Historici weten wel beter, maar toch duiken om de zoveel tijd weer publicaties of documentaires op die beweren dat Adolf Hitler de oorlog overleefde. Vaak zijn deze afkomstig uit de hoek waarin complotten gretig verspreid worden. Schrijver Michiel Janzen moeten we zeker niet in die hoek duwen. Met zijn eerder verschenen historische thriller ‘Hitlers geheime Ardennencommando’ toonde hij al aan dat hij fictie overtuigend weet te combineren met de historische feiten. Dat doet hij zijn nieuwe boek ‘De jacht op de Führer’ opnieuw.

Speelde Otto Skorzeny in zijn eerdere boek een rol op de achtergrond, in zijn nieuwe werk is de SS-kolonel de belangrijkste hoofdpersoon. Na zich eerder bewezen te hebben aan het front en als uitvoerder van speciale missies, waaronder de spectaculaire bevrijding van Benito Mussolini vanuit zijn ballingsoord op de Italiaanse berg Gran Sasso, krijgt hij in de laatste fase van de oorlog een nieuwe opdracht. Hij wordt hiervoor ontboden in de Führerbunker onder de Rijkskanselarij in Berlijn, de plek waarvandaan Hitler de uitzichtloze strijd om zijn hoofdstad aanvoert. Skorzeny’s opdrachtgever is Hitlers secretaris Martin Bormann, die door Janzen wordt geportretteerd als een lompe, onsympathieke potentaat die uit de weg gegaan wordt door vrijwel iedereen behalve de Führer zelf. Wat de opdracht is waarmee Skorzeny belast wordt, ontdek je als lezer gauw genoeg. In elk geval zorgt deze ervoor dat Skorzeny vaak in Hitlers bunker verblijft, waar hij allerlei personen uit Hitlers directe kring ontmoet en hun steeds hopelozere toestand van nabij meemaakt.

Naast de verhaallijn rondom Skorzeny verzon de schrijver ook twee andere verhaallijnen, rond fictieve personages. Eén van hen is Theodor Ernst Freiherr von Seitz, een in Zuidwest-Afrika geboren jongeman met een Duitse vader en Poolse moeder. Met zijn talenknobbel en kennis van morse is hij geknipt voor de missie die hij voor de Britse buitenlandse inlichtingendienst MI6 in Duitsland moet uitvoeren. Dat hij wat vreemde, antisociale karaktertrekjes heeft, neemt men graag op de koop toe. Terwijl Von Seitz in zijn eentje naar Berlijn wordt gestuurd, wordt er vanuit Moskou een team op een vergelijkbare missie naar de Duitse hoofdstad gestuurd. Het is een bont gezelschap dat prima zou passen in een film zoals ‘Inglourious Basterds’. De aanvoerder van de groep, luitenant Yuri Durov, moet eerst in opdracht van Stalin uit een gevangenis van de NKVD gehaald worden. Eenmaal op vrije voeten en geïnformeerd over zijn speciale opdracht, eist hij dat hij zelf zijn team mag samenstellen. Hij wijst onder andere een oersterke Belarus aan – type Rambo – plus een zwijgzame Siberiër met zijn onafscheidelijke boskat. Verkleed als Duitse soldaten en met een Duits halfrupsvoertuig van het type Sd.Kfz. 251 als vervoersmiddel infiltreren ze de Duitse linies, op weg naar de rijkskanselarij.

De schrijver wisselt steeds af tussen de drie verhaallijnen. Daarbij benadert het verhaal van Skorzeny het dichtst de waarheid. Alle personages in de bunker hebben echt bestaan en ook de gebeurtenissen die hier plaatsvinden zijn op historische feiten gebaseerd. De andere scenario’s zijn een stuk fantasierijker, maar zorgen wel voor een afwisselend geheel waarin de spanning geleidelijk opgebouwd wordt. Voor wat de historische achtergronden betreft wordt een dramatisch beeld geschetst van de ineenstorting van het Derde Rijk, waarbij een enkele keer de geloofwaardigheid iets aangetast wordt. Het bezoek van Von Seitz aan een theesalon in de buurt van de als gevolg van geallieerde bombardementen zwaar gehavende Gedächtniskirche in Berlijn, waar kinderen een ijssorbet eten en een ouder echtpaar een wienermelange drinkt, strookt bijvoorbeeld niet met de werkelijkheid. Zulke luxe hadden de Berlijners lang niet meer gezien, zeker niet nadat hun samenleving in 1943 compleet was ingericht op de Totale Oorlog. Een schrijver van fictie mag zich dit permitteren. Het ontstane contrast doet denken aan hoe het orkest aan boord van de Titanic bleef spelen terwijl het schip zonk.

Voor wie al veel gelezen heeft over de Slag om Berlijn en Hitlers laatste weken in zijn bunker, is veel in het boek van Michiel Janzen herkenbaar. Je merkt dat hij zich goed ingelezen heeft. Wanneer je niet zo met het onderwerp bekend bent, kan het je soms wat duizelen vanwege de grote hoeveelheid figuranten in het boek, waaronder veel personen waarmee Hitler zich omringd heeft. De auteur steekt er niet voor niets de draak mee dat de dictator zoveel adjudanten had. Aan zwarte humor ontbreekt het niet in het verhaal en dat past goed bij de sfeer in de verwoeste stad. Als hoofdpersoon is Skorzeny niet onsympathiek, wat waarschijnlijk bewust wel wat wringt omdat hij meestal juist de ‘slechterik’ is. Heb je het vorige boek van de auteur met plezier gelezen, dan stelt ook ‘De jacht op de Führer’ je vast niet teleur. Aan de hand van originele invalshoeken – zowel fictieve als waargebeurde – wordt een gevarieerd en filmisch verhaal verteld, dat zorgt voor genoeg leesvermaak.