Edward 'Butch' O'Hare

Edward 'Butch' O'Hare was de eerste aas van de Marine, een WO 2 held wiens naam destijds algemeen bekend zal zijn geweest maar die helaas voor de meeste Amerikanen uit het zicht verdwenen is. Met een zeer beperkte munitievoorraad wist hij vijf Japanse bommenwerpers neer te schieten waardoor hij de eerste Marine vlieger werd die tijdens WO 2 de Medal of Honor kreeg uitgereikt.

Lt. Butch OHare in de cockpit van zijn Grumman F4F Wildcat, ongeveer voorjaar 1942. Bron: U.S. Navy

Dat was niet zijn enige contact met de wereldgeschiedenis: zijn vader, in en rond Chicago bekend als Easy Eddie, was de machtige advocaat van Al Capone. Easy Eddie werd zo op handen gedragen door Capone dat hij hem niet alleen een vorstelijk salaris betaalde – maar dat hij ook kon genieten van de luxe van een kast van een huis vol bedienden.
Easy Eddie overlaadde de jonge Butch met geschenken maar hij was ook bezorgd over zijn opleiding en morele opvoeding – door het laatste veranderde Easy Eddie's hele leven toen hij uiteindelijk besloot tegen Al Capone te getuigen in de rechtbank. Onnodig te zeggen dat dit niet goed afliep voor Eddie senior. Zijn leven eindigde in een regen van kogels in de straten van Chicago.

Dit was een belangrijk moment in het leven van Butch. Hier leerde hij de ware betekenis van moed kennen van zijn vader. Die zou hij met zich meenemen in de lucht toen hij tijdens de Tweede Wereldoorlog tegen de Japanners vocht.
Hij nam de liefde voor het vliegen ook van zijn vader over. De oudere O'Hare raakte ermee besmet tegen het einde van zijn loopbaan als advocaat van Capone. Easy Eddie maakte ooit een vlucht met Charles Lindbergh en zat op commerciële vluchten aan het stuur wanneer de gelegenheid zich voordeed. De jonge Butch mocht soms de stuurknuppel overnemen.

Butch O'Hare gaat bij de Marine

Anders dan de meesten die tijdens de Tweede Wereldoorlog dienden, was Butch al bijna tien jaar voor de aanval op Pearl Harbor bij de Marine. Na zijn afstuderen aan de Western Military Academy in 1932 studeerde hij verder aan de United States Military Academy. Hij studeerde af in 1937 in de rang van Ensign en diende twee jaar op de USS New Mexico. Hij begon in 1939 aan zijn vliegopleiding en haalde het volgende jaar zijn brevet. Hij maakte zijn eerste officiële vlucht in de morgen van 21 juli 1941.
Zijn vader werd vermoord op de dag van Ensign Butch's eerste trainingsvlucht. Toen hij tegen zonsondergang landde hoorde hij van de moord op zijn vader.
Kort daarna bezocht hij een vriend in het hospitaal. Daar ontmoette hij zijn toekomstige vrouw die daar als verpleegster werkte. Butch wist wel degelijk wat hij in het leven wilde – hij deed Rita Wooster een aanzoek bij hun eerste ontmoeting. Hij bekeerde zich tot het Katholicisme om met haar te kunnen trouwen en dat gebeurde zes weken nadat ze elkaar voor het eerst hadden ontmoet. Ze voeren voor hun huwelijksreis op afzonderlijke schepen naar Hawaii. Enige tijd later werd Butch opgeroepen voor actieve dienst na de aanval op Pearl Harbor.

De USS Lexington (CV-2) moest doordringen in door de Japanners bezette wateren rond New Ireland, een eiland dat tegenwoordig bij Papua Nieuw Guinea hoort. Ze voeren op 725 km van de haven toen de radar vijandelijke vliegtuigen oppikte op slechts 56 km afstand. Er werden zes gevechtstoestellen gelanceerd maar slechts twee kregen opdracht de vijand te bestrijden, Butch en zijn vleugelman Marion William Dufilho wiens wapens al vroeg tijdens de vlucht blokkeerden waardoor Butch als enige verdediging tegen de Japanse aanval overbleef.
Het toestel van O'Hare was uitgerust met vier .50 mitrailleurs met elk 450 schoten. Dat mag veel lijken maar het is slechts genoeg munitie voor een salvo van 34 seconden. O'Hare had niet veel tijd en de tijd die hij had, moest hij zo nuttig mogelijk besteden.

Succes

Met zijn eerste salvo beschadigde hij twee toestellen licht maar de branden die zijn kogels hadden veroorzaakt werden snel geblust. Met zijn tweede salvo echter wist hij een van de toestellen buiten gevecht te stellen terwijl hij er een neerschoot dat in zee stortte. Met zijn derde salvo richtte hij de meeste schade aan. Hij schoot de ondercommandant van het squadron neer waardoor de leider volledig onbeschermd was. Hij schoot een enorm gat in de vleugel van de leider van het squadron die daardoor in zee stortte. Met een laatste salvo probeerde hij een van de toestellen van zijn eerste aanval definitief buiten gevecht te stellen maar tegen die tijd was hij door zijn munitie heen.
Hij was niet tevreden: er waren nog bommenwerpers in de lucht maar hij ging uit de weg zodat de carrier met haar eigen geschut de bommenwerpers kon bestoken. Ondanks zijn teleurstelling redde hij waarschijnlijk de carriers. Zelfs de overblijvende toestellen moesten hun lading lossen en naar de basis terugkeren zonder iets belangrijks te hebben geraakt.

Toen de rust terugkeerde was er enige onenigheid over wat hij had geraakt en hoe zwaar hij ze beschadigd had maar uiteindelijk werd vastgesteld dat Butch er zes had geraakt waarvan er drie neerstortten en drie zwaar beschadigd werden. Bij het aanvliegen voor de landing werd hij door een van zijn eigen schutters beschoten waardoor hij direct na de landing zei: 'Kerel, als je op me blijft schieten terwijl ik mijn wielen uit heb, moet ik je rapporteren bij de artillerie officier.'
Het rekensommetje kwam uit op 60 kogels voor elke bommenwerper die hij neerschoot, een zeer indrukwekkend staaltje van scherpschutterskunst. Hem kwam de eer toe, de Lexington te hebben behoed voor zware averij of zelfs totale vernietiging.

Een heldenontvangst in de States

Op 26 maart meerde het schip af in Pearl Harbor en de pers stond ongeduldig op hun beurt te wachten om met Butch te spreken. Hij gebruikte een radio interview om tegen zijn vrouw te zeggen: 'Hier is een stevige radio knuffel, het beste dat ik onder deze omstandigheden kan doen.' Hij zei natuurlijk 'Hallo' tegen zijn moeder omdat hij toch bezig was.

De fabriek van Grumman Aircraft in Bethpage waar zijn Wildcat was gebouwd deed hem 1.150 sloffen Lucky Strike cadeau, maar liefst 230.000 sigaretten in totaal. De arbeiders in de fabriek waren met de pet rondgegaan om Butch's sigaretten uit eigen zak te betalen. Butch was een trouw gebruiker van Camel maar hij rookte ze toch maar op.

De Presidential Medal of Honor werd hem door zijn vrouw uitgereikt en hij werd bevorderd tot Lieutenant Commander. Hij kreeg ook een parade in St. Louis waar hij ingeklemd zat tussen zijn vrouw en zijn moeder voor 60.000 mensen. De burgemeester schonk hem een gouden navigator horloge met vier wijzerplaten en de inscriptie: 'Aan Lt. Commander Edward O'Hare, USN van de trotse en dankbare stad St. Louis, 25 april 1942.' Omdat de Amerikaanse oorlogsinspanning een levende legende hard nodig had, reisde Butch rond om te helpen bij de verkoop van oorlogsobligaties.

Nadat al het feesten voorbij was, ging hij terug in dienst; dit maal leidde hij piloten op. Het was het beleid van de U.S. Navy om de top azen te gebruiken om de volgende lichting piloten op te leiden, in tegenstelling met het beleid van het Keizerrijk Japan dat al zijn beste piloten in de strijd wierp. Hij keerde in actieve dienst terug op 22 augustus 1943 aan boord van de lichte carrier USS Independence. Hij bleef de piloten onder zijn bevel trainen in levensreddende vliegtechnieken.

O'Hare's laatste missie

Op 26 november 1943 raakte O'Hare vermist op wat zijn laatste missie zou zijn. Er was enige controverse of hij door een Japanse Mitsubishi G4M "Betty" was neergehaald of door vuur van eigen troepen. Gedurende 57 jaar was er geen definitief antwoord op deze vraag. In 1997 toonden Steve Ewing en John B. Lundstrom in hun boek Fateful Rendezvous: The Life of Butch O'Hare overduidelijk aan dat zijn toestel was neergehaald door een Japans geluksschot.

Op 9 december werd Butch officieel als vermist opgegeven. Een jaar later, op 26 november 1944 werd hij officieel dood verklaard. Zijn vrouw ontving zijn postume onderscheidingen, het Navy Cross en een Purple Heart.
Op 27 januari 1945 werd een destroyer uit de Gearing klasse, de USS O'Hare naar hem vernoemd. Op 19 september 1949 werd de Orchard Depot Airport omgedoopt tot O'Hare International Airport – ironisch als men bedenkt dat Butch nooit in Chicago heeft gewoond. Hij werd geboren en groeide op in St. Louis, MO.

Butch O'Hare was tijdens en direct na de Tweede Wereldoorlog een grote held en terecht. Zelfs als bevelvoerend officier was hij niet bang het gevaar onder ogen te zien. Dat is de kracht die hij ongetwijfeld erfde van zijn vader die opstond tegen de georganiseerde misdaad. Daarin zit een les voor iedereen.