Wolfgang Fleischer, Duits militair historicus, heeft veel geschreven over tanks. Niet alleen schreef hij over Duitse tanks, maar ook over Sovjettanks. Veel van zijn publicaties zijn voorzien van interessante details en diepgang.

Het boek 'An Illustrated Guide to German Panzers 1935-1945' beschrijft de ontwikkeling en de inzet van het Duitse tankwapen dat vanaf 1936 in actie kwam tijdens de Spaanse Burgeroorlog (Duitse tanks werden gestuurd om Franco te steunen) en vanaf 1 september 1939 in Polen. Verschillende mythes worden ontkracht bijvoorbeeld het wijdverspreide misverstand (ook door de Duitsers zelfs gecreëerd) dat de Duitse tanks tijdens de Tweede Wereldoorlog nagenoeg onoverwinnelijk waren. Het pantser van de eerste lichte Duitse tanks zoals de Panzerkampfwagen I/PzKpfw I en II werd door antitankwapens tijdens de Spaanse Burgeroorlog en in Polen doorboord. Ook het dikkere frontale pantser van de Panzerkampfwagen III en IV/PzKpfw IV (30-50mm) was niet onkwetsbaar voor Franse kanonnen (1940) en Sovjetwapens (na de Duitse inval van juni 1941, operatie Barbarossa). Zo was de zware Franse Char B tank in staat het frontale pantser van nagenoeg alle Duitse tanks (Panzer I tot en met IV) te doorboren. Ook het 45mm 20-K Sovjetkanon was in staat het frontale pantser van genoemde Duitse tanks te penetreren. De lichte Panzerkampfwagen I en II waren zelfs kwetsbaar voor 20mm snelvuurkanonnen.

Fleischer vertelt dat de Duitse tankontwikkeling een evolutie meemaakte van makkelijk te produceren en relatief goedkope lichte en middelzware tanks naar zware tanks die grote hoeveelheden grondstoffen en geld opslokten. Tijdens de beginjaren van de oorlog, tussen 1939 en 1941, was de krachtigste Duitse tank de Panzerkampfwagen IV die met een kort 75mm L/24 kanon was bewapend. Dat kanon was in staat de meeste vijandelijke tanks aan het Oostfront uit te schakelen (BT series BT-7, T-26 lichte tanks, T-28 middelzware tanks). Toch kwamen de Duitsers er relatief snel achter dat de Sovjets, die volgens hen 'Untermenschen' waren, een uitstekende tank hadden in de vorm van de middelzware T-34 tank (T-34-76). Die Sovjettank was zo goed bewapend en gepantserd dat er nieuwe Duitse tanks ontwikkeld moesten worden (de Panzerkampfwagen I en II konden niets tegen de T-34 beginnen, de Panzerkampfwagen III en IV konden alleen met veel geluk de T-34 uitschakelen). Als tussenoplossing werd de Panzer IV met een lang 75mm L/43 (later L/48) kanon bewapend dat in staat was de T-34 vanaf de voorkant uit te schakelen. Duitse 88mm kanonnen en vliegtuigen werden ingezet om de T-34 en de nog zwaarder gepantserde KV-1 te vernietigen.

Met behulp van zwart-wit foto's worden alle Duitse tanks getoond die vanaf 1939 tijdens de Tweede Wereldoorlog werden ingezet. Afbeeldingen van de lichte Panzerkampfwagen I en II, van de middelzware III en IV en van de zware Panzerkampfwagen V en VI zijn erg interessant vanwege de diversiteit. Duitse tankbemanningen werden goed getraind en deden ervaring op met oefentanks in de vorm van rompen zonder koepels. De eerste 'lichtingen' Duitse tankbemanningen waren het beste getraind. Naarmate de oorlog haar laatste jaren inging (1943-1945) was er vaak meer nadruk op de snelle inzet van tanks. Dat zorgde ervoor dat de tankbemanningen minder ervaring hadden vergeleken met de 'oudgedienden' (nog afgezien van het feit dat tankbemanningen soms niet langer dan twee weken aan het front overleefden).

De meest krachtige Duitse tanks waren de Panzerkampfwagen V / PzKpfw V Panther en VI / PzKpfw VI Tiger. Beide tanks werden tegen de Sovjets en later tegen de Amerikanen en Britten ingezet. De Panther was lichter en had een beter frontaal schuin vormgegeven pantser. De Tiger was zwaarder en was over het algemeen beter gepantserd (80mm staal aan de zijkanten). Zowel de Panther als de Tiger waren in staat nagenoeg alle geallieerde tanks tot op lange afstand uit te schakelen. Het equivalent van beide tanks was de Amerikaanse middelzware M26 Pershing tank (1944) en de Sovjet IS-2 model 1944 zware tank (1943-1944). Het grootste zwaktepunt van de genoemde Duitse tanks was dat beide modellen niet in voldoende aantallen gebouwd werden om de oorlog in het voordeel van Hitler-Duitsland te beslissen. Vooral de zware Tiger-tanks waren erg duur en vereisten lange levertijden.

Wolfgang Fleischer weet al die aspecten te benadrukken waarbij hij stelt dat de Duitse tactieken en de trainingsstandaard van het Duitse leger het mogelijk maakten om tijdens de Blitzkrieg offensieven te overwinnen. Niet zozeer het technische materiaal was toentertijd doorslaggevend (al hadden de Duitsers de Panzerkampfwagen IV die later met holle lading munitie werd uitgerust en andere uitstekende wapens). De toenemende aantallen en de steeds betere kwaliteit van Amerikaanse (Sherman M4A3E8, M26 Pershing), Britse (Sherman 'Firefly') en Sovjettanks (T-34-85, IS) zorgden er na 1943 voor dat de Duitse tanks en andere pantservoertuigen aan alle fronten in steeds grotere getale werden vernietigd. Omsingeld door vijanden kon Hitler-Duitsland de oorlog niet winnen door de nadruk te leggen op kwaliteit (krachtige bewapening, steeds dikker pantser, zijplaten 'Schürzen', goede richtoptieken, radio's) wat betreft tanks.

Samenvattend kunnen we stellen dat het boek een uitstekend werk is over Duitse tanks met veel interessante illustraties. Af en toe komen spelfouten voor (vertaling Duits naar Engels). Doordat dit slechts sporadisch voorkomt zorgt het er niet voor dat het boek onleesbaar wordt. Door de technische diepgang en de politiek-militaire achtergrondinformatie wordt een duidelijk beeld geschetst van de opkomst en de nederlaag van het Duitse tankwapen. Het boek sluit af met een lijst van primaire en secundaire bronnen.