Publicaties over de voor- en nadelen van Amerikaanse en Duitse wapens en voertuigen tijdens de Tweede Wereldoorlog zijn schaars. Het boek 'United States vs. German Equipment: As Prepared for the Supreme Commander, Allied Expeditionary Force' is gebaseerd op een verslag (primaire bron) van generaal-majoor Isaac D. White (1901-1990), commandant van de Tweede Gepantserde Divisie (2nd Armored Division), dat in maart 1945 aan Dwight Eisenhower werd gepresenteerd. Het bevat de bevindingen van Amerikaanse officieren en soldaten over Amerikaanse en Duitse wapens zoals rupsvoertuigen (halftracks), lichte tanks, trucks, bazooka's en kledij. De nadruk in het uitgebreide verslag ligt op tanks zoals de middelzware M4 Sherman tank die met de Duitse 'Mark V' (PzKpfw V Panther) en 'Mark VI' (PzKpfw VI Tiger) wordt vergeleken. Duidelijk wordt dat de meeste soldaten en officieren de M4 Sherman niet goed genoeg vonden om het op te nemen tegen de Duitse tanks zoals de Panther. In totaal zijn plusminus 150 meningen verzameld van Amerikaanse soldaten en officieren (66th and 67th Armored Regiments, 2nd Armored Division) die een goed beeld geven van de algemene opinie van de Amerikaanse militairen wat betreft wapens. De rupsvoertuigen, trucks en vuurwapens komen er relatief goed vanaf (het Amerikaanse M1 Garand geweer, het .50 call machinegeweer, de .45 patroon voor het M1911 pistool en de pistoolmitrailleur Thompson komen er vooral goed vanaf), maar de tanks over het algemeen niet.

Verschillende militairen komen aan bod zoals schutter Everette L. Harris (pagina 49) die stelt dat de Duitse Panther-tank (PzKpfw V Panther) beter kan manoeuvreren. Hij vertelt dat hij een Panther beschoot maar dat die tank door zijn beweeglijkheid toch weg kon komen. Harris stelt ook dat het mondingsvuur bij Duitse tanks over het algemeen minimaal was, in tegenstelling tot de 76mm kanonnen waarmee sommige M4 Sherman-tanks waren bewapend. Tientallen andere soldaten en officieren stellen, zonder verhullend taalgebruik, dat de Amerikaanse tanks inferieur zijn omdat hun kanonnen over het algemeen te zwak zijn om de Panther en Tiger-tanks (PzKpfw VI Tiger) uit te schakelen en de bepantsering te dun is om Duitse tankgranaten tegen te houden. Zo is korporaal Clarence (tank chauffeur en schutter) van mening dat vooral de Amerikaanse tankkanonnen zwak zijn. Clarence heeft persoonlijk gezien hoe Amerikaanse 75mm en 76mm granaten tegen de voorkant van Duitse Tiger en Panther-tanks afketsten.

Hij heeft naar eigen zeggen nog nooit een Duitse Panther of Tiger-tank gezien die frontaal door Amerikaans tankvuur is uitgeschakeld. Hij stelt ook dat de Amerikaanse M5 lichte tank vervangen moet worden door de M24 Chaffee lichte tank. Andere militairen zijn ook van mening dat de Amerikaanse tankkanonnen relatief zwak zijn (zelfs het 76mm kanon). Het argument dat de M4 Sherman relatief licht is en daardoor transport vereenvoudigd, is voor hen niet zo van belang omdat frontervaringen aantonen dat de Sherman zeer kwetsbaar is. De soldaten aan het front hadden het meeste te lijden van de koppige beslissing van sommige Amerikaanse legerleiders die de M4 Sherman 'goed genoeg' vonden en daardoor weinig moeite ondernamen om nieuwe, sterkere tanks te ontwikkelen en aan het front in te zetten. Ook het feit dat Amerikaanse propaganda verkondigde dat de M4 Sherman de beste tank ter wereld was heeft een demoraliserend effect gehad op Amerikaanse tankbemanningen omdat de realiteit vaak anders aantoonde.

Robert V. McQuillen, tweede luitenant stelt (pagina 62): "On or about 18 august 1945 near Elbeouf, I had one platoon of M5A1 light tanks executing flank guard for "G" Company, 66th Armored Regiment (M4 mediums equipped with 75mm and 76mm cannons). We were fired on by three German Mark VI tanks and had three mediums knocked out; two of them burned. The German tanks were spotted and our medium tanks returned the fire and succeeded in driving off two of them. The third tank threw a track and was abandoned. Our M4 medium tanks fired 76mm on this German tank from about four hundred yards. Three rounds ricocheted off. Later, on examiniation we found that the 76mm had penetrated only about two inches, just cutting a groove in the front slope".

In feite is elke tank een potentiële doodskist op rupsbanden. Dat geldt niet alleen voor de M4 Sherman, maar ook voor Duitse tanks. De Duitse tanks hadden echter dikke bepantsering en goede bewapening (vooral de Panther en de Tiger) om een frontaal gevecht met Amerikaanse tanks te overleven. De M4 Sherman had het grote voordeel dat het voertuig in grote aantallen werd geproduceerd. Dat bevestigen ook de militairen die in en met de tank vochten. Er waren altijd meer Sherman-tanks op het slagveld aanwezig dan Duitse tanks. Andere voordelen van het voertuig waren de relatief goede snelheid op wegen, de beweeglijkheid, de draaisnelheid van de koepel en het vermogen om al rijdend te schieten en het doelwit in het vizier te houden (gyrostabilisator). Overige nadelen die genoemd worden (afgezien van het relatief dunne pantser en de matige bewapening) zijn de relatief hoge bodemdruk (wegzakken in modder), het feit dat de tank niet op een plek kan draaien (sommige Duitse tanks kunnen dat wel) en de inferieure richtoptieken en vizieren (die minder helder, minder licht doorlatend en accuraat zijn dan de Duitse varianten. Ook het vermogen om in te zoomen is vaak beter bij de Duitse tanks). De mondingssnelheid van de afgevuurde 75 en 76mm granaten uit de Sherman-kanonnen was minder hoog dan bij de Duitse tanks. Zo schoot de Panther-tank een 75mm granaat met een snelheid van 925 meter per seconde (m/s) af. De M4 Sherman (75mm) had een mondingssnelheid van slechts 619 meter per seconde. Hoe hoger de mondingssnelheid, hoe dikker het staal dat doorboort kan worden. Zelfs de zwaardere M26 Pershing-tank komt in de ooggetuigenverslagen er niet altijd even goed vanaf. Op lange afstand (plusminus 1,5 kilometer of verder) is het kanon minder sterk dan de 75 en 88mm kanonnen van de Duitsers, volgens sommige soldaten. Op korte afstand is het 90mm kanon echter zeer destructief.

De mythe dat de M4 Sherman 'goed' was wordt in de ooggetuigenverslagen ontkracht (zo was het frontale pantser van de tank niet alleen te dun om Duitse 75mm en 88mm granaten af te laten ketsen, maar het pantser was over het algemeen ook te zwak om de munitie van Duitse antitankwapens en antitankkanonnen tegen te houden). De tankbemanningen die de Sherman van binnen en van buiten kenden wisten dat de Amerikaanse oorlogspropaganda niet klopte. Het is zeer interessant, maar ook ontluisterend om te lezen dat vooroordelen over de M4 Sherman worden bevestigd. De tank was goed genoeg tegen Duitse lichte en middelzware tanks zoals de Panzer I, II, III en PzKpfw IV (het 75mm L/43 of L/48 kanon van latere Panzer IV modellen was in staat de M4 Sherman tot op een afstand van twee kilometer te vernietigen, maar het relatief dunne pantser van de Panzer IV compenseerde dat feit enigszins), maar niet krachtig genoeg op een één-op-één basis tegen de Panzer VI Tiger (1942) en de Panzer V Panther (1943). Zelfs de verbeterde M4 Sherman-tanks (met 76mm kanonnen) waren zeer kwetsbaar in de strijd tegen de Duitse tanks (vooral de Tiger en de Panther). De introductie van de zwaardere M26 Pershing heeft ervoor gezorgd dat de Amerikanen eindelijk een wapen kregen dat met een relatief hoge kans van slagen in staat was de sterkere Duitse tanks vanaf de voorkant te vernietigen. Schokkend genoeg heeft die introductie erg lang geduurd en zijn daardoor talloze Amerikaanse militairen om het leven gekomen. De minimale voorraad aan wolfraammunitie voor 76mm kanonnen (die beter in staat was Duitse tanks te vernietigen) heeft de situatie voor Amerikaanse tankbemanningen ook nog verergerd.

Samengevat kunnen we stellen dat het boek voor een groot deel de trieste werkelijkheid weergeeft van de situatie waarin veel Amerikaanse tankbemanningen zich bevonden na 1944 toen zij de Panther en Tiger-tank tegenkwamen. Ondanks dat feit hadden de Amerikanen de grondoorlog tegen Hitler-Duitsland waarschijnlijk niet gewonnen zonder de M4 Sherman-tank. De productieaantallen van de tank maakten de geallieerde overwinning mogelijk. Het boek geeft een zeer interessante kijk op de situatie aan het front vanaf 6 juni 1944 tot en met mei 1945 toen M4 Sherman-tanks het opnamen tegen sterkere Duitse tanks zoals de Panther en de Tiger. De foto's die getoond worden vanaf pagina honderdzeventien laten de belangrijkste tank- en tankjagers zien aan Amerikaanse en Duitse zijde. Het boek is een zeer interessant historisch document!