Navy Cross

Toen Amerika bij de eerste Wereldoorlog betrokken raakte, kende het land geen andere onderscheiding voor verdienste dan de Medal of Honor. Er bestond geen onderscheiding ter erkenning van moedige acties die niet in aanmerking kwamen voor de Medal of Honor. Om deze leemte op te vullen stelde het Amerikaanse leger in 1918 het Distinguished Service Cross en de Distinguished Service Medal in. De Marine en het Korps Mariniers volgden enige tijd later.
Op 4 februari 1919 vaardigde het Congres de wet uit waarbij het Navy Cross werd ingesteld als derde hoogste Marine onderscheiding na de Navy Medal of Honor en de Navy Distinguished Service Medal.

Dit maakte de onderscheiding niet erg populair. Veel militair personeel beschouwde hem als een mindere onderscheiding.
Het Navy Cross werd met terugwerkende kracht vanaf 6 april 1917 ingesteld. Op 7 augustus 1942 werd de onderscheiding door het Congres opgewaardeerd en direct onder de Medal of Honor geplaatst. Het werd toen een onderscheiding uitsluitend voor gevechtsacties.

Het Navy Cross werd ontworpen door James Earl Fraser. Over de jaren waren er enkele verschillen. De medaille zelf is altijd gelijk gebleven. Hij bestaat uit drie onderdelen. Het kruis, de voorzijde en de achterzijde van de medaille worden apart geslagen en aan elkaar gesoldeerd. De vroegste versie (1919-1928) heeft een lint met een hele smalle witte band in het blauw. De medaille heeft vaak een doffe, groenachtige bronzen kleur. De latere versies (1928-1941) hebben een meer gebruikelijke witte band, +/- 1 cm. breed op het lint en zijn van een donkerder, dof blauwgrijs brons. Het kruis is een gestileerd kruis van 3.8 cm. breed. De uiteinden van de armen zijn afgerond. In de hoeken van de armen bevinden zich bundels van laurierbladeren met bessen die de prestatie voorstellen. In het midden staat een afbeelding van een zeilschip op volle zee dat naar links vaart. Het hierop afgebeelde schip is een zogenaamde Caravelle, symbolisch voor zeilschepen uit de 14e Eeuw.
Aan de achterzijde bevinden zich gekruiste ankers met kabels eraan van de periode voor 1850 In het midden staan de letters USN (US Navy).
Het lint is marineblauw van kleur met een witte band door het midden, als symbool van de Marine en de zuivere onbaatzuchtigheid.

Het Navy Cross kan worden toegekend aan eenieder die, in dienst van de Marine of het Korps Mariniers, zich in een gevechtsactie onderscheidt door buitengewone heldenmoed maar die niet in aanmerking komt voor toekenning van de Medal of Honor. De actie moet plaats vinden in een van drie situaties: tijdens gevechten tegen een vijand van de Verenigde Staten, tijdens militaire operaties waarbij sprake is van een conflict met een vreemde mogendheid of acties in dienst van bevriende buitenlandse strijdkrachten, verwikkeld in een gewapend conflict waarin de Verenigde Staten geen strijdende partij zijn. Om een Navy Cross te verdienen moet de te onderscheiden prestatie verricht worden onder groot gevaar of met groot gevaar voor eigen veiligheid en verricht op een wijze waardoor de persoon zich duidelijk onderscheidt van anderen van gelijke graad, rang, ervaring of verantwoordelijkheid. Een opeenvolging van mindere heldendaden komt niet in aanmerking voor toekenning van het Navy Cross.

Kopiën worden bijna zonder uitzondering uit één stuk geslagen in plaats van de oorspronkelijk uit drie onderdelen bestaande constructie. In de jaren 1941-1942 was een versie in omloop met de bijnaam: "de Zwarte Weduwe" met een zwart medaljon. De meeste van deze onderscheidingen werden posthuum toegekend. Vanaf het midden van de Tweede Wereldoorlog werd weer teruggegrepen naar de oorspronkelijke doffe bronzen afwerking.