" (wapendrager) te maken uit een combinatie van het PzKpfw III en het PzKpfw IV chassis. De firma Alkett werd hiervoor gecontracteerd en de productie begon in het voorjaar van 1943.

Het verschil tussen de Hornisse en de Nashorn is de pantserplaat aan de voorkant bij de chauffeur die bij de Nashorn iets dikker is en ook een nieuwere versie van het L/71 kanon werd in de Nashorn ingebouwd. In feite was het hele voertuig rond de 88 mm ontworpen. Als eerste werd de Hornisse geproduceerd in een totaal van 20 stuks terwijl van de Nashorn 474 stuks werden afgeleverd tot aan het einde van de oorlog.

De machine werd zwaar belast door het gewicht van het 88 mm geschut en daarom kon er geen dikke bepantsering gebruikt worden, 30 mm aan de voorzijde en verder slechts 10 mm rondom. Er zat geen koepel op de Nashorn / Hornisse en het gevechtscompartiment was open. Toch had deze machine een vrij hoog profiel en dat is een nadeel gezien het feit dat dit pantservoertuig ontworpen was voor hinderlagen van waaruit vijandelijke tanks werden bestookt. De bemanning was dus erg kwetsbaar voor infanterie want er kon een handgranaat of brandbom in het gevechtscompartiment gegooid worden. Tevens ontbrak een ingebouwd machinegeweer en dus werd deze los vervoerd in het voertuig om toch bescherming te kunnen bieden aan de bemanning.

Ondanks deze nadelen hebben de Nashorn en Hornisse goed gepresteerd. Hun vuurdoop was bij de slag om Koersk. De Nashorns en Hornissen werden in speciale Panzerjager Abteilungens (tankjager afdelingen) georganiseerd die uit 30 voertuigen bestonden. Vaak wachtten zij een vijandelijke aanval met tanks af om vervolgens ver buiten het bereik van het vijandelijke geschut het vuur te openen met de 88 mm. Zo claimden de Duitse bemanningen "kills" van T34/76's op 3 en zelfs 4 kilometer afstand. Ook is de Nashorn verantwoordelijk voor de "kill" van een Amerikaanse zware M26 Pershing tank.

Uiteindelijk zouden in 1944 de echt succesvolle tankjagers ten tonele verschijnen en werden de Nashorn en zijn broertje naar het tweede plan verwezen. Toch waren de machines die overbleven populair onder de bemanningen en bleven ze dienst doen tot de uiteindelijke capitulatie.

Technische gegevens: