Zeer nauw verweven met de geschiedenis van het Derde Rijk zijn de concentratiekampen. Diverse politieke, ideologische en raciale tegenstanders van de nazi’s werden hier opgesloten, zodat zij het voortbestaan van Hitlers droom - een duizendjarig rijk - niet konden dwarsbomen. Het is algemeen bekend dat vele mensen omkwamen in de concentratiekampen en de vele ooggetuigenverslagen hebben ons duidelijk gemaakt hoe onmenselijk de levensomstandigheden in de concentratiekampen waren. Onderdrukking, mishandeling en moord zijn elementen die terugkeren in elk ooggetuigenverslag en een concentratiekamp staat voor ons dan ook synoniem aan het schrikbewind van het Derde Rijk.
Tijdens het Britse bombardement op de drijvende concentratiekampen Cap Arcona en Thielbek, op 3 mei 1945, kwamen ruim 7.000 mensen om. Die ramp in de Lübecker Bocht vond plaats in de allerlaatste fase van de Tweede Wereldoorlog in Europa. De uiterst gewelddadige doodsstrijd van het naziregime bestond uit een complete chaos van Duitse achterhoedegevechten, geallieerde bombardementen en zinloze verplaatsingen van tienduizenden concentratiekampgevangenen.
Bij aankomst in een concentratiekamp werden gevangenen geregistreerd: ze kregen een persoonsnummer en werden ingedeeld binnen een bepaalde groep. Het registratienummer werd door gevangenen op hun kleding gedragen. In Auschwitz werd dit nummer zelfs getatoeëerd op de linker bovenarm van een gevangene. Onder het registratienummer op de kleding werden één of meerdere tekens bevestigd, waaronder een gekleurde driehoek waaruit bleek tot welke groep een gevangene behoorde. Er ontstond een vrij uitgebreid systeem van diverse tekens, waarvan de belangrijkste hieronder weergegeven worden.
Het was een exclusief gezelschap dat begin mei 1945 verzameld was in het in chaletstijl opgetrokken hotel Pragser Wildsee in Zuid-Tirol, Italië. De groep telde bijna 140 personen van 17 verschillende nationaliteiten. Er waren ministers, hoge geestelijken, generaals en prinsen bij. Twee Churchills waren ook present. Vanuit hun hotelkamers keken ze uit op een blauwgroen bergmeer, omringd door naaldbomen en besneeuwde bergtoppen. Eén van de hotelgasten noemde de locatie een "paradijs op aarde". Voor velen van hen was het voor het eerst sinds maanden of zelfs jaren dat ze konden slapen op een gewoon bed zonder bang te hoeven zijn voor de dag van morgen. Eindelijk waren ze ontsnapt uit de klauwen van de SS.