Let op: dit artikel is aan herziening toe. Wilt u ons helpen met het (her)schrijven van dit artikel, neem dan contact op met de redactie.

In augustus 1942 besloot het Waffenamt om op basis van het chassis van de PzKpfw Panther Ausf G. en de nodige componenten van diezelfde tank, een Sturmgeschütz te ontwerpen, welke het op dat moment nieuw ontwikkelde 88mm kanon zou kunnen dragen. Op 20 oktober 1942 werd een werkend model, tegelijk met houten modellen voor de PzKpfw VIb Königstiger en de Jagdtiger aan Hitler gepresenteerd. In januari 1944 kon gestart worden met de productie.

Volgens planning zouden er ongeveer 150 Jagdpanthers per maand geproduceerd worden, echter het hoogste productieaantal bleef steken op 72 stuks, wat het totaal aantal geproduceerde Jagdpanthers op 382 bracht. 270 stuks bij MIAG (Mühlenbau und Industrie AG) en 112 stuks bij MNH (Maschinenfabrik Niedersachsen Hannover). Dat de geplande aantallen niet gehaald werden, is voornamelijk te wijten aan de toenemende bombardementen door de Geallieerden, welke grote materiële en logistieke schade toebrachten. Het Jagdpanther ontwerp was gebaseerd op het chassis van de PzKpfw V Panther Ausf. G, waarbij de opbouw een verlenging was van de bodem en zijwanden. De opbouw kon beschouwd worden als het gevechtscompartiment. De Jagdpanther verschilde op heel weinig punten van de Panther, afgezien natuurlijk van het ontbreken van een koepel. Dit vergemakkelijkte wel de productie van de Jagdpanther, en reduceerde de kostprijs.

De Jagdpanther had een 5-koppige bemanning aan boord; de chauffeur zat links voorin, de radio-operateur annex machinegeweerschutter rechts voorin. Achter hen zaten zowel de schutter als de lader, terwijl de commandant helemaal achterin in het gevechtscompartiment zat. De technische specificaties komen in het algemeen overeen met die van de Panther. Ook de Jagdpanther was voorzien van het uitstekende 88mm kanon met lange loop (Pak 43/3 L71); dit zelfde kanon werd ook toegepast in de Königstiger. Het kanon was in staat om vijandelijke tanks op afstanden van ruim 2000 meter uit te schakelen. Bescherming van het kanon werd bereikt door het toepassen van een kenmerkend stuk bepantsering; een soort stalen mantel, wat bij de bemanningen al snel de bijnaam "Saukopf" oftewel "Zwijnenhoofd" kreeg.

Het grote nadeel van het hele concept is wel dat het kanon een beperkte breedteverstelling had (13 graden beide kanten op), waardoor het voertuig altijd eerst in de juiste richting gemanoeuvreerd moest worden, voordat er geschoten kon worden. Dit koste nogal wat tijd en was zeker in een tankslag, waarbij wendbaarheid een must is, verre van ideaal. Op basis van opgedane ervaringen in de frontlinie werden er nog de nodige aanpassingen aan het ontwerp doorgevoerd. Zo werden er bijvoorbeeld beschermende stalen platen voor de rupsbanden gelast, kreeg de Jagdpanther een nieuw uitlaatsysteem en zelfs een brandblusinstallatie.

De meeste Jagdpanthers werden naar het Oostfront gestuurd. Een bataljon nam deel in de strijd volgend op D-Day en de grootste concentratie van Jagdpanthers nam deel aan de Slag om de Ardennen. Waar ze in actie kwamen, maakten ze de nodige slachtoffers en waren ze alom gevreesd. In juli 1944 bijvoorbeeld vernietigden 3 Jagdpanthers zo'n 12 Churchill-tanks binnen 5 minuten. Plannen om de Jagdpanther te voorzien van een 128 mm kanon lagen klaar, maar het einde van de oorlog kwam te snel om deze nog uit te werken. Daarnaast gaan er geruchten dat aan het einde van de oorlog een paar Jagdpanthers voorzien waren van infrarood apparatuur, zoals ook wel toegepast op de reguliere Panthers, alleen is hier geen bewijsmateriaal van voor handen.

Technische gegevens: