De M36 Gun Motor Carriage Tank Destroyer, ook wel M36 Jackson genoemd werd exclusief gebruikt door de Verenigde Staten aan het westfront in Europa. De M36 was in feite een verbeterde versie van de M10 Wolverine tankjager. De M36 Jackson had echter een dikkere bepantsering en een veel krachtiger kanon.

Eind 1942 gaf het Amerikaanse leger opdracht om een tankjager te ontwikkelen die de M10 Wolverine moest vervangen. Omdat andere projecten een hogere prioriteit kregen verliep de ontwikkeling langzaam. De ontwerpen en prototypes waren klaar in december 1943. In april 1944 ging de M36 Jackson in productie bij de Fisher Tank Division, Massey Harris Company, American Locomotive Company in de Verenigde Staten en bij de Montreal Motor Company in Canada. Er werd gekozen voor het 90mm M3 kanon dat oorspronkelijk een luchtdoelkanon was. Doordat er een krachtiger kanon gebruikt werd moest er aan de achterkant van de geschutskoepel een groot contragewicht gemonteerd worden. Voor de verdediging tegen vijandelijke infanterie en luchtdoelen had de M36 Jackson een .50 12,7mm machinegweer. Om het kanon te kunnen plaatsen in de geschutskoepel moest net als bij de M10 Wolverine de bovenkant van deze geschutskoepel weggelaten worden. Het overzicht op het slagveld voor de bemanning kon niet beter, maar de bemanning werd wel blootgesteld aan artillerie-, mortier- en infanterievuur. Hetzelfde onderstel als bij de M10 Wolverine werd gebruikt (verbreed en langer gemaakt onderstel van de Sherman). Ook werd de schuin aflopende bepantsering toegepast.

Doordat de M10 Wolverine op een gegeven moment verouderd was werd besloten de oorspronkelijke geschutskoepels van de M10 te vervangen door die van de M36 Jackson. Zo'n 500 M10 Wolverines werden omgebouwd.

De motor die in de M36 Jackson gebruikt werd was dezelfde motor die gebruikt werd in de M4A3 Sherman, namelijk een 8 cilinder benzinemotor van Ford. Deze had een maximaal vermogen van 450pk. De brandstoftank had een inhoud van 727 liter en het maximumbereik van de tank kwam op 240 kilometer te liggen. De versnellingsbak die gebruikt werd was van het synchromesh type en had 5 versnellingen vooruit en 1 achteruit.

De bemanning bij de M36 Jackson bestond uit 5 personen. In de geschutskoepel zaten de commandant, de schutter en de lader (die blootgesteld waren aan vijandelijk infanterievuur) en in de romp waren de bestuurder en de radiobediener/assistent-bestuurder ondergebracht.

Technische gegevens:

De M36 Jackson beleefde zijn vuurdoop in juli 1944 op de slagvelden in Frankrijk. Op het slagveld bleek de M36 Jackson een succes, het 90mm kanon presteerde duidelijk beter dan het 3" kanon van de Wolverine. Het grote nadeel van de M36 Jackson was net zoals bij de M10 Wolverine zijn open geschutskoepel. Er vielen veel slachtoffers onder de bemanningsleden door de al eerder genoemde redenen. Na de oorlog besloot de Verenigde Staten geen pantservoertuigen meer te ontwikkelen die speciaal bedoeld waren voor het uitschakelen van vijandige tanks. Er werd besloten reguliere gevechtstanks (met gesloten geschutskoepel) te ontwikkelen die ook in staat waren om het op te nemen tegen vijandelijke tanks, zoals de M26 Pershing en de M46 Patton.

M36B1 Jackson
Bij de M36B1 Jackson was de geschutskoepel van de M36 op een onveranderde romp van de M4A3 Sherman middelzware gevechtstank geplaatst. Ze werden gebouwd in een oplage van 187 stuks vanaf oktober 1944 bij Fisher Tank Arsenal, maar ze kwamen nooit in actie aan het front. Ze werden alleen gebruikt voor trainingsdoeleinden.

M36B2 Jackson
In mei 1945 werd begonnen met de productie van de M36B2 Jackson bij de American Locomotive Company in de Verenigde Staten en bij de Montreal Locomotive Works in Canada. Er werd gebruik gemaakt van een aangepaste romp van de M4A2 Sherman (diesel) die eigenlijk bedoeld was voor de M10 Wolverine. De M36B2 Jackson verscheen in een oplage van 724 stuks en kwam nooit in actie tijdens gevechten in de Tweede Wereldoorlog. Wel kwam deze tank in actie voor de Fransen in de oorlog in Indochina (Vietnam).