Kort na de succesvolle landing bij Utah Beach ondervroeg US parachutist luitenant Robert Brewer van de 506th Parachute Infantry Regiment van de 101st Airborne Division vier Aziatische mannen in Wehrmachtuniform. Drie van hen bleken afkomstig te zijn uit Zuidwest-Azië, maar met de laatste had hij wat meer moeite om te begrijpen wat deze probeerde te zeggen. De gevangene in het Duitse uniform bleek een Koreaan en heette Yang Kyoungjong.

De zwart-wit foto met daarop Yang Kyoungjong circuleerde al een tijdje op internet, voordat regisseur Kang Je-Kyu van het incident hoorde. Je-Kyu had in 2004 de film 'The Brotherhood of War' (Tae Guk Gi) over de Korea-oorlog geregisseerd en besloot het verhaal van Kyoungjong te verfilmen. Het werd met een budget van 24 miljoen dollar de duurste Koreaanse productie ooit.

Eerst even kort de geschiedenis. Yang Kyoungjong was een Koreaanse jongeman die na de Japanse bezetting verplicht in dienst moest treden bij het Kwantung Leger. Bij Khalkhin Gol werd hij gevangen genomen door de Russen. Nadat hij gedwongen het Russische uniform moest aantrekken, vocht hij bij Kharkov tegen de nazi’s. Ook hier werd hij krijgsgevangen gemaakt en opnieuw gedwongen van uniform te wisselen. Toen hij zich in juni 1944 in Normandië overgaf aan de Amerikanen, had hij voor drie verschillende mogendheden gevochten.

De film die meer dan twee uur duurt, neemt een behoorlijk loopje met de historische feiten. Zo presenteert Je-Kyu twee hoofdpersonen die het verhaal van Kyoungjong uitbeelden. De film begint met een proloog in juni 1948 in Londen, met daarin een renner die de marathon loopt. Daarna start het verhaal in Korea in 1928 waar een Koreaans (Jun-Shik Kim) en Japans jongetje (Tatsuo Hasegawa) elkaar leren kennen. Sinds 1910 was Japan de bezettende macht in Korea. De twee jongens zijn allebei idolaat van marathonrennen. Hun kennismaking vormt het startpunt van een langdurige onderlinge competitie. De volgende sprong is naar 1936. De vriendschap tussen de twee jongens verandert in rivaliteit wanneer blijkt dat de Japanners de Koreanen als minderwaardig beschouwen en de grootvader van Tatsuo Hasegawa omkomt bij een bomaanslag. In 1939 treffen ze elkaar weer bij de rivier Khalkhin Gol op de grens van Mongolië en Mantsjoerije. Kim heeft gedwongen dienst moeten nemen in het Japanse Kwantung leger. Hasegawa is opgeklommen tot kolonel in hetzelfde leger en leidt de aanval tegen het Rode Leger. De Japanse kolonel doet zijn best om de Koreaan Kim het leven zo zuur mogelijk te maken. Bij Khalkhin Gol worden zowel Kim als Hasegawa gevangen genomen en belanden in een Russisch gevangenkamp in de Goelag. Wanneer operatie Barbarossa het Duitse Leger tot aan de poort van Moskou brengt, besluit Stalin om krijgsgevangenen in te zetten tegen de nazi’s. Kim en Hasegawa worden als kanonnenvoer ingezet, maar overleven op miraculeuze wijze de strijd en belanden in Duitse krijgsgevangenschap. Het laatste gedeelte van het verhaal speelt zich af in Normandië, waar Kim en Hasegawa naar elkaar toegegroeid zijn. In een dramatische climax laat een van de twee het leven. In de epiloog zijn we terug in 1948 waar de ander de marathon van Londen loopt.

Om maar met de pluspunten te beginnen, 'My Way' is een oorlogsfilm vol actie, drama en special effects. Regisseur Kang Je-Kyu heeft alles uit de kast getrokken om een flitsende achtbaan van een film te maken. Het tempo is extreem hoog, de aankleding is verzorgd tot in detail en niet onbelangrijk: alle volken (Koreanen, Russen, Duitsers) spreken hun eigen taal. Grappig detail is dat de blonde Duitse officier - met een veel te wilde haardracht - de voormalig judoka Alexander von der Goeben is, die deelnam aan de Olympische Spelen van 1984 en 1988. Opmerkelijk trouwens dat de titel op de DVD-schijf 'Prisoners of War' luidt. Dit is de titel die in Duitsland voor de film wordt gevoerd en in mijn ogen veel toepasselijker voor dit verhaal is dan het nietszeggende 'My Way'.

'My Way' is echter ook een ongeloofwaardige en onrustige film. Dat ligt niet aan het onderwerp, maar aan de overdaad aan special effects en montage. Dat de twee helden voorop in de aanval lopen tegen de Russen en de Duitsers en aan een spervuur aan kogels weten te ontkomen, is gewoon totaal ongeloofwaardig. De sterfscène van een goede vriend van Kim is er een van opera-achtige proporties. Verder heb ik niet eerder een film gezien met zoveel decoupages en wisselende camerastandpunten. Er schijnt geen moment van rust te mogen heersen in het verhaal. Continu worden je ogen aan wisselend beeld onderworpen. Het is op het irritante af en het maakt het kijken ook een vermoeiend proces. Ik ben halverwege afgehaakt om pas een uur later weer verder te gaan.

Maar waar 'My Way' de plank faliekant misslaat, is bij historische accuratesse. De lijst is lang. Het gaat al fout bij de begintitels. De tekst geeft aan dat bij D-day in 1945 (sic) een Aziatische man in Duits uniform gevangen werd genomen. Bij de veldslag van Khalkhin Gol rijden de Russische tanks met open koepelklep en zonder infanterie ondersteuning de vijand tegemoet die zich in gesloten slagorde heeft opgesteld. Dat is gewoon drie keer onzin. De Duitse verdedigingsstellingen bij Dedovsk - wat pal voor Moskou ligt! - heeft nazi-banieren aangebracht. Dat oogt fraai en imposant maar het is te ridicuul voor woorden. Daarbij eind 1941 vochten de Duitsers nog steeds een aanvalsoorlog, van verdedigingsstellingen was nog geen sprake. In Normandië spreken Kim en Hasegawa vlot Duits (!) en dragen Wehrmachtuniformen, terwijl de Wehrmacht geen Aziaten toeliet. Yang Kyoungjong heeft gediend in een SS-Ostbatallion. Er kwamen geen Amerikaanse parachutisten omlaag tijdens de invasie, deze waren gedropt voordat de invasie begon. De hele invasie-scene is een mashup van verschillende locaties. We zien de bunkers van Omaha Beach, uniform emblemen van Utah Beach en een rotsbeklimming zoals die plaatsvond op Pointe du Hoc.

Nou kan het zijn dat de Koreaanse wijze van film beleven anders is dan wij in Europa gewend zijn. Dat overdreven emoties en actiescènes daar gangbaar zijn en dat CGI een standaard ingrediënt van elke oorlogsfilm moet zijn. Het maakt de film wel een zware dobber om uit te zitten. 'My Way' vertelt een bijzonder verhaal en wil dat doen op een spectaculaire wijze. Het had kunnen werken, ware het niet dat 'Saving Private Ryan', 'Unsere Mütter, Unsere Väter' en 'Band of Brothers' de benchmark zijn. En daar kan 'My Way' niet aan tippen.