'T-34 Panzer' is de Duitse vertaling (2001) van het Engelstalige boek 'T-34 tank'. Het boek beschrijft de ontwikkelingsgeschiedenis van de T-34 waarbij verschillende afbeeldingen worden getoond van de inzet van T-34 tanks aan het Oostfront. Naast zwart-wit afbeeldingen zijn tekeningen te zien van T-34 tanks (zowel gekleurde als zwart-wit). Gedetailleerde technische gegevens worden weergegeven en verschillende productieversies van T-34 tanks worden getoond.

Te lezen is dat de Sovjet-Unie in de jaren twintig en dertig verschillende tanks en andere pantservoertuigen ontwikkelde. De meest bekende Sovjettank die tijdens de Tweede Wereldoorlog werd ingezet is de middelzware T-34 tank. De T-34 is een iconische tank die zijn beroemde status te danken heeft aan een combinatie van factoren: krachtige bewapening, goede bepantsering, hoge snelheid en hoge productieaantallen. De T-34 (zowel de eerste ontwikkelde variant, de T-34-76, als de verbeterde vanaf 1943 ingezette T-34-85 tank) weerspiegelen de Sovjetmentaliteit wat betreft tankontwerp: robuuste en technisch niet al te complexe machines die inzetbaar zijn in elke omgeving. De ontwikkeling van de T-34 tank kent zijn oorsprong in lichte tanks en middelzware voertuigen die onvoldoende bewapend en gepantserd waren om het op te nemen tegen vijandelijke (Duitse) antitankwapens en tanks. De verschillende frontervaringen van Sovjettanks tijdens de Spaanse Burgeroorlog (1936-1939) en tijdens de Winteroorlog (1939-1940) legden de genoemde zwakheden bloot van Sovjettanks.

De publicatie gaat in op die gebeurtenissen en vertelt dat bij de ontwikkeling van de T-34 tank verschillende prototypes ontwikkeld werden. De voorganger van de T-34 was het A20 (of A-20) prototype, een middelzware tank met een bepantsering van 20 tot 30mm staal. Twee andere prototypes (A32 en A34) werden met dikkere bepantsering en betere bewapening (76mm kanon) uitgerust. Daarbij werd de A-34 uiteindelijk gekozen en verbeterd door Sovjetingenieurs wat resulteerde in de T-34 tank. Dieselmotoren waren bij de meeste Sovjettanks niet de standaard, maar werden bij de nieuwe middelzware T-34 tanks gebruikt om de kans van motorbranden te reduceren. Baanbrekend was het dikke schuine pantser dat bij de T-34 werd gemonteerd. Sovjettanks moesten in staat zijn vijandelijke (Duitse) antitankgranaten met een kaliber van 37mm tot op elke afstand af te laten ketsen. Dat wil zeggen: tot op een afstand van twee of drie kilometer (dat was het maximale bereik van veel antitankwapens).

In het boek staat dat de meeste Sovjettanks niet aan die eis voldeden. Slechts de zware KV-1 en KV-2 ('Kliment Y. Voroshilov') tank en de nieuwe middelzware T-34 tank slaagden daarin. De T-34 werd uitvoerig getest voordat de tank in massaproductie ging. Daarbij moest de tank kilometers in slechte weersomstandigheden afleggen. Ook werden schiettesten gehouden met het T-34 prototype. Het prototype kwam echter te laat om ingezet te worden tegen Finse troepen en werd daarom gebruikt als schietplatform om Finse bunkers te beschadigen of te vernietigen. Tijdens de Duitse inval in de Sovjet-Unie op 22 juni 1941 (operatie Barbarossa) verraste de T-34 tank Duitse soldaten omdat het voertuig niet alleen goed bewapend was, maar tevens dikke bepantsering had. Duitse soldaten konden met antitankwapens weinig beginnen tegen de T-34 tank. Alleen granaten uit het 8.8 cm Flak geschut hadden een kans om de bepantsering van de T-34 tank tot op lange afstand te doorboren. Na het verschijnen van de Duitse Tiger (PzKpfw VI Tiger) en Panther (PzKpfw V Panther) in 1942 en 1943 was de T-34 (T-34-76) tank niet meer onkwetsbaar en werd een verbeterde T-34 tank ontwikkeld, de T-34-85 met een 85mm kanon.

Het boek behandelt, naast de techniek en de rol van de bemanning, ook de inzet van de T-34 tank waarbij de kracht en de zwakheden van de tank aan bod komen. Het grootste zwaktepunt van de T-34 (T-34-76) was het feit dat de koepel slechts plaats bood aan twee bemanningsleden. De commandant moest dus meerdere taken uitvoeren (bevel voeren, laden en vuren van het kanon). Ook ontbraken radio's in de beginjaren (1941-1943) in Sovjettanks geregeld. De onhandige methode om met vlagsignalen te communiceren zorgde voor chaos en hoge verliezen tijdens gevechten. De eerdergenoemde T-34-85 tank verhielp beide problemen. Een grotere koepel die ruimte bood aan drie bemanningsleden werd de standaard in T-34-85 tanks samen met radio.

Verschillende afbeeldingen worden in het boek getoond van T-34-76 en T-34-85 tanks. Een grote afbeelding met technische specificaties van een T-34-85 tank is weergegeven. Technische specificaties achterin het boek geven de lezer inzicht in de kracht van de tank. Daarbij worden tevens technische gegevens van Duitse tanks weergegeven om vergelijkingen mogelijk te maken. Interessant is de doorsnede van een T-34-76 tank die de interne componenten toont en beschrijft (radio, vizieren, munitie, zitstoelen, mechanismen voor het kanon, filters, koelingen en dergelijke). Het boek combineert gedetailleerde informatie met interessante afbeeldingen. Soms is de tekst globaal maar geregeld zijn gedetailleerde gegevens te vinden, bijvoorbeeld over bewapening en munitie of bemanningsleden. De verschillende kanonnen en munitiesoorten waarmee de T-34 tank werd uitgerust komen aan bod. De auteurs maken geen gebruik van vakjargon wat het lezen prettig maakt. In combinatie met de lage prijs (10-20 euro) is het boek het aanschaffen meer dan waard!