Amerikaanse slagschepen van de New Mexico-klasse

De Amerikaanse slagschepen van de New Mexico-klasse, die in 1914 besteld werden, waren een licht verbeterde versie van de voorgaande Pennsylvania-klasse die bestond uit USS Pennsylvania en USS Arizona. De US Navy had graag een geheel nieuw ontwerp door willen voeren met twaalf 40,5cm kanonnen, maar de Secretary of Navy, Josephus Daniels, weigerde om een dergelijk ambitieus plan te financieren. Dit betekende niet dat er helemaal geen ruimte was om verbeteringen door te voeren aan de nieuwe klasse slagschepen, die oorspronkelijk zou bestaan uit de USS New Mexico en de USS Mississippi. Door de verkoop van twee verouderde slagschepen, Mississippi (BB-23) en Idaho (BB-24), aan Griekenland kwam er geld vrij voor de aanbesteding van een derde New Mexico-class battleship, USS Idaho.

De belangrijkste verbeteringen aan de nieuwe slagschepen waren de klipperboeg en de opstelling van de secondaire kanonnen. Beide verbeteringen werden doorgevoerd omdat de opstellingen van de 12,5cm kanonnen tegen torpedobootjagers op de voorgaande klassen slagschepen, in kazematten onder het hoofddek, te veel zeewater over kregen. Hierdoor waren de secondaire kanonnen op volle zee zo goed als onbruikbaar en vergden zij te veel onderhoud. Bij de slagschepen van de New Mexico-klasse werden daarom veertien 12,5cm kanonnen op de bovenbouw geplaatst. De overige acht werden wel in kazematopstellingen geplaatst, maar twee ervan werden kort na de in dienst stelling al weer verwijderd. De schuin omhoog lopende klipperboeg werd geïntroduceerd om de zeewaardigheid van de slagschepen te verbeteren en om de hoeveelheid overkomend zeewater te verminderen.

Verder werden bij de drie nieuwe slagschepen verbeterde versies van de 35,5cm 45-kaliber primaire kanonnen gebruikt. De nieuwe 35,5cm 50-kaliber kanonnen waren bijna een meter langer dan hun voorgangers waardoor de schootsafstand en de nauwkeurigheid toenam. Ook de drielingtorens, waarin de kanonnen opgesteld stonden, werden verbeterd. De kanonnen konden in de nieuwe torens onafhankelijk van elkaar in een andere elevatiehoek geplaatst worden. Dit vergemakkelijkte en versnelde het richten van de kanonnen omdat elke toren nu drie verschillende richtschoten kon afvuren in een enkel salvo.

De New Mexico-klasse was de derde klasse Amerikaanse slagschepen die voldeed aan het concept van de Standard-type battleships. Dit was een productielijn van in totaal twaalf slagschepen verdeeld over vijf klassen die door de US Navy tussen 1916 en 1923 in dienst gesteld werden. De slagschepen konden zodoende samen een slaglinie vormen. Bij het principe hoorden een groot schietbereik van de primaire kanonnen, een betrekkelijk lage maximale snelheid om de actieradius te vergroten, een compacte tactische radius van 650 meter en een goede schadebeperking door het gebruik van waterdichte schotten en brandbestrijdingsmiddelen. De andere klassen Standard-type battleships waren de Nevada-, Pennsylvania-, Tennessee- en Colorado-klasse slagschepen.

USS Mississippi en USS Idaho kregen de beschikking over de normale geared stoomturbines, maar USS New Mexico werd uitgerust met het zogenaamde turbo-electric propulsion system van General Electric. Hierbij werden door stoomturbines en generatoren elektromotoren van stroom voorzien die de vier schroefassen aandreven. Het grote voordeel van deze machine-installatie was dat er minder stoomturbines nodig waren. Hierdoor had het turbo-elektrische systeem slechts eenderde van de ruimte nodig in de machinekamers vergeleken met de gewone direct door stoomturbines aangedreven schroefassen. De grote nadelen van het turbo-elektrische systeem waren het grotere brandstofverbruik en het feit dat alle elektrische aansluitingen samenkwamen in een enkele schakelruimte. Hierdoor kon het hele slagschip lamgelegd worden door een enkele ongelukkige treffer. De elektrische aandrijving werd tijdens de grote moderniseringsperiode, van 1931 tot 1933, dan ook vervangen door een conventionele aandrijving.

In 1941 werden de drie New Mexico-klasse slagschepen, die gezamenlijk Battleship Division 3 vormden, overgeplaatst van de Pacific Fleet naar de Atlantic Fleet. Hierdoor ontsprongen zij de dans bij de Japanse luchtaanval op Pearl Harbor. Na deze aanval werden de slagschepen, ter vervanging van de beschadigde slagschepen in Pearl Harbor, weer teruggehaald naar de Amerikaanse Pacifische vloot. De drie slagschepen waren als artillerieplatformen actief betrokken bij de strijd in de Pacific tot de overgave van Japan in augustus 1945. USS New Mexico en USS Idaho werden kort na de Tweede Wereldoorlog gesloopt, maar USS Mississippi werd in 1946 omgebouwd en met boegnummer AG-128 in dienst gesteld als artillerie-instructie schip. In de jaren vijftig werd het slagschip gebruikt als proefplatform voor raketsystemen. In 1956 werd de Mississippi voor sloop verkocht.

Na een intensieve training- en opwerkperiode werd USS New Mexico op 16 juli 1919 vlaggeschip van de kort daarvoor in het leven geroepen US Pacific Fleet. Het slagschip kreeg San Pedro, Californië, als basis, maar oefende vaak samen met de Atlantic Fleet in zowel de Grote Oceaan als in de Caraïben. In 1925 maakte het slagschip deel uit van een grote Amerikaanse vlagvertoon en goodwill tour naar Australië en Nieuw Zeeland.

Van 5 maart 1931 tot 22 januari 1933 onderging USS New Mexico een grote moderniseringsperiode op de Philadelphia Naval Shipyard. De complete bovenbouw van het slagschip werd vervangen door een modernere die een groot aantal van de verdere modificaties moest herbergen. De kooimasten kwamen te vervallen en werden niet, zoals bij de voorgaande klassen slagschepen het geval was geweest, vervangen door driepoot paalmasten. De voorste observatie- en commandotorens werden geplaatst op grote dekhuizen en het brugcomplex met daarbovenop de antennes en afstandpeilers voor de nieuwe vuurleidingsystemen. Op de plaats van de achterste mast verscheen ook een dergelijke opbouw, maar dan lager met er bovenop een korte enkele paalmast. De secondaire batterij werd teruggebracht naar 14 x 12,5cm kanonnen die allemaal op het hoofddek geplaatst werden. De kazematten werden dichtgelast. Verder werden de 7,6cm kanonnen vervangen door acht 12,5cm kanonnen tegen luchtdoelen die hun eigen vuurleidingsysteem kregen. De elevatiehoek van de primaire 35,5cm kanonnen werd vergoot tot 30 graden waardoor het schootsbereik met 12.000 meter toenam tot 31.000 meter. Verder werden er twee katapults geïnstalleerd om watervliegtuigen te kunnen lanceren en kwamen er twee grote kranen aan boord om de toestellen weer aan boord te kunnen hijsen. Er werden antitorpedocompartimenten aangebracht, waardoor het slagschip bijna drie meter breder werd en de dekbepantsering werd verstevigd. De twee 53,5cm onderwater torpedolanceerbuizen kwamen te vervallen.

Bovendien werd de turbo-elektrische machine-installatie vervangen door vier Westinghouse geared stoomturbines en werden de oude Babcock & Wilcox ketels vervangen door de vier White-Forster ketels van het op 16 februari 1931 buiten dienst gestelde slagschip USS Florida. Door de nieuwe machine-installatie werd de actieradius belangrijk groter, maar de maximale snelheid bleef 21 knopen. Na de opwerkperiode vertrok het gemoderniseerde slagschip in oktober 1934 naar de Pacific om vanuit Pearl Harbor mee te doen aan oefeningen.

Op 20 mei 1941 verliet USS Mexico de Pacific om deel uit te gaan maken van de Atlantic Fleet vanuit Norfolk, Virginia. Tot de aanval op Pearl Harbour, op 7 december 1941, hield de Amerikaanse Atlantische vloot zich vooral bezig met het handhaven van de neutraliteit van de Verenigde Staten. In mei 1942 werden de originele 12,5cm kanonnen van boord gehaald en vervangen door 40mm en 20mm mitrailleurs. Tijdens dezelfde moderniseringsperiode kreeg het slagschip de beschikking over twee Surveillance Radar Approach (SRA) radarantennes. Op 1 augustus van datzelfde jaar vertrok het slagschip weer via San Francisco naar Hawaï om deel uit te gaan maken van de Pacific Fleet. Van 6 december 1942 tot 22 maart 1943 werd USS New Mexico ingezet als escorteschip van troepentransporten naar Fiji en voor patrouilles in het zuidwesten van de Pacific. Daarna keerde het slagschip terug naar Pearl Harbor ter voorbereiding op de campagne tegen de gedeeltelijke Japanse bezetting van de Aleoeten, een eilandengroep gelegen ten zuidwesten van Alaska. Op 17 mei arriveerde de New Mexico op Adak, een onbezet eiland van de Aleoeten, van waaruit een blokkade opgezet werd tegen de Japanse aan- en afvoerlijnen naar Attu, het meest westelijke eiland van de Aleoeten dat door de Japanners bezet was van 7 juni 1942 tot juni 1943. Vanaf 21 juli was de New Mexico betrokken bij de bombardementen op Kiska, eveneens een door de Japanners bezet eiland van de Aleoeten. Dit eiland werd een week later door de vijand ontruimd.

Na een korte onderhoudsperiode op de Puget Sound Naval Shipyard te Bremerton, Washington, keerde USS New Mexico op 25 oktober 1943 terug naar Pearl Harbor om voorbereid te worden op de kustbombardementen op de Gilbert Islands. Gedurende deze campagne bombardeerde het Amerikaanse slagschip Japanse stellingen op Makin en gaf dekking bij transporten en amfibische landingen. Ook escorteerde het slagschip enkele malen vliegdekschepen. Op 5 december 1943 keerde de New Mexico terug op haar basis Pearl Harbor.

Vanaf 12 januari 1944 nam USS New Mexico deel aan kustbombardementen en het verlenen van artilleriesteun tijdens het heroveren van de Marshalleilanden. Op 31 januari werden Japanse stellingen onder vuur genomen op Kwajalein en Ebeye en de volgende dag op Majuro. Halverwege maart werden Japanse stellingen beschoten op Kavieng op New Ireland, in het huidige Melanesië, waarna de bemanning op adem kon komen in Sydney, Australië. In juni volgde bombardementen op eilanden behorende tot de Noordelijke Marianen. Op 14 juni Tinian, de volgende dag Saipan en op 16 juni Guam. Het slagschip beschermde eveneens transportschepen en carriers gedurende de strijd om de eilanden. Vanaf 12 juli werd de aandacht gericht op het strategisch belangrijke eiland Guam, dat door de Japanners hardnekkig verdedigd werd. Tot 30 juli 1943 vuurde USS New Mexico 35,5cm granaten af op de ingegraven Japanners op het eiland. De volgende dag vertrok het slagschip wederom naar Bremerton voor een onderhouds- en moderniseringsperiode, die tot oktober zou duren. In deze periode kreeg de USS New Mexico de beschikking over een moderne SK vuurleidingradar op het brugcomplex. De overige maanden van 1944 was USS New Mexico actief als artillerieplatform tijdens de herovering van de Filippijnen.

Begin 1945 was de New Mexico nog steeds aanwezig in de Filippijnen. Tijdens de invasie van Luzon, het belangrijkste en meest noordelijke eiland van de Filippijnen, werd USS New Mexico het slachtoffer van een kamikazeaanval. Het Japanse vliegtuig stortte zich op de brug van het Amerikaanse slagschip waarbij 30 bemanningsleden, onder wie commandant Captain Robert Walton Fleming, omkwamen en 87 gewond werden. Desondanks ging het slagschip door met de bombardementen terwijl Amerikaanse troepen aan land gingen. Na reparaties in Pearl Harbor was het slagschip gereed voor de ondersteuning van de invasie van Okinawa. Vanaf 26 maart tot en met half mei 1945 was het slagschip, samen met negen andere geallieerde slagschepen en een aantal kruisers, vrijwel ononderbroken in actie voor de kust van het Japanse eiland. Op 12 mei werd de New Mexico wederom getroffen door een kamikazevliegtuig en bovendien door een bom die afgeworpen werd door een andere kamikazepiloot die daarna zijn vliegtuig op een nabij varend Amerikaans oorlogsschip stortte. De ontstane branden werden snel door de bemanning geblust, maar er waren 54 doden en 119 gewonden gevallen.

Op 28 mei vertrok USS New Mexico naar Leyte in de Filippijnen voor reparaties. Daarna nam het slagschip deel aan oefeningen die werden gehouden voorafgaande aan de Amerikaanse aanval op de Japanse hoofdeilanden. Op 15 augustus, de dag dat Japan capituleerde en door de geallieerden VJ Day genoemd werd, voegde het slagschip zich bij de vloot die deel uit zou gaan maken van de bezettingsmacht van Okinawa. Op 2 september was het slagschip aanwezig in Tokyo Bay waar de officiële Japanse overgave ondertekend werd aan boord van het nieuwe Amerikaanse slagschip USS Missouri.

Het nieuwe slagschip USS Mississippi en haar bemanning werden in 1918 ingewerkt voor de kust van Virginia en gedurende de winter van 1918/1919 in de Caraïben vanuit Guantanamo Bay in Cuba. Op 19 juli 1919 vertrok het slagschip naar de Amerikaanse westkust en werd gestationeerd in San Pedro, Californië. Gedurende de komende jaren nam de Mississippi deel aan oefeningen langs de westkust. In de wintermaanden werden de oefeningen voortgezet in Caraïbische wateren. Gedurende een schietoefening, op 12 juni 1924 voor de kust bij San Pedro, deed er zich een ernstig ongeluk voor aan boord van het slagschip. Na een explosie in de tweede 35,5cm toren ontstond een enorme rookontwikkeling waardoor 48 bemanningsleden door verstikking om het leven kwamen. Vanaf april 1925 nam het slagschip deel aan oefeningen bij Hawaï en keerde in september weer terug in San Pedro. In 1925 maakte het slagschip deel uit van de Amerikaanse vlagvertoon en goodwill tour naar Australië en Nieuw Zeeland.

Van 30 maart 1931 tot september 1933 onderging USS Mississippi, op de Norfolk Naval Yard te Norfolk in Virginia, vrijwel dezelfde moderniseringen als zusterschip New Mexico. Op 24 oktober 1933 voer het opgeknapte slagschip weer door het Panama Kanaal op weg naar haar basis San Pedro. De komende zeven jaren zou het slagschip weer operaties uitvoeren langs de Amerikaanse westkust.

Op 16 juni 1941 arriveerde USS Mississippi in Norfolk om deel uit te gaan maken van de US Atlantic Fleet. Haar eerste taak bestond uit het maken van een aantal konvooireizen van Newport, Rhode Island, naar de Hvalfjördur in IJsland waarna het slagschip een aantal maanden in de Noord-Atlantische Oceaan verbleef om geallieerde koopvaardijschepen te beschermen. Twee dagen na de aanval op Pearl Harbor ging de Mississippi op weg naar San Francisco waar het slagschip eind januari 1942 arriveerde. Als onderdeel van de Pacific Fleet escorteerde het slagschip konvooien langs de Amerikaanse westkust. Begin mei werden, tijdens een onderhoudsbeurt de veertien originele 12,5cm kanonnen verwijderd en vervangen door 40mm en 20mm mitrailleurs tegen luchtdoelen en werd het slagschip uitgerust met twee SRA radarantennes. Op 6 december 1942 begeleidde het slagschip troepentransporten naar Fiji waarna het schip op 2 maart 1943 weer terug was in Pearl Harbor. Op 10 mei vertrok het slagschip naar Alaska om deel te nemen aan de campagne om Attu en Kiska te bevrijden. Hierna ging de Mississippi in onderhoud in San Francisco. Het slagschip vertrok op 19 oktober vanuit San Pedro om de invasie op de Gilbert Islands dekking te geven. Tijdens een bombardement op Makin, op 20 november 1943, kwamen na een bijna identieke explosie in de B-toren zoals in 1924 gebeurd was, 43 bemanningsleden om het leven.

Begin 1944 was USS Mississippi actief tijdens de invasie van de Marshalleilanden. Op 31 januari bombardeerde het slagschip Kwajalein, op 20 februari Taora en de volgende dag Wotje. Halverwege maart was Kavieng op New Ireland aan de beurt en daarna vertrok de Mississippi naar de Puget Sound Naval Shipyard te Bremerton voor een onderhouds- en moderniseringsperiode. Tot de modificaties behoorde de uitbreiding van de secondaire batterij met zes 12,5cm snelvuurkanonnen tegen luchtdoelen compleet met een nieuw vuurleidingssysteem en de bijbehorende SK radar. Op 12 september 1944 kwam het slagschip weer in actie en maakte de weg vrij voor Amerikaanse landingen op Peleliu, een van de Palau-eilanden ten oosten van de Filippijnen. De beschietingen op het hardnekkig door de Japanners verdedigde eiland zouden een week duren. Daarna voer het slagschip naar Manus op de Admiralty Islands, ten noorden van Nieuw Guinea waar het schip bleef liggen tot 12 oktober.

Eind oktober kwam USS Mississippi weer in actie bij de bevrijding van de Filippijnen waarbij op de 19e de oostkust van Leyte, één van de kleinere Filippijnse eilanden, onder vuur genomen werd. In de nacht van 24 op 25 oktober maakte de Mississippi, samen met de slagschepen, USS West Virginia, USS Maryland, USS Tennessee, USS California en USS Pennsylvania, deel uit van een slaglinie onder commando van Rear Admiral Jesse Oldendorf. De slaglinie was een val die opgezet was tegen een Japanse vloot van twee slagschepen, een zware kruiser en vier torpedobootjagers. De strijd tussen de beide partijen werd bekend als de Slag in Surigao Strait en was onderdeel van de veel grotere en complexe Slag in Leyte Gulf. De Japanse schepen werden door de Amerikaanse slagschepen, met behulp van kruisers en torpedobootjagers vrijwel geheel vernietigd. USS Mississippi vuurde aan het einde van de slag één salvo af met haar twaalf 35,5 kanonnen op het Japanse slagschip Yamashiro. Dit was het laatste salvo in de geschiedenis dat door een slagschip op een ander slagschip werd afgevuurd. De Yamashiro zonk die nacht om 04:20 uur.

USS Mississippi ondersteunde de campagne rond Leyte tot 16 november 1944. Op die dag vertrok het slagschip wederom naar Manus om voorraden en munitie in te slaan. Op 28 december was het slagschip weer present in Filippijnse wateren voor kustbombardementen op Luzon, het meest noordelijke en hoofdeiland van de Filippijnen. Ondanks dat het Amerikaanse slagschip schade opliep door een kamikazeaanval, bleef de Mississippi tot 10 februari 1945 de bevrijding van Luzon ondersteunen door het uitvoeren van kustbombardementen en het geven van dekking aan amfibische landingen. Daarna ging het slagschip naar Pearl Harbor voor de nodige reparaties en onderhoud. Vanaf 6 mei gaf USS Mississippi artillerieondersteuning aan de invasie van Okinawa. Hierbij richtte het slagschip zich van 25 tot en met 27 mei op het door Japanse strijdkrachten versterkte Shuri Castle, een historisch kasteel in het zuidelijke gedeelte van het Japanse eiland. Het kasteel werd door de 35,5cm kanonnen van de Mississippi geheel verwoest. Op 5 juni werd het Amerikaanse slagschip wederom geraakt door een kamikazevliegtuig, maar ook deze maal bleef het slagschip op haar post. Net als zusterschip USS New Mexico was de Mississippi aanwezig bij de ondertekening van de Japanse capitulatie in Tokyo Bay op 2 september 1945.

USS Idaho voer op 13 april 1919 naar Guantanamo Bay in Cuba van waaruit het opwerkprogramma voor het nieuwe slagschip werd ingezet. De Idaho maakte gebruik van dezelfde faciliteiten als haar zusterschip USS New Mexico de afgelopen winter had gedaan. Begin juli van dat jaar keerde het slagschip terug in New York waar de president van Brazilië, Epitácio Pessoa, en zijn gevolg zich inscheepten. Op 17 juli zette USS Idaho het gezelschap af in Rio de Janeiro. Na dit vlagvertoon begaf het slagschip zich door het Panamakanaal op weg naar Monterey in Californië om deel uit te gaan maken van de US Pacific Fleet. De komende jaren oefende USS Idaho langs de gehele westkust van Amerika van Alaska tot Chili. In 1925 maakte het slagschip deel uit van de goodwilltour van de US Navy naar Australië en Nieuw Zeeland waarbij door de Idaho ook Amerikaans Samoa, een eilandengroep op de datumgrens ten oosten van Fiji, aangedaan werd. De jaren daarna oefende de Idaho wederom aan de westkust van Amerika vanuit basis San Pedro. Op 7 september 1931 ging het Amerikaanse slagschip op weg naar Norfolk in Virginia en kwam drie weken later aan op de Norfolk Naval Shipyard. Het slagschip zou hier tot 9 oktober 1934 blijven om dezelfde moderniseringen te ondergaan als haar beide zusterschepen. Na een inwerkperiode in de Caraïben keerde het slagschip op 17 april 1935 terug in San Pedro, Californië.

Met de Pacific Fleet werden tactische vloot- en schietoefeningen gehouden waarbij Pearl Harbor regelmatig als uitvalsbasis werd gebruikt. Op 6 juni 1941 vertrok USS Idaho naar de Amerikaanse oostkust en voerde, als onderdeel van de US Atlantic Fleet, neutraliteitspatrouilles uit. In september werd de Idaho gestationeerd op de vooruit geschoven Amerikaanse marinebasis Hvalfjördur in IJsland. Twee dagen na de Japanse aanval op Pearl Harbor, op 9 december 1941 vertrok USS Idaho, samen met zusterschip USS Mississippi, naar San Francisco waar de slagschepen eind januari 1942 arriveerden. Als onderdeel van de US Pacific Battle Fleet deed de Idaho mee aan slagvlootoefeningen in Californische wateren en vanuit Pearl Harbor. In oktober 1942 arriveerde de Idaho op de Puget Sound Naval Shipyard voor onderhoud en modernisering. Tijdens deze periode werden de overgebleven originele 12,5cm kanonnen vervangen door 40mm en 20mm mitrailleurs om vijandelijke vliegtuigen af te weren. Bovendien kreeg het slagschip de beschikking over twee SRA radars. De komende maanden oefende het slagschip met andere Amerikaanse slagschepen in Hawaïaanse wateren.

Op 7 april 1943 vertrok het slagschip naar de Aleoeten om deel te nemen aan de bombardementen op de eilanden Attu en Kiska. De campagne in Alaska duurde tot half augustus. USS Idaho keerde op 7 september terug in San Francisco om voorbereid te worden op de invasie van de Gilbert Islands. Op 10 november vertrok de Idaho als onderdeel van een aanvalsvloot vanuit Pearl Harbor en verscheen tien dagen later voor de koraalkusten van Makin. Het duurde tot begin december voordat de Japanse bezettingsmacht op de Gilberteilanden buiten gevecht was gesteld waarna USS Idaho terugkeerde naar Pearl Harbor. De laatste januaridag van 1944 arriveerde USS Idaho voor de kust van Kwajalein om Japanse stellingen onder vuur te nemen als voorbereiding op de amfibische landing door Amerikaanse mariniers. Nadat het slagschip voorraden en munitie ingeslagen had op het reeds veroverde eiland Majuro werden Japanse doelen onder vuur genomen op andere Marshalleilanden.

Op 20 maart 1944 nam de Idaho deel aan de bombardementen op Kavieng, New Ireland. Na een korte stop in Australië escorteerde USS Idaho een groep escortevliegdekschepen, die op 8 juni aankwam bij Kwajalein. Van hieruit voegde het slagschip zich bij de aanvalsgroep die artilleriesteun ging verlenen bij de invasie van de Noordelijke Marianen, de volgende groep eilanden die door Amerikaanse mariniers veroverd werd op de Japanners. Halverwege juli was de Idaho actief aanwezig bij de bombardementen op Guam, die vooraf gingen aan de invasie van dit strategisch belangrijke eiland. De hevige beschietingen op Guam zouden acht dagen duren waarna het slagschip artilleriesteun verleende aan de grondtroepen die het eiland in begonnen te nemen.

Halverwege augustus 1944 werd USS Idaho opgenomen in een droogdok in Espiritu Santo, een eiland behorende tot de Nieuwe Hebriden, het huidige Vanuatu, voor reparaties aan de scheepshuid en de antitorpedocompartimenten. Na een landingsoefening bij Gualdalcanal te hebben bijgewoond begaf het slagschip zich naar Peleliu waar op 12 september de kustbombardementen begonnen. Het slagschip bleef tot 24 september ter plaatse om artilleriesteun te verlenen waarna het schip via Manus naar Bremerton, Washington State, vertrok voor onderhoud en modernisering. Eén van de modificaties was het vervangen van de 12,5cm kanonnen door tien 12,5cm snelvuurkanonnen in enkele opstellingen. Hiervoor werd ook de voorste SRA radar vervangen door een moderne SK firecontrol radar. De nieuwe wapens werden ingeschoten voor de Amerikaanse westkust waarna de Idaho op 20 januari 1945 uit San Diego vertrok om deel uit te gaan maken van een Battleship Group die de invasie van Iwo Jima moest voorbereiden. De beschietingen en artillerieondersteuningen op dit eiland zouden tot 7 maart duren.

Twee weken later vertrok USS Idaho als vlaggeschip van Bombarding Unit 4 naar de laatste hindernis in de Pacific op de Amerikaanse weg naar het Japanse thuisland: het meest zuidelijk gelegen eiland van Japan, Okinawa. Vanaf 25 maart 1945 bestookte de Idaho, samen met andere geallieerde slagschepen en kruisers, de Japanse stellingen en versterkingen op het eiland. Nadat de amfibische landingen op 1 april ingezet waren bleven de slagschepen en kruisers artilleriesteun verlenen waarbij zij steeds aangevallen werden door kamikazepiloten. De meeste zelfmoordaanvallen werden echter afgeslagen omdat de Japanse vliegtuigen al uit de lucht geschoten waren voordat zij zich op de schepen konden storten. Alleen al aan boord van USS Idaho slaagden de schutters van de luchtafweermitrailleurs er in om tientallen kamikazevliegtuigen neer te halen met als hoogtepunt 12 april toen er vijf Japanse toestellen werden neergeschoten. Door een near miss (indirecte bomtreffer) liep het slagschip diezelfde dag schade op aan haar bakboord antitorpedocompartiment waardoor zij naar Guam moest uitwijken voor reparaties. Op 22 mei was de Idaho weer terug op het strijdtoneel bij Okinawa, maar een maand later was de strijd zo goed als gestreden en werden de Amerikaanse slagschepen van Okinawa naar de Filippijnen gestuurd. Op 15 augustus 1945, de dag dat Japan capituleerde, eindigde ook voor USS Idaho de Tweede Wereldoorlog. Op 27 augustus voer het slagschip Tokyo Bay in met aan boord manschappen, die deel uit zouden gaan maken van de Amerikaanse bezettingsmacht in Japan. Op 2 september was het slagschip, net als haar zusterschepen, aanwezig tijdens de officiële ondertekening van de Japanse overgave aan boord van USS Missouri.

Na de grote moderniseringsperiode van 1931 tot 1933/34 waren de Amerikaanse slagschepen van de New Mexico-klasse de modernste slagschepen van de US Navy totdat in 1940 de nieuwe slagschepen van de North Carolina-klasse in dienst gesteld werden. Dit kwam omdat de vijf slagschepen van de Colorado-klasse en de Tennessee-klasse, die tussen 1920 en 1923 in dienst gekomen waren, pas tijdens de Tweede Wereldoorlog gemoderniseerd werden. Van 1924 tot en met 1940 waren er als gevolg van het Verdrag van Washington geen nieuwe slagschepen in dienst gekomen. USS New Mexico, USS Mississippi en USS Idaho hebben een belangrijke rol gespeeld tijdens het wereldwijde conflict. Doordat zij de dans ontsprongen in Pearl Harbor konden zij vanaf het moment dat de Verenigde Staten direct in de oorlog betrokken raakte, ingezet worden ter vervanging van de beschadigde en gezonken slagschepen in Hawaï. Tijdens de vele artillerieondersteuningen bleek dat de slagschepen uitstekend functioneerden en heel degelijk geconstrueerd waren. Ondanks dat de drie slagschepen van de New Mexico-klasse verschillende malen getroffen werden door bommen of kamikazevliegtuigen, bleven zij volledig inzetbaar tot er gelegenheid was om gerepareerd te worden.

USS New Mexico werd op 19 juli 1946 te Boston buiten dienst gesteld en op 9 november 1947 voor sloop verkocht aan de firma Lipsett Incorporated te New York City. Lipsett besloot om het afgedankte slagschip naar Newark in New Jersey te laten slepen waar zich uitstekende faciliteiten bevonden om een groot schip als de New Mexico te ontmantelen. Het stadsbestuur van Newark had echter besloten dat er geen schepen meer gesloopt mochten worden aan de oever van Newark Bay omdat de stad 70 miljoen dollar wilde investeren in het moderniseren en opknappen van het oude havengebied. Het stadsbestuur verklaarde dat elke poging om de New Mexico binnen te brengen tegengehouden zou worden. De twee stadssleep- en blusboten, Michael P. Duffy en William T. Brennan werden in gereedheid gebracht om deze blokkade uit te voeren. Lipsett organiseerde als reactie hierop vier sleepboten om de doortocht van het oude slagschip te forceren. De US Coast Guard verklaarde dat zij de doorgang van de New Mexico zou garanderen omdat er een legale overeenkomst was gesloten door de US Navy, Lipsett en Newark. De pers blies het geheel op door het conflict “Battle of Newark Bay” te noemen en er uitgebreid verslag van te doen.

Het Amerikaanse ministerie van marine zond onderminister W. John Kenney naar Newark om een diplomatieke oplossing te vinden. Na lange onderhandelingen kwamen de partijen overeen dat Lipsett de New Mexico, de Idaho en de Wyoming aan de oever van Newark Bay mocht slopen, maar de firma moest dit binnen negen maanden doen. Bovendien zouden na deze drie slagschepen geen andere schepen meer gesloopt mogen worden in het op te knappen havengebied van Newark. Op 19 november 1947 werd de New Mexico het Newark Channel opgesleept en afgemeerd langs de oever van de baai. Op 24 november begon de sloop van het slagschip en in juli 1948 was het werk voltooid. USS Idaho werd op 3 juli 1946 buiten dienst gesteld en op 24 november 1947 voor sloop verkocht aan Lipsett. Reeds eind november lag de Idaho aan dezelfde steiger als de New Mexico en de Wyoming om ontmanteld te worden. Halverwege 1948 waren de drie slagschepen volledig verschroot.

USS Mississippi arriveerde op 27 november 1945 in Norfolk, Virginia, om omgebouwd te worden tot artillerie-instructie schip. Op 15 februari 1946 werd het slagschip in deze hoedanigheid in dienst gesteld en kreeg naamsein AG-128. Hierdoor viel het doek voor het oude slagschip USS Wyoming, dat deze functie vervuld had vanaf januari 1931. De Wyoming werd gelijktijdig met de New Mexico en de Idaho te Newark gesloopt.

USS Mississippi werd niet alleen ingezet als opleidingsschip voor artilleristen maar ook om nieuwe wapens te testen. Hiervoor werd het slagschip in 1952 nogmaals verbouwd. De eerste RIM-2 Terrier surface-to-air raketten werden op 28 januari 1953 bij Cape Cod, een kaap in het oosten van de staat Massachusetts, vanaf de Mississippi gelanceerd. In februari 1956 was het oude slagschip nog nauw betrokken bij de ontwikkeling van de radargestuurde AUM-N-2 Petrel air-to-surface raketten, maar op 17 september van datzelfde jaar werd het schip wegens ouderdom buiten dienst gesteld. De staat Mississippi wilde aanvankelijk het oude schip aankopen en als museumschip openstellen voor het publiek. Het slagschip had echter dermate grote metamorfoses ondergaan in 1946 en 1952 dat het geen representatief museumschip zou kunnen worden zonder eerst in de originele staat te worden teruggebracht. Hiervoor had de zuidelijke Amerikaanse staat geen financiële middelen en daarom werd de Mississippi op 28 november 1956 voor sloop verkocht aan de Bethlehem Steel Corporation, Bethlehem Pennsylvania.