Wie was, na Hitler, de machtigste persoon in het Derde Rijk? De meningen zijn hierover verdeeld, maar in “Hitlers Fixer” gaat men ervan uit dat deze persoon Martin Bormann was. Als Hitlers privé-secretaris kon hij beslissen wie wel en wie niet op audiëntie bij de Führer mocht komen en werd hij één van Hitlers belangrijkste vertrouwelingen. Bormann transformeerde het rustige Berchtesgaden om tot Hitlers tweede machtscentrum, hij zette vele geschiedenisbepalende bevelen van zijn leider op papier en was erbij toen Hitler onderdook in de Führerbunker in Berlijn.

In deze documentaire staan twee vragen over Hitlers secretaris centraal, namelijk: “Hoe won Bormann Hitlers vertrouwen en werd hij zijn alter ego?” en “Waarom zag Hitler Bormann als degene die zijn werk kon voortzetten?” Op de eerste vraag valt inhoudelijk niet zoveel aan te merken, alhoewel het wel wat ver gaat om Bormann Hitlers alter ego te noemen. In de tweede vraag zit echter een nogal eenzijdige conclusie verwerkt. Men gaat er namelijk vanuit dat Hitler kort voor zijn dood Bormann aanwees als zijn plaatsvervanger, omdat hij de enige was die hij nog kon vertrouwen. Dat is echter een onvolledige weergave van de feiten. Bormann werd namelijk slechts aangewezen als Parteiminister (Minister van de Partij). Terwijl Bormann genoegen moest nemen met een rol als minister, volgde Karl Dönitz Hitler op als Rijkspresident. Joseph Goebbels werd door Hitler aangewezen als Rijkskanselier. Bormann werd dus niet aangesteld als dé vervanger van Hitler en hij kreeg niet de volledige macht, zoals in deze documentaire zelfs beweerd wordt.

Door de formulering van beide hoofdvragen werkt men toe naar een vooringenomen conclusie, terwijl al gebleken is dat het standpunt in de tweede vraag erg eenzijdig is. Het is natuurlijk absoluut een feit dat Bormann gedurende de laatste oorlogsjaren erg machtig was, maar in deze documentaire wordt dit overdreven. Men doet het bijvoorbeeld voorkomen alsof Bormann de enige was die directe toegang had tot Hitler, terwijl bijvoorbeeld ook Albert Speer, Heinrich Himmler en Hermann Göring dat gedurende vrijwel hun volledige carrière hadden. Feitelijk was hun macht zelfs groter, want Bormanns machtsbasis steunde volledig op Hitler, terwijl deze nazi-leiders een machtsbasis hadden die meer op hun eigen persoon gericht was. Ook doet men voorkomen alsof Bormann de enige was die tot Hitlers dood niet van zijn zijde week, maar hetzelfde geldt onder andere voor Goebbels. Bormanns macht wordt niet vergeleken met de positie die andere nazi-leiders bekleedden in het Derde Rijk. Dat maakt deze documentaire niet kritisch genoeg.

Ondanks de vooringenomen conclusies en het gebrek aan een kritische onderbouwing daarvan, is “Hitler Fixer” geen onaardige documentaire. Archiefbeelden worden afgewisseld met interviews (onder andere met de oudste zoon van Bormann) en scènes waarin acteurs meerdere besproken gebeurtenissen naspelen. Dit maakt van de documentaire een gevarieerd geheel. Tevens is het positief dat in het slot van de documentaire wordt afgerekend met de hardnekkige mythe dat Bormann de oorlog overleefd zou hebben en dat hij gevlucht zou zijn naar Zuid-Amerika. Ook het gerucht dat Hitlers privé-secretaris een Sovjet-spion was wordt ontkracht. Jammer dat men niet even kritisch heeft gekeken naar Bormanns machtsbasis. Het ontbreken van aan een kritische en goed onderbouwde vraagstelling over hoe machtig Bormann daadwerkelijk was, is een groot tekort in deze documentaire.