Albert Kesselring

Albert Kesselring werd geboren op 30 november 1885 te Marktsteft in de regio Unterfranken in Beieren. Hij was de zoon van een leerkracht. Kesselring liep school te Bayreuth. In 1904 nam hij dienst bij de Beierse artillerie en in 1906 werd hij benoemd tot luitenant en kreeg hij het bevel over een stormgroep. In 1910 trouwde hij met Pauline Keyssler. In 1952 adopteerden zij samen een zoon.

In de loop van de Eerste Wereldoorlog werd hij bevorderd tot kolonel. Hij raakte uitgekeken op de artillerie, maar de luchtmacht leek hem wel wat. Hij werd ballonobservator en klom op in de rangen van de Duitse luchtmacht. Tegen het einde van de Eerste Wereldoorlog werd hij opgenomen in staf van de Duitse luchtmacht. Hier leerde hij Hermann Göring kennen .

Toen de Eerste Wereldoorlog voorbij was en de Duitsers geen luchtmacht meer mochten hebben, ging hij terug naar de artillerie. Op 1 oktober 1933 werd Kesselring officieel ontslagen uit de Wehrmacht om onofficieel de Lufwaffe terug op te bouwen. Volgens het verdrag van Versailles mocht Duitsland geen luchtmacht meer hebben. Kesselring kreeg de titel Reichskommissar für den Luftverkehr. In 1936 werd hij opnieuw opgenomen in de generale staf van het Duitse leger, als stafchef van de Luftwaffe. Dit bleef hij tot in begin 1937, waarna hij wat werd opzijgeschoven.

Göring wilde namelijk koste wat kost de Luftwaffe onder zijn bevel hebben. Dit ging ten koste van Kesselring, waardoor hun vriendschap een flinke deuk opliep. Het kwam nooit meer goed tussen Göring en Kesselring. Hij stond aan het hoofd van Luftkreis III van Dresden om in 1938 het bevel over Luftwaffen-Kommando I in Berlijn te krijgen. In de tussentijd schreef hij ook artikels en handboeken over hoe gronddoelen aangevallen moesten worden. Hij werd een specialist op dat gebied. Het was dan ook geen toeval dat Kesselring betrokken was bij de ontwikkeling van de gevreesde Stuka (Junkers Ju 17), een duikbommenwerper die later heel belangrijk was voor aanvallen op gronddoelen.

Toen de Tweede Wereldoorlog in 1939 uitbrak, werd Kesselring weer in ere hersteld. Hij moest voor de luchtsteun boven Polen zorgen en de aanvallen op gronddoelen leiden. Hiervoor kreeg hij het Ritterkreuz. In Noorwegen had hij precies dezelfde functie in als in Polen. Toen de Duitsers de Lage Landen binnenvielen (Fall Gelb), was hij verantwoordelijk voor het uitschakelen van de geallieerde luchtmacht op de grond. De meeste Belgische en Nederlandse vliegtuigen werden vernietigd voor ze de kans kregen op te stijgen. Kesselring was ook degene die het bevel gaf tot het bombarderen van Rotterdam, waarbij de gehele binnenstad volledig in puin werd gelegd. Door dit bombardement gaf het Nederlandse leger zich volledig over, omdat ze wilden voorkomen dat er nog meer steden in de as werden gelegd. Dit alles leverde hem een promotie tot Generalfeldmarschall op.

In juli 1940 werd Luftflotte II opgericht. Kesselring werd bevorderd tot veldmaarschalk en kreeg het bevel over Luftflotte II. Deze luchtvloot had tot strategische taak de R.A.F te verslaan. Daarin slaagde hij echter niet. Toen de Duitsers in de zomer van 1941 operatie Barbarossa startten, werd Kesselring samen met zijn Luftflotte II overgeheveld naar het Oostfront. Hier stond hij onder bevel van generaal Fedor von Bock en moest hij legergroep Mitte luchtdekking geven.

Eind 1941 werd Kesselring benoemd tot Oberbefehlshaber Süd, wat hem verantwoordelijk maakte voor Noord-Afrika en het Middellandse Zeegebied. Enkele maanden later, begin 1942, kreeg Kesselring opdracht om met luchtlandingstroepen het eiland Malta in te nemen. Bases gelegen op dit eiland zorgden ervoor dat de aanvoerlijnen van veldmaarschalk Erwin Rommel in Afrika steeds weer werden aangevallen. Hitler aarzelde echter: enerzijds moest Malta uitgeschakeld worden, maar anderzijds zou dat weer enorm veel van de valschermjagers eisen. Deze troepen hadden op Kreta al enorm veel verliezen geleden en Hitler wist dat zijn troepen niet voldoende reserves hadden om opnieuw dergelijke verliezen op te vangen. Daarom werd de luchtlanding steeds uitgesteld tot de zomer van 1942. Uiteindelijk betekende het uitstel ook afstel. Na vele bombardementen verklaarde Kesselring op 10 mei dat Malta geneutraliseerd was en op 21 mei werd het plan om Malta in te nemen definitief opzij geschoven door Hitler.

Op 1 december 1942 werd, naar aanleiding van de geallieerde landing in Afrika, zijn bevoegdheid uitgebreid tot de volledige luchtmacht in Italië en Afrika.Toen het Afrika-korps werd verslagen, was er dringend een goede bevelhebber nodig die de geallieerden in het zuiden wist vast te houden. Omdat vele andere officieren aan het Oostfront aan het werk waren, leek Kesselring de geschikte man. Hij werd op 21 november 1943 benoemd tot Oberbefehlshaber Südwest.

Tegen de overmacht van de geallieerden in de lucht stond ook Kesselring machteloos. Toen Sicilië werd aangevallen, had hij de beschikking over een duizendtal vliegtuigen in dat gebied. De geallieerde opmars verliep echter zo snel dat de meeste vliegtuigen verloren gingen. Kesselring zag gauw in dat hij op Sicilië niet langer stand kon houden. Hij trok de Duitse eenheden in een soort mini-Duinkerken terug naar Italië. De terugtocht was echter een goed georganiseerde evacuatie: niet alleen materiaal werd weggehaald, maar ook belangrijke brandstof die hij later dankbaar zou gebruiken bij de terugtocht naar de Gustavlinie.

Ondanks de minderheid in de lucht wist hij toch gevoelige verliezen toe te brengen aan de geallieerde landingstroepen bij Anzio in 1944. Hij kon beletten dat de geallieerden zouden uitbreken bij Anzio, maar tegelijk werden hier ook drie van zijn beste divisies vastgehouden die hij anders als algemene reserve opzij kon houden. Ook slaagde hij erin om de geallieerden een hele tijd op te houden bij de Gustavlinie. Deze had hij laten opzetten in de winter van 1943. De geallieerden werd maandenlang opgehouden bij o.m. Monte Cassino. Zelfs nadat die linie in maart 1944 werd doorbroken en Rome werd ingenomen, slaagde hij er in om een nieuwe linie op te zetten en de opmars van de geallieerden te vertragen. Zo ondervonden de Amerikaanse troepen van generaal Mark Wayne Clark bij hun pogingen om een bruggehoofd bij Salerno te vestigen heel wat tegenstand. Ze wisten maar ternauwernood stand te houden.

In maart 1944 kreeg hij het nodige materiaal om de eilanden in de Adriatische Zee, die bezet waren door overgelopen Italiaanse eenheden, te heroveren. Ook was hij nauw betrokken bij de bevrijding van de Italiaanse dictator Mussolini die was opgesloten in het hotel van Gran Sasso. Hiervoor leverde hij de parachutisten.

Dankzij zijn stevige defensie was Kesselring erin geslaagd te verhinderen dat de geallieerden vanuit Italië Duitsland konden binnentrekken. Voor deze sterke prestatie kreeg hij op 19 juli 1944 de briljanten bij zijn eerder verworven Ritterkreuz mit Eichenlaub und Schwertern. Nadat hij bij één van zijn troepenbezoeken in oktober 1944 zwaargewond raakte, volgde generaal Von Vietinghoff hem in Italië op.

In maart 1945 verving hij generaal Gerd von Rundstedt als opperbevelhebber van het Westfront na het mislukken van het Ardennenoffensief. Kesselring had niet veel meer dan een onderbemand en onderbewapend 15de leger om de geallieerden tegen te houden aan de Rijn, een onmogelijke opgave. Op 4 mei 1945 tekende hij de overgave van Heeresgruppe Süd en op 15 mei ging hij in Amerikaans gevangenschap. Hij legde een getuigenis af tijdens het Proces van Neurenberg.

In 1947 werd hij voor een Engelse krijgsraad gebracht in Venetië. De openbare aanklager vroeg de doodstraf voor hem. Hij zou namelijk 335 Italiaanse partizanen hebben laten fusilleren. Op 23 maart 1944 hadden partizanen een bomaanval op een Duitse kazerne in de Via Rasella in Rome uitgevoerd. Vanuit Berlijn vaardigde Hitler een bevel uit - dat Kesselring vervolgens doorgaf - dat ter vergelding 10 Italianen moesten worden doodgeschoten voor iedere gesneuvelde Duitser. Op 24 maart werden daarom 335 Italianen geëxecuteerd in wat bekend werd als de slachting in de Ardeatijnse grotten. Op 6 mei 1947 werd hij door de Britse militaire rechtbank in Venetië ter dood veroordeeld. In juli 1947 werd het doodvonnis omgezet in levenslang en Kesselring werd daarop overgebracht naar de geallieerde gevangenis in Werl (Westfalen). In 1948 werd levenslang omgezet in 20 jaar. In 1952 werd hij vrijgelaten wegens gezondheidsredenen. Kesselring werd gevraagd als voorzitter van Stahlhelm, Bund der Frontsoldaten. Dit voorstel nam hij aan en hij bleef dit tot aan zijn dood. De organisatie bestaat nog altijd. Hij begon ook zijn memoires te schrijven die in 1953 verschenen onder de titel Soldat bis zum letzen Tag. Albert Kesselring overleed in Bad Nauheim (Hessen) op 16 juli 1960.

Processtukken