Britse Torpedobootjager HMS Havock (H43)

De H-klasse (II) torpedobootjager HMS Havock, opereerde tijdens haar loopbaan achtereenvolgens in de Middellandse Zee, nam deel aan de operaties rond Noorwegen begin 1940 en wederom in de Middellandse Zee.. Het schip liep op 6 april 1942 aan de grond bij Kelibia, Tunesië en moest worden opgegeven.

HMS Havock werd op 13 december 1934 besteld bij William Denny & Brothers in Dumbarton. Op 15 mei 1935 werd de kiel voor het schip op de scheepswerf gelegd. Havock was het zesde schip bij de Royal Navy met deze naam sinds het eerste schip in 1796, het Nederlandse prijsschip de Havec. De tewaterlating vond plaats op 7 juli 1936 en op 16 januari 1937 werd Havock afgeleverd. Het 98,50 meter lange schip had een standaard waterverplaatsing van 1.370 ton. De twee Parsons stoomturbines dreven twee schroeven aan waarmee een snelheid kon worden bereikt van 36 knopen (67 km/u). Met een kruissnelheid van 15 knopen (28 km/u) had de Havock een bereik van 10.240 km. IN vredestijd had het schip een 137 koppige bemanning die tijdens oorlogstijd kon worden uitgebreid naar 146. Als hoofdbewapening had HMS Havock de voor Britse torpedobootjagers standaard vier enkele 120 mm / 45 kaliber Mark IX geschut in A, B, X en Y opstelling. Ook het luchtafweer bestond uit standaard twee viervoudige Mark I opstellingen met 12,7 mm Vickers machinegeweren. De bewapening was compleet met de twee viervoudige batterijen 533 mm torpedolanceerbuizen, twee dieptebommenwerpers en een rails met dieptebommen. De 20 meegevoerde dieptebommen werden tijdens de Tweede Wereldoorlog uitgebreid naar 35 en in het midden van 1940 zelfs naar 44.^[1][2][3]

Bron: Wilco Vermeer collection

Aan de vooravond van het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog, werd HMS Havock op 30 augustus 1939 naar Freetown in Sierra Leone gezonden om van daaruit deel te nemen aan operaties tegen Duitse oppervlakteschepen op de Atlantische Oceaan. In november 1939 werd HMS Havock voor herstel en herinrichting naar Sheerness gezonden en toegevoegd aan haar eigen 2nd Destroyer Flotilla nu bij Home Fleet. In deze hoedanigheid nam het schip deel aan Operatie Wilfred en op 10 april 1940 aan de eerste slag bij Narvik. Bij deze slag wist HMS Havock de Duitse torpedobootjagers Z 22 Anton Schmitt en Z 18 Hans Lüdemann te beschadigen. Op de terugweg wist HMS Havock ook het Duitse bevoorradingsschip Rauenfels (1928) te vernietigen.^[5][6][7]

Na de operaties in Noorwegen, werd het schip gestationeerd bij Nore Command in de Noordzee, waar het op 10 mei 1940 met HMS Hyperion (H97) deelnam aan een bombardement op het door Duitse troepen bezette vliegveld Waalhaven bij Rotterdam. Op 16 mei 1940 vertrok HMS Havock naar de Middellandse Zee en werd bij de 2nd Destroyer Flotilla ingedeeld. In de Middellandse Zee nam het schip deel aan diverse operaties en was het betrokken bij verscheidene zeeslagen zoals de slag bij Kaap Spada, de slag bij Taranto, de slag bij Kaap Matapan en andere. Eind 1941 werd HMS Havock ingedeeld bij Force K tot het schip in maart 1942 werd toegevoegd aan de 22nd Destroyer Flotilla.^[8][9]

Bron: Wilco Vermeer collection

Op 22 maart 1942 raakte HMS Havock beschadigd tijdens de tweede slag bij Sirte en moest te Malta voor reparaties het dok in. Hier lag het schip tijdens de vele Duitse bombardementen, waardoor voornamelijk meer beschadigingen werden opgelopen. Op 3 april 1942 kreeg de torpedobootjager opdracht naar Gibraltar op de stomen voor verdere reparaties. Tijdens deze overtocht, liep HMS Havock op 6 april 1942 aan de grond bij Kelibia, Tunesië. Haar bemanning werd geïnterneerd door Vichy-Frankrijk en het wrak werd later getorpedeerd door de Italiaanse onderzeeboot Aradam op 37º47'N, 11º05'E waar het wrak zich nog steeds bevind.^[10][11]

Noten

1. English, 1993, pag. 89, 102-103, 141
2. Whitley, 1988, pag. 109
3. Friedman, 2009, pag. 235
4. English, 1993, pag. 105
5. English, 1993, pag. 105
6. Haarr, 2011, pag. 65, 308, 337-348
7. Rohwer, 2005, pag. 21-23
8. English, 1993, pag. 104-106
9. Rohwer, 2005, pag. 78, 136
10. O'Hara, 2015, pag. 166
11. Rohwer, 2005, pag. 157