Britse Torpedobootjagers van de Admiralty V-klasse

Direct na de bestelling van de Admiralty V-class Leaders-klasse, werd besloten een uitgebreide groep torpedobootjagers als V-klasse (I) te bestellen. De meeste waren van het standaard ontwerp van de Admiralty en werden aangeduid als Admiralty V-klasse. Een klein aantal schepen werden als Thornycroft V-klasse geproduceerd. De schepen werden in 1916 besteld en kwamen aan het einde van de Eerste Wereldoorlog in dienst. De meeste schepen waren nog in dienst ten tijde van de Tweede Wereldoorlog waar de schepen voornamelijk als escortejagers werden ingezet.

HMS Vega (F09), Rusland, 1919 Bron: Imperial War Museum SP 676

In juli 1916 werd volgens het 9th War Programme een reeks van 23 torpedobootjagers besteld, geheel gebaseerd op de eerder bestelde Admiralty V-class Leaders-klasse. Deze Admiralty V-klasse torpedobootjagers werden besteld als reactie op inlichtingenrapporten over de bouw in Duitsland van een serie grotere, sterker bewapende torpedoboten van het type Grosses Torpedoboot 1916, waarvan uiteindelijk maar twee schepen (V 116 en S 113) gereed kwamen en slecht één voor het einde van de Eerste Wereldoorlog. De Admiralty V-klasse werd een herhaling van de flottieljeleiders, echter dan zonder de faciliteiten die een flottieljeleider nodig had.^[1]

Alle schepen werden afgeleverd met 2x2 batterijen torpedolanceerbuizen. In 1921 werden echter alle voorste batterijen vervangen door een drievoudige batterij. Vanaf 1923 werd bij de meeste schepen ook de achterste werd vervangen. Een deel van de schepen werd ingericht zodat de schepen binnen 24 uur gereed konden worden gemaakt voor het leggen van mijnen. Hiertoe diende de torpedolanceerbuizen en het Y geschut te worden verwijderd. De schepen konden zo tot 60 mijnen meevoeren. Bij deze schepen werden permanent afhouders voor de mijnen aan het achterschip bevestigd.^[2]

HMS Vortigern (D37) met duidelijk zichtbaar de afhouders voor mijnen Bron: Public Domain (onbekend)

Tegen de jaren 1930 waren de meeste schepen uit de Admiralty V-klasse overgeheveld naar de Reserve Fleet. Bij het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog werden deze schepen, wegens het tekort aan escorteschepen, weer geactiveerd. Bij aanvang van de Tweede Wereldoorlog deden de schepen nog dienst als escorte vaartuig voor oorlogsvloten en konvooi escorte, maar naarmate nieuwe torpedobootjagers in dienst kwamen werden de Admiralty V-klasse schepen verplaatst naar konvooidienst.^[3]

HMS Vanoc (H33) als Long-range Escort Bron: Imperial War Museum A 4596

Al in 1937 begreep de Britse Admiralty al dat het noodzakelijk was om escorteschepen in dienst te hebben die een relatief grote actieradius hadden en een uitgebreid luchtafweer. Daarnaast waren meer escortejagers nodig. Gaandeweg de Tweede Wereldoorlog werd besloten onder andere de Admiralty V-klasse torpedobootjagers te verbouwen tot escortejagers. Hiervoor werden drie programma's ontworpen, waarvan de Admiralty V-klasse vooral in de eerste twee groepen vielen. Dit waren de ombouw tot Long-range Escort, de WAIR type ombouw en de Short-range Escort ombouw. Bij de Long-range Escort werd ruimte gecreëerd om meer brandstof mee te nemen en werd aanvullend luchtafweer en onderzeebootafweer geplaatst. Het WAIR type was vooral een luchtafweerjager, waarbij al het geschut werd vervangen door geschut dat als luchtafweer kon dienen. De Short-range waren vooral schepen waarbij de andere ombouw niet mogelijk was en vooral de bewapening werd gemoderniseerd.

HMS Vivien (L33), WAIR type conversie Bron: Imperial War Museum FL 21160

Van de 23 Admiralty V-klasse schepen, ging één schip, HMS Vehement (H2A), verloren tijdens de Eerste Wereldoorlog. Twee schepen, HMS Verulam (F19) en HMS Vittoria (F96), gingen verloren tijdens de Russische Burgeroorlog en drie schepen, HMS Vectis (D51), HMS Venturous (D87) en HMS Violent (D57), werden in de jaren 1930 gesloopt. HMS Venetia (I53), HMS Vimiera (L29) en HMS Vortigern (I37) gingen verloren tijdens de Tweede Wereldoorlog. De overige schepen overleefden de strijd en werden eind jaren 1940 gesloopt.^[4]

Noten

1. Crossley, 2012, pag. 27-32
2. Crossley, 2012, pag. 27-32
3. Axelrod, 2007, pag 280
4. Crossley, 2012, pag. 27-32