Franse Onderzeebootjagers van de Chasseur 5-klasse (1939)

De Chausseur 5-klasse was een groep van zeventien onderzeebootjagers gebouwd vanaf 1938 en bedoeld als een eerste vervanging van de nog uit de Eerste Wereldoorlog stammende Amerikaanse en kort na de Eerste Wereldoorlog gebouwde Franse onderzeebootjagers. Elf schepen werden voor het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog afgeleverd, één schip werd op de werf vernietigd, vier schepen kwamen korte tijd in dienst van de Kriegsmarine en één schip bleef in Franse dienst. Acht schepen gingen tijdens de oorlog verloren en twee schepen werden na de oorlog aan Syrië verkocht.

Chasseur 14 als HMS Diélette Bron: Imperial War Museum A 14190

De Chasseur 5-klasse bestond uit een groep van zeventien schepen die waren bedoeld als onderzeebootjager. De schepen werden gebouwd vanaf 1938. Volgend op de bouw van vier schepen in de Chasseur 1-klasse (1933), werden deze zeventien schepen gebouwd als vervanging voor de nog uit de eerste Wereldoorlog stammende C 1-klasse (1917) en de kort na de Eerste Wereldoorlog gebouwde C 101-klasse (1918).^[1]

De schepen hadden met een lengte van 37 meter en een breedte van bijna 6 meter en standaard waterverplaatsing van 107 ton een diepgang van bijna 2 meter. De twee MAN dieselmotoren met een vermogen van 1.130 pk leverden een snelheid van 15,5 knopen (28 km/u). Met een bunkervoorraad van 5,5 ton olie kon bij 8 knopen (14,8 km/u) een afstand worden afgelegd van 2.222 km. De 23 bemanningsleden hadden de beschikking over een 75 mm /35 M1897 kanon, twee 8 mm Hotchkiss machinegeweren en twee dieptebommenwerpers.^[2]

De Chasseur 5 (Ch-5), Chasseur 6 (Ch-6), Chasseur 7 (Ch-7), Chasseur 9 (Ch-9), Chasseur 10 (Ch-10) en Chasseur 11 (Ch-11) uit de Chasseur 5-klasse en Chasseur 41 (Ch-41) en Chasseur 42 (Ch-42) van de iets nieuwere maar verwante Chasseur 41-klasse (1939), namen deel aan Operatie Dynamo, de evacuatie bij Duinkerke. Totaal weken na de strijd in Frankrijk in mei en juni 1940 zestien Chasseurs uit beide klassen uit naar Engeland en werden aldaar in beslag genomen en aanvankelijk bij de Royal Navy ingezet als snelle patrouille en escorte vaartuigen. Tijdens deze periode gingen de Chasseur 6 en Chasseur 7 verloren toen ze nog onder Britse vlag vaarden. Vanaf juli 1940 werden de nog in dienst zijnde schepen overgedragen aan de Forces Navales Françaises Libres (FNFL - Marine van de Vrije Fransen). Elk schip ontving na de overdracht aan de FNFL een naam van een Franse kuststad. De schepen in Engeland werden gestationeerd te Cowes op het Eiland Wight, waar ze opereerden onder bevel van de Britse 1st Destroyer Flotilla.^[3][4]

Chasseur 15 als Paimpol (Q015) in dienst van de Forces Navales Françaises Libres Bron: Public Domain (onbekend)

Drie schepen, de Chasseur 17 (Ch-17), Chasseur 18 (Ch-18) en Chasseur 19 (Ch-19) kwamen in dienst bij de Duitse Kriegsmarine als RA 3-klasse (1942) mijnenvegers met respectievelijk de aanduidingen RA 3 (1940), RA 4 (1940) en RA 5 (1940). Alleen de RA 3 en RA 4 werden ook daadwerkelijk in dienst genomen. Bij de Kriegsmarine bestond de bemanning uit 39 manschappen en de bewapening uit een 37 mm /80 SK C/30 geschut en drie stuks 20 mm / 65 C/38 luchtafweer. Daarnaast kregen deze schepen een mijnenveeguitrusting. De RA 4 ging in augustus 1944 verloren, de RA 3 viel in mei 1945 weer in Franse handen en de RA 5 werd pas na de oorlog afgebouwd voor de Franse Marine National.

In januari 1942 ontving het Franse contingent binnen de 1st Destroyer Flotilla de aanduiding Chasseur Flotillas of French ships. De schepen Carentan (Q005), Calais (Q013) en Diélette (Q014) namen op 19 augustus 1942 deel aan Operatie Jubilee, de raid op Dieppe. In 1942 werd de bewapening van de schepen in dienst van de Vrije Fransen aangepast. De twee machinegeweren werden verwijderd. In de plaats hiervan kwamen een 40 mm / 39 pom-pom, een 12,7 mm machinegeweer en twee dubbele 7,7 mm machinegeweren. De capaciteit aan dieptebommen werd vergroot naar 20 stuks.^[5][6]

In 1943 werden de schepen in dienst van de Vrije Fransen enigszins gemoderniseerd aan de Marvin's (Coles ) Yard in Cowes. Hierbij werd ook de bewapening weer aangepast naar een stuk 90 mm geschut, een dubbel 37 mm Scheider kanon, twee 7,5 mm Darne machinegeweren en twee dieptebommenwerpers met 15 dieptebommen.^[7]

Noten

1. Gogin, 2023, pag. 75
2. Gogin, 2023, pag. 75
3. Bouchi-Lamontagne, 2022, pag. 44-47
4. Gogin, 2023, pag. 75
5. Bouchi-Lamontagne, 2022, pag. 44-47
6. Gogin, 2023, pag. 75
7. Bouchi-Lamontagne, 2022, pag. 44-47