Ruim 67 jaar na de Tweede Wereldoorlog is de rol van het Bomber Command van de Royal Air Force nog altijd onderwerp van veel discussie. Dit was goed merkbaar bij de totstandkoming van het nieuwe Bomber Command Memorial, dat sinds mei 2012 in het Londense Green Park staat. Tegenstanders wezen vooral op de grote hoeveelheid burgerslachtoffers in de Duitse steden en de strategie van Air Marshall Sir Arthur Harris die dit mogelijk maakte. Het bekendste voorbeeld hiervan is het bombardement op Dresden (13-14 februari 1945). Voorstanders wezen vooral op de 55.573 vliegers die hun leven verloren tijdens de operaties. Het is een discussie die waarschijnlijk nog lang gevoerd zal worden, ook binnen de geschiedschrijving. De geschiedenis van Bomber Command behelst echter veel meer dan enkel deze morele discussie. Dat maakt het eerste deel uit de reeks "Bomber Command Reflections of War" dan ook interessant.

Het boek werd geschreven door de Brit Martin Bowman. Hij is één van de meest vooraanstaande luchtvaarthistorici. Met een eigen verleden in de luchtmacht, begon hij zich ruim twintig jaar geleden te verdiepen in de geschiedenis van de militaire luchtvaart. Inmiddels heeft hij tientallen boeken geschreven over zowel de Britse, de Amerikaanse als de Duitse luchtmacht. Dit is het eerste boek uit een reeks van vijf delen, waarin hij ervaringen van vliegers van Bomber Command bundelt en deze tegelijkertijd in het perspectief van de verschillende fases van de oorlog plaatst.

Deel 1 behandelt de periode van het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog tot mei 1942. Het is een periode met operaties die nauwelijks te vergelijken zijn met de grootschalige operaties in de latere oorlogsjaren, waarbij zoveel burgerslachtoffers te betreuren waren. Op dit moment in de oorlog verkeerde het Britse opperbevel nog in grote onzekerheid over de daadwerkelijke mogelijkheden van het luchtwapen. Toch dichtte men de bommenwerpers een belangrijke rol in de oorlog toe. Te denken valt bijvoorbeeld aan de uitspraak van Prime Minister Winston Churchill in 1940, waarin hij aangaf dat "alleen de bommenwerpers ons de middelen voor de overwinning kunnen brengen".

Veel Britse jongemannen meldden zich dan ook aan bij de Royal Air Force, samen met veel leeftijdsgenoten uit andere delen van het Britse Gemenebest. De taak die zij moesten uitvoeren was echter een moeilijke en gevaarlijke. Men beschikte slechts over lichte bommenwerpers, die zich niet goed bleken te kunnen verdedigen tegen aanvallen van Duitse jagers. Daarnaast waren de navigatietechnieken nog niet ver genoeg ontwikkeld en wanneer een doel werd gevonden, bleek het moeilijk te raken. Terwijl veel vliegers het idee hadden een belangrijke bijdrage te leveren in de strijd stonden de werkelijke resultaten in veel gevallen niet eens in verhouding met de verliezen die werden geleden.

Bowman is erin geslaagd deze optimistische verhalen van de vliegers in te passen in de historische context. Een goed voorbeeld hiervan is zijn beschrijving van de desastreus verlopen aanval op de Duitse marine bij Wilhelmshaven op 18 december 1939. Deze gebeurtenis geeft een goed beeld van de grote gevaren die deze mannen liepen, terwijl de missies die zij uitvoerden relatief weinig resultaat hadden. In de anderhalf jaar hierna bleken de bommenwerpers nog altijd niet te kunnen voldoen aan de verwachtingen die men van dit krijgsmachtonderdeel had. Dit deed de bevelhebber van de RAF, Air Chief Marshal Charles Portal, in het voorjaar van 1942 besluiten Sir Arthur Harris aan te stellen als nieuwe leider van Bomber Command en een nieuwe strategie van 'area-bombing' te introduceren. Dit was een breekpunt binnen de campagne van Bomber Command en dus is het niet verwonderlijk dat Bowman juist dit moment heeft gekozen als einde van zijn eerste deel.

Met zijn uitgebreide onderzoek en de vele persoonlijke verhalen geeft Bowman de lezer inzicht in de ervaringen van de vliegers en de omstandigheden waarin zij hun taak uitvoerden. Hun verhalen staan geheel los van de discussie over de door Bomber Command tijdens een groot gedeelte van de oorlog gehanteerde strategie. Bowman maakt de rol van de Britse vliegeniers tijdens de Tweede Wereldoorlog bekend voor het grote publiek. Zij die zich door de verwarring en het opportunisme van de eerste fase van de oorlog enthousiast aanmeldden voor de luchtmacht, ingedeeld werden bij de bommenwerpersvloot en een gevaarlijke taak volbrachten zonder daar ooit erkenning voor te krijgen, worden door publicaties als deze uit de anonimiteit gehaald waar zij door de felle discussie in de loop der jaren in zijn geraakt. Dit boek moet dan ook niet worden gezien als onderdeel van dit morele debat, maar als eerbetoon aan de dapperheid van deze jongemannen. Dat maakt dit eerste deel uit deze serie een zeer interessante toevoeging aan de geschiedschrijving over de luchtoorlog.