De Maisy Battery was een Duitse artilleriebatterij die de Wehrmacht in 1943/1944 had laten bouwen bij het dorp Grandcamp-Maisy in Noordwest-Normandië. De Duitsers noemden de batterij Widerstandsnest 83 of WN83. De batterij bevond zich zes kilometer ten zuidwesten van Pointe du Hoc en omvatte zes Franse 155mm houwitsers, die uit de Eerste Wereldoorlog stamden, een buitgemaakte geallieerde 25ponder, twee 50mm antitankkanonnen, bunkers, loopgraven, mortieropstellingen, munitiemagazijnen en machinegeweernesten. Op D-Day, 6 juni 1944, werd Maisy Battery bemand door een 450 manschappen tellend Duits garnizoen. Bovendien werd WN83 vanaf 3 juni 1944 beschermd door een luchtbeschermingseenheid die beschikte over twaalf 88mm en 20mm Flugabwehrkanone (Flak). De Maisy Battery was in het diepste geheim gebouwd door buitenlandse dwangarbeiders en het bestaan ervan was zelfs bij de plaatselijke bevolking zo goed als onbekend. De batterij, die de stranden met de geallieerde codenamen Utah Beach en Omaha Beach onder vuur kon nemen, was niet ontdekt tijdens geallieerde verkenningsvluchten en op geen enkele Amerikaanse of Britse stafkaart aangegeven.

De kanonnen van Maisy Battery namen Utah Beach en Omaha Beach tot 9 juni 1944 onder vuur en werden pas op die dag door kanonnen vanaf geallieerde oorlogsschepen en een grondaanval door de Amerikaanse Rangers onschadelijk gemaakt. Vreemd genoeg werden de resten van de batterij nog voor het einde van de oorlog door de Amerikanen bedekt met een metersdikke laag aarde. Omdat de batterij, die zich onder het maaiveld bevond, bedekt was met aarde en in de loop van de jaren overwoekerd raakte met struikgewas en omdat zij op geen enkele officiële kaart vermeld werd, raakte Widerstandsnest 83 in de vergetelheid. Doordat de militaire gegevens betreffende de geallieerde aanval op Normandië door de Britse autoriteiten 60 jaar lang geheim werden gehouden, verdween Maisy Battery nog meer op de achtergrond.

In 2004 vond de Britse amateur historicus Gary Sterne, een verwoed verzamelaar van militaire relikwieën uit de Tweede Wereldoorlog, een onofficiële kaart van het Normandische strijdperk bij Omaha Beach in een US Army uniform dat hij gekocht had op een markt voor militaria in Stockport, Engeland. Op de kaart, die verder niet erg interessant was, stond een punt aangegeven met de woorden: "area of high resistance". Tijdens een zoektocht in Normandië in de buurt van Grandcamp-Maisy, waar hij hoopte een geschikte plek te kunnen vinden om een oorlogsmuseum te stichten, stuitte Sterne op de plek die op de kaart stond aangegeven. Hij vond er betonnen oppervlakken die daken van bunkers bleken te zijn. Gary Sterne wist nog niet precies wat hij ontdekt had, maar hij wist wel dat het om een groot complex ging omdat rond de bunkers een braak liggend, overwoekerd terrein lag van minstens 15 hectaren. Hij begon in de maanden en jaren daarna de grond stukje bij beetje op te kopen en liet in 2006 de gebouwen en loopgraven vrij maken van de struiken en de aarde. In april 2007 stelde hij het complex open voor het publiek.

In het eerste hoofdstuk van zijn boek "The Cover up at Omaha Beach" legt Gary Sterne uitgebreid uit hoe hij Maisy Battery herontdekte en liet opgraven. Hij had zijn plek om een Tweede Wereldoorlog museum te openen gevonden. Hij kreeg van de internationale pers de erkenning van het herontdekken van de historisch zeer interessante, maar door de jarenlange verborgenheid ook zeer onbekende site. In 2006 en 2007 was de herontdekking en publieke openstelling van Maisy Battery nog prominent nieuws, maar de aandacht nam daarna snel af. In 2008 kwam de site weer even in het nieuws door de toevoeging van enkele 150mm houwitsers van Duitse makelij, die veel leken op de originele 155mm houwitsers die er origineel gestaan hadden. Vanaf 2009 dreigde het complex echter voor de tweede maal in zijn geschiedenis in een grauwe mist van onbekendheid te verdwijnen. Vandaag de dag staan de museumstukken van Maisy Battery weg te roesten in de zilte Normandische lucht en bestaat het kaartjesverkooppunt, dat tevens dienst doet als souvenirwinkeltje, nog steeds uit een noodgebouwtje uit 2007. Of dit de reden was voor Gary Sterne voor het schrijven en uitbrengen van een boek over Widerstandsnest 83 en zo zijn site een financiële injectie te kunnen geven, is niet helemaal duidelijk.

"The Cover Up at Omaha Beach" duidt op een doofpotaffaire die te maken heeft met Omaha Beach. Maar heeft er zich op dit geallieerd landingsstrand in Normandië daadwerkelijk iets afgespeeld dat verborgen moest blijven? Gary Sterne legt in zijn boek uit dat er volgens hem wel degelijk een cover-up was die alles van doen heeft met Maisy Battery. Hij stelt dat deze doofpotaffaire te maken heeft met de aanval op de afwezige kanonnen op Pointe du Hoc. Op het Duitse verdedigingscomplex op Pointe du Hoc, een uitstekende rotspunt van dertig meter hoog tussen Omaha Beach en Utah Beach in, zouden zich zes 155mm houwitsers bevinden die op beide landingsstranden gericht konden worden. Daarom moest deze vijandelijke artillerie uitgeschakeld worden voordat de werkelijke landingen op D-Day zouden plaatsvinden. Voor deze aanval werd een aantal elitetroepen in de vorm van Amerikaanse Rangers geselecteerd, die Pointe du Hoc daadwerkelijk innamen, maar geen houwitsers aantroffen.

Volgens Gary Sterne had de geallieerde opperbevelhebber, General of the Army Dwight Eisenhower, Pointe du Hoc aangewezen als "Target nr. 1" op D-Day. Dit zou hij gedaan en volgehouden hebben omdat Generalfeldmarschall Erwin Rommel, de bevelhebber van de Duitse verdedigingswerken in Frankrijk, zich ter propaganda herhaaldelijk had laten filmen tussen de verdedigingswerken op de rotspunt in Normandië. Hiermee zou hij Eisenhower hebben uitgedaagd om Pointe du Hoc als belangrijkste doel aan te wijzen. Uit voorzorg liet de Duitse woestijnvos de kanonnen weghalen. Hiermee werd de landtong tussen Omaha Beach en Utah Beach een politiek doel in plaats van een militair doel. De kanonnen van Maisy Battery beschoten de landingsstranden nog drie dagen na D-Day en op deze wijze was door Eisenhower de verkeerde prioriteit gesteld en het verkeerde hoofddoel aangewezen. Om dit te verdoezelen moest Maisy Battery verdwijnen en werd de verovering van Pointe du Hoc door de Rangers breed uitgemeten en nog jarenlang herdacht, ondanks dat er zich op het klif geen kanonnen bevonden hadden.

In werkelijkheid hadden de Duitsers de 155mm houwitsers van Pointe du Hoc maandenlang voor D-Day weggehaald om op de open plaatsen kazematten te bouwen voor 105mm scheepsgeschut. Vier van deze gebouwen waren voltooid toen de Rangers Pointe du Hoc innamen en twee waren nog in aanbouw, maar in geen van de zes bouwsels stond geschut. De zes 155mm houwitsers stonden verborgen in een appelboomgaard iets ten zuiden van het klif. Zij waren blijkbaar zo goed gecamoufleerd dat alle geallieerde verkenningsvluchten ze gemist hadden. Ook het bouwen van de kazematten op Pointe du Hoc en het feit dat er zich in een in aanbouw zijnde bunker geen kanon kan bevinden, was de geallieerden blijkbaar ontgaan. De houwitsers van Pointe du Hoc werden in de appelgaard, net voordat de Duitsers ze wilden richten op Utah Beach, onschadelijk gemaakt door verschillende Rangerpatrouilles op 6 en 7 juni.

In "The Cover Up at Omaha Beach" besteedt Gary Sterne echter alleen het eerste en het laatste van de elf hoofdstukken aan de vermeende doofpotaffaire. De overige negen hoofdstukken van het boek worden samengevat door de ondertitel: "Maisy Battery and the US Rangers". Gary Sterne heeft er voor gekozen om deze negen hoofdstukken niet zelf te schrijven, maar ze tot stand te laten komen aan de hand van getuigenverklaringen van overlevende Rangers, die hij tussen 2009 en 2013 interviewde. Hierdoor is het boek meer een levendig ooggetuigenverslag geworden van de gebeurtenissen op en rond Omaha Beach, Pointe du Hoc en Maisy Battery vanuit het perspectief van de Rangers zelf. Eigenlijk is dit een veel interessanter gegeven dan de eventuele cover-up. De Rangers beschrijven de gevechten, de gevaren en de vele doden en gewonden die vielen op Omaha Beach zonder enige vorm van terughoudendheid. Hierdoor zijn de getuigenissen, alhoewel enigszins gekleurd, authentiek, rauw en levensecht. De Rangers schuwen bovendien niet om vraagtekens te zetten bij de foute beslissingen van het geallieerde opperbevel.

Met "The Cover Up at Omaha Beach" slaat Gary Sterne de plank betreffende een eventuele doofpotaffaire omtrent de aanvallen op Pointe du Hoc en Battery Maisy misschien wel helemaal mis. Daarentegen is hij tot nu toe wel de enige die een rationele verklaring geeft voor het feit dat de geallieerden zoveel aandacht gaven aan een aanval op een vijandelijk verdedigingsbolwerk zonder kanonnen. De geschiedenisboeken die tot dusver zijn geschreven over D-Day in het algemeen en de aanval van de Rangers op Pointe du Hoc in het bijzonder, geven geen uitsluitsel over deze tactische blunder. Gary Sterne probeert dat wel en dat gegeven, samen met de verslagen van de Rangers, maakt "The Cover Up at Omaha Beach" de moeite van het lezen meer dan waard.