Het boek 'Die deutsche Panzerjägertruppe: Katalog der Waffen, Munition und Fahrzeuge, Bildband 1935- 1945' van militair historicus Wolfgang Fleischer (1952) beschrijft de belangrijkste antitankkanonnen, munitie en voertuigen van de Duitse antitankeenheden (Panzerjäger) die tijdens de Tweede Wereldoorlog (1939-1945) aan alle fronten werden ingezet. Met behulp van primair bronmateriaal (technische tabellen van de Wehrmacht en overzichten uitgegeven tijdens de jaren 1938-1944 in Berlijn), worden alle antitankkanonnen (inclusief die van tankjagers) met de bijbehorende munitiesoorten besproken. Een overzicht maakt het mogelijk om alle kanonnen op te zoeken. Een korte introductie schetst de noodzaak voor de ontwikkeling van het antitankkanon. Tanks vormden de impuls om steeds sterkere antitankkanonnen te ontwikkelen. Zo werden vanaf de dertiger jaren steeds grotere antitankkanonnen ontwikkeld als antwoord op steeds beter gepantserde tanks. Tijdens de oorlogsjaren bleek al snel dat antitankkanonnen snel verouderd konden raken.

Zoals menig (amateur)historicus bekend is, was het 3,7 cm Pak 35/36 antitankkanon (3,7 cm PaK 36) het eerste in grote aantallen geproduceerde kanon dat door de Wehrmacht werd gebruikt. De 3,7 cm PaK 36 was klein, licht en was in staat met pantsergranaten lichte tanks of andere, licht gepantserde voertuigen uit te schakelen. Door de montage van wielen kon het wapen door paarden of rupsvoertuigen worden voortgetrokken. Een tabel op pagina 9 geeft een uitgebreid overzicht van de tactisch-technische specificaties van de 3,7 cm PaK 36. Verschillende zwart-wit foto's van de munitiesoorten (pagina 8) en van het kanon zelf (pagina 9 tot en met 11), geven een geïllustreerd overzicht. Ook de verschillende rupsvoertuigen die het kanon konden vervoeren worden getoond. Daarna volgen een tweetal experimentele kanonnen (3,7-cm-Tankabwehrkanone L/50 en 5-cm-Panzerabwehrkanone L/35). Beide wapens zijn niet in grote aantallen geproduceerd. De meest succesvolle opvolger van de 3,7 cm PaK 36 was de 5 cm PaK 38 (5-cm-Panzerjägerkanone 38). De 5 cm PaK 38 was door Rheinmetall-Borsig ontwikkeld en werd tussen 1940 en 1943 geproduceerd. We lezen dat de productie van het 5 cm antitankkanon in 1943 stopte. Zowel de 3,7 cm PaK 36 als de 5 cm PaK 38 bleken vanaf 1941 niet krachtig genoeg om met standaard pantsermunitie zware Sovjettanks op lange afstand aan de voorkant te doorboren. De krachtigere 7,5 cm PaK 40 nam grotendeels de rol van de 5 cm PaK 38 over.

Interessant is dat de 8,8-cm-Panzerabwehrkanone L/56 (8,8-cm-Pak L/56) in dit boek wordt besproken. Dat kanon was gebaseerd op de 8,8-cm-Fliegerabwehrkanone 18 (Flak 18). Het kanon schoot 10,2 kilogram wegende projectielen met een snelheid van 810m/s af waarbij het penetratievermogen ongeveer 106 mm staal tot op een afstand van een kilometer bedroeg (onder een hoek van zestig graden). Dat 8,8 cm kanon werd in rupsvoertuigen gemonteerd en ingezet in Frankrijk (1940) en de Sovjet-Unie (1941). Die 8,8 cm kanonnen waren vaak de enige Duitse kanonnen (afgezien van 10,5 cm houwitsers) die Franse tanks tot op lange afstand konden vernietigen. Afgezien van dat 8,8 cm kanon worden ook nog Tsjechische 4,7 cm antitankkanonnen, Franse kanonnen, Poolse kanonnen en de Duitse 2,8-cm-schwere Panzerbüchse 41 besproken. Dat 2,8 cm antitankkanon kon wolfraammunitie afvuren maar was niet heel succesvol vanwege het feit dat wolfraam hard nodig was voor de fabricage van werktuigbouwmachines in fabrieken.

Het meest bekende Duitse antitankkanon is de 7,5 cm PaK 40 (7,5-cm-Panzerabwehrkanone 40 ofwel '7,5-cm-Panzerjägerkanone 40'). Pas in april en mei 1942 werd de 7,5 cm PaK 40 ingezet en aan het Oostfront bewees het antitankkanon dat het alle Sovjettanks kon vernietigen, inclusief de Sovjet KV en T-34 series. Op pagina 50 in het boek zien we verschillende afbeeldingen van het 7,5 cm antitankkanon waarbij ook rupsvoertuigen zoals de Marder II te zien zijn. Verschillende tabellen op pagina 56 beschrijven het kanon (kaliber, mondingssnelheden van munitiesoorten, vuursnelheid, maximaal bereik, richtbereik, looplengte, gewicht, optieksoorten, munitietypes). Feit is dat de 7,5 cm PaK 40 een van de meest succesvolle, zo niet het meest succesvolle antitankkanon van de Wehrmacht was door de combinatie van vuurkracht, het (relatief) lage gewicht, de camouflagemogelijkheden en de hoge productieaantallen. De verschillende, in tankjagers gemonteerde 7,5 cm kanonnen, worden daarna behandeld: de 7,5-cm-Sturmkanone 40 L/43, L/48 en 7,5-cm-Panzerjägerkanone 39 (7,5 cm PaK 39).

Het boek sluit af met de meest krachtige antitankkanonnen, de 8,8 cm PaK 43/41 en 12,8 cm PaK 44 L/55. Interessant is dat de 10,5 cm K18 (10,5-cm-K.18 auf Pz.Sfl) ook wordt besproken: een zeldzaam antitankkanon dat in prototype-voertuigen werd gemonteerd zoals in de Panzer-Selbstfahrlafette IV a. De 12,8 cm PaK 44 (12,8-cm-Pak 44) was het meest krachtige antitankkanon van het Duitse leger tijdens de Tweede Wereldoorlog. Een in dit hoofdstuk afgedrukte zwart-wit foto van de Jagdtiger-tankjager laat zien dat dit voertuig was uitgerust met dit antitankkanon. Op de laatste tien pagina's van het boek zijn holle-ladingwapens te zien, zoals de 'Panzerfaust', die geleidelijk aan de rol van antitankkanonnen overnamen (deze waren lichter, goedkoper en konden door soldaten gedragen worden).

Samenvattend geeft deze publicatie een zeer gedetailleerd en veelomvattend overzicht van alle Duitse antitankkanonnen en andere antitankwapens met de bijbehorende munitiesoorten. Het boek is vooral bedoeld voor mensen die al enige kennis van tanks of antitankkanonnen uit de Tweede Wereldoorlog hebben. Dat het boek 'slechts' tachtig pagina's telt, betekent niet dat het geen diepgaande informatie geeft. Integendeel: de 'Taktisch-technische Daten' (tabellen) geven meer dan genoeg informatie om een goed beeld te krijgen van de kracht van de antitankkanonnen en om een vergelijking met tanks of andere (geallieerde) antitankkanonnen mogelijk te maken. Minpunten van het boek zijn de inhoudelijke fouten, zoals de foutieve (kaliber)vermelding van kanonnen en de verkeerde munitiesoorten in de tabellen (bij de 7,5 cm PaK 40 staat bijvoorbeeld de 7,5 cm Panzergranate 39/Panzergranatpatrone 39 niet genoemd bij de mondingssnelheden). Dat de inzet van de antitankkanonnen niet zo uitgebreid aan bod komt, doet eigenlijk geen afbreuk aan het boek omdat het werk een totaaloverzicht tracht te geven van de ontwikkelingsgeschiedenis en de technische achtergrond van de antitankwapens. Dat is zeker gelukt!