TracesOfWar heeft uw hulp nodig! Elke euro die u bijdraagt steunt enorm in het voortbestaan van deze website. Ga naar stiwot.nl en doneer!

Artikelen

Duitse Zware-kruisers van de Deutschland-klasse
  • Artikel door Wilco Vermeer
  • Geplaatst op 1 februari 2022

Duitse Zware-kruisers van de Deutschland-klasse

Na het einde van de Eerste Wereldoorlog, werd nagenoeg de gehele Reichsmarine-vloot van grotere schepen, op last van de geallieerden gesloopt. Via het verdrag van Versailles kreeg Duitsland geen toestemming meer om schepen in bezit te hebben met een gewicht van meer dan 10.000 ton en een geschut kaliber van 28 cm. Om deze bepalingen te omzeilen besloot men bij de wederopbouw van de Kriegsmarine een aantal schepen, zogenaamde Panzerschiffe, te produceren met een bewapening precies aan de toegestane limiet, maar met een lichtere bepantsering en kleinere afmetingen. Deze schepen waren hierdoor in feite zware kruisers, zoals ze vanaf februari 1940 ook werden geclassificeerd, met een extra zware bewapening en werden in de volksmond "vestzakslagschepen" genoemd.

Japanse Zware-kruisers van de Mogami-klasse (1934) - 最上型
  • Artikel door Wilco Vermeer
  • Geplaatst op 10 augustus 2021

Japanse Zware-kruisers van de Mogami-klasse (1934) - 最上型

De Mogami-klasse kruisers werden door toepassing van 155 mm geschut, moderne lastechnieken en compacte bouw gepresenteerd als Lichte-kruiser volgens de gangbare normen van het Washington Naval Treaty. Bij het ontwerp was echter al rekening gehouden met een herbewapening met zwaarder geschut. Toen Japan zich terugtrok uit het verdrag, werd de klasse in 1939 herbewapend met 203 mm geschut waarmee het Zware-kruisers werden.

Japanse Zware-kruisers van de Takao-klasse (1930) - 高雄型
  • Artikel door Wilco Vermeer
  • Geplaatst op 25 april 2022

Japanse Zware-kruisers van de Takao-klasse (1930) - 高雄型

De in de beginjaren 1930 in dienst genomen schepen van de Takao-klasse waren gebouwd met inachtneming van het Washington Naval Treaty van 1922. Het hoofdgeschut kreeg echter een hogere elevatie waardoor het enigszins als luchtafweer dienst kon doen. De vier in deze klasse gebouwde schepen gingen op de Takao na verloren tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Kirov
  • Artikel door Tom Notten
  • Geplaatst op 3 april 2003

Kirov

Stalin had er sinds zijn aantreden als secretaris-generaal van de Communistische Partij van de Sovjet-Unie steeds de voorkeur aan gegeven om het merendeel van de defensiebudgetten te besteden aan de landstrijdkrachten. Daardoor schoot de financiering van de Rode Marine ernstig tekort en er waren sinds de Eerste Wereldoorlog in de Sovjet-Unie geen grootschalige projecten meer ondernomen voor het bouwen van grote oorlogsschepen. De Sovjet-Unie had in tegenstelling tot bijvoorbeeld Groot-Brittannië en Frankrijk geen tot de verbeelding sprekende marinetraditie. Zo werd de Russische marine in de Russisch-Japanse Oorlog van 1905 ondanks een numerieke overmacht zo goed als vernietigd. In de jaren dertig stegen echter de internationale spanningen en Stalin zag het belang in van beter uitgeruste maritieme strijdkrachten in de Oostzee en het Verre Oosten. In het Tweede Vijfjarenplan wees Stalin de Rode Marine dan ook extra financiële middelen toe, zodat er kon worden begonnen met de ontwikkeling van een moderne zware kruiser-klasse.

Zware kruisers van de Admiral Hipper-klasse
  • Artikel door Auke de Vlieger
  • Geplaatst op 26 februari 2005

Zware kruisers van de Admiral Hipper-klasse

In 1922, kort na de Eerste Wereldoorlog, werd in Washington een conferentie gehouden. Hierin werd onder andere besloten dat de waterverplaatsing van toekomstige kruisers niet meer dan 10.000 ton mocht zijn. De hoofdbewapening mocht maximaal 20,3 cm zijn. Duitsland mocht deze kruisers, vaak ‘Washington-kruisers’ genoemd, echter niet bouwen. Ze moesten het doen met de lichtere kruisers die ze hadden.

Zware kruisers van de Kent-klasse
  • Artikel door Michiel Stinckens
  • Geplaatst op 23 juli 2006

Zware kruisers van de Kent-klasse

De Kent-klasse werd in de late jaren 20 gebouwd om het tekort aan oorlogsschepen in de Stille Oceaan en Chinese Zee op te vangen. Omdat de marineleiding geen aandacht besteedde aan het gevaar uit de lucht, werd er maar weinig luchtafweer voorzien. Dit was ongunstig voor de schepen, want van de zeven schepen zijn er uiteindelijk twee tot zinken gebracht door Japanse vliegtuigen. In midden jaren 30 werd besloten om ze te voorzien van extra luchtafweer, maar dit bleek niet voldoende. Dat nam niet weg dat ze tijdens de Tweede Wereldoorlog alle zeven waardevolle schepen bleken te zijn. Hoewel ze toen dus al op gevorderde leeftijd waren, zouden zowel de Britten als de Australiërs dankbaar gebruik maken van deze schepen.