De grondoorlog in Noord-Afrika gedurende de Tweede Wereldoorlog was grotendeels een gemechaniseerde oorlog die met behulp van tanks en andere pantservoertuigen uitgevoerd werd (er waren ook grote aantallen artillerie(trekkers), auto's en motoren bij betrokken). Veel boeken zijn geschreven over tanks tijdens de Tweede Wereldoorlog. De nieuwe publicatie 'The Armour of Rommel's Afrika Korps' van fotoverzamelaar en militair auteur Ian Baxter tracht een fotocollectie weer te geven met betrekking tot Duitse tanks en andere pantservoertuigen in Noord-Afrika. Dat het boek geen diepgaande, gedetailleerde informatie geeft doet geen afbreuk aan de intentie van de auteur: het samenstellen van een fotoboek. De publicatie stelt dat het een visueel overzicht geeft van het Duitse Afrikakorps (DAK) waarbij er speciale aandacht is voor tanks en pantservoertuigen.

De uitgave heeft een drietal hoofdstukken (Desert Blitzkrieg, 1941, Attack and Retreat, 1942 en Destruction in Tunisia, 1943), waarin duidelijk wordt dat de woestijnoorlog voor de asmogendheden slecht begon (nederlaag Italianen), daarna voorspoediger (vanuit het perspectief van de Duitse troepen) en uiteindelijk steeds slechter verliep. De aanvankelijke successen van Erwin Rommel (1891-1944) konden niet verhinderen dat de Britse commonwealthtroepen steeds sterker werden en uiteindelijk met andere eenheden (onder andere Nieuw-Zeelanders, Australiërs en Amerikanen) de Duitsers en Italianen versloegen. Vanaf pagina tien worden foto's getoond van het ingezette materiaal (aan Duitse kant). Zo zien wij Panzerkampfwagen III tanks die per schip en met behulp van kranen worden uitgeladen. In de daarop volgende pagina's zijn verschillende Duitse pantservoertuigen te zien (gepantserde rupsvoertuigen) die met machinegeweren en radio uitgerust waren. Ook lichte Duitse tanks zoals de Panzerkampfwagen II (PzKpfw II) worden getoond (bijvoorbeeld op pagina 21).

Ook komen de Italiaanse troepen aan bod en enkele ingezette tanks zoals de middelzware M13/40 tank (dat overigens een vrij zwak voertuig was). Pagina 43 toont een geallieerde M3 'Lee' tank die wat bepantsering en bewapening sterker was dan alle Duitse en Italiaanse tanks (met uitzondering van de nieuwste Duitse Panzerkampfwagen IV/PzKpfw IV Ausf. F2 modellen). Ook een uitgeschakelde Matilda II is te zien (een Britse tank die zeer goed gepantserd was en vaak alleen met behulp van Duits 8.8 cm geschut uitgeschakeld kon worden). Duitse commandanten en legeraanvoerders worden ook getoond (er zijn een groot aantal foto's van Erwin Rommel te zien). Vanaf pagina 93 worden foto's van de Duitse zware Tiger-tank (PzKpfw VI Tiger) afgebeeld. Een sterke en goed bewapende tank, maar erg zwaar en duur om te produceren.

Verschillende aanhangsels geven informatie over eenheden en soorten pantservoertuigen (een korte lijst geeft een overzicht van alle ingezette Duitse tanks in Noord-Afrika). Feit is dat de meeste Duitse tanks lichte en middelzware tanks waren en dat de meeste voertuigen met 5 cm of 7.5 cm geschut bewapend waren (er bestonden grote verschillen tussen de kracht van de genoemde wapens, zo waren de korte 7.5 cm KwK 37 L/24 kanonnen alleen geschikt tegen lichte en middelzware tanks en was het korte 5 cm geschut (5 cm KwK 38 L/42) vaak niet in staat de beste geallieerde tanks op grote afstand aan de voorkant te vernietigen). De combinatie van goed materiaal en slimme tactieken aan Duitse kant maakten overwinningen (aanvankelijk) mogelijk. Door de toename aan kwalitatief geallieerd materiaal (betere tanks zoals de M3 Lee en de M4 Sherman-tank), goed doordachte tactieken, betere samenwerking en aantallen konden geallieerde bevelhebbers overwinningen scoren. Het Duitse Afrikakorps en de Italiaanse troepen werden steeds meer uitgeput, hadden op een gegeven moment te weinig brandstof, te weinig reserveonderdelen en moesten tegen kwalitatief goed getrainde geallieerde troepen opnemen. Ook waren Britse bevelhebbers zoals Bernard Montgomery over het algemeen uitstekende tactici (Bernard Montgomery wachtte totdat er genoeg versterkingen aanwezig waren voordat hij tot een eventuele aanval overging.

Het fotoboek is een interessante visuele presentatie van de oorlog in Noord-Afrika die begon met Benito Mussolini's grootheidswaanzin en zelfoverschatting en eindigde met een Duitse inmenging (ondersteuning) en nederlaag. Minpunten zijn slordige fouten zoals het aangeven van verkeerde kalibers (50 cm in plaats van 5 cm), het aanduiden van de Sturmpanzer II (Bison) als 'tank killer' (het was geen tankjager, maar een gemechaniseerd geschut of in ieder geval mobiele artillerie, vooral bedoeld ter ondersteuning van de infanterie), het aanduiden van de Panzerkampfwagen III (Panzer III) met 5 cm KwK 38 L/42 als 'Mark III Special' (alleen de Panzer III 5 cm KwK 39 L/60 en de Panzerkampfwagen IV Ausf. F2 met 7.5 cm KwK 40 L/43 kregen de aanduiding 'Speciaal') en de soms onscherpe en wazige foto's. Het grootste manco is het ontbreken van een (primaire) bronnenlijst. Zodoende kan men de gepresenteerde informatie niet nachecken of de bron van de foto's achterhalen. Al met al is het een fotoboek met beknopte teksten bedoeld als visuele representatie van het oorlogstheater in Noord-Afrika. Het boek is leuk om te hebben (vooral om te weten welke voertuigen ingezet werden en als visueel overzicht), maar niet meer dan dat. Het is in ieder geval geen standaardwerk of autoritair boek, ook vanwege het ontbreken van bronnen(lijsten). Dus kortom: de expertise is beperkt.