Het boek 'German Light and Heavy Infantry Artillery 1914-1945' van militair historicus Wolfgang Fleischer (1952) tracht een overzicht te geven van de belangrijkste Duitse infanteriekanonnen tussen 1914 en 1945. Het achtenveertig pagina's tellende boek van Schiffer Publishing is voorzien van veel zwart-wit foto's en bespreekt de belangrijkste infanteriekanonnen.

De publicatie begint met een achtergrondgeschiedenis en geeft antwoord op de vraag waarom infanteriekanonnen werden ontwikkeld. De Duitse infanterie kon mobiel infanteriegeschut goed gebruiken. Op de artillerie hoefde voortaan niet meer gewacht te worden. De extra vuurkracht en het mobiele, lichte karakter van infanteriekanonnen waren grote pluspunten. Het vermogen om granaten tot op redelijk grote afstand af te schieten was nog een groot voordeel. Een nadeel was het feit dat infanteriekanonnen vaak niet geschikt waren als antitankwapens. Daarvoor hadden ze vaak ongeschikte munitiesoorten, hadden de granaten een te lage mondingssnelheid of was de maximale vuurafstand ontoereikend.

De twee belangrijkste soorten infanteriegeschut waren de 7,5 cm leichtes Infanteriegeschütz 18 (7,5 cm le.IG 18) en de 15 cm sIG 33 (schweres Infanterie Geschütz). Beide kanonnen waren voorzien van een gepantserd schild tegen handwapens en kleine metaalsplinters. Technische gegevens van het in 1927 door Rheinmetall ontwikkelde lichte geschut worden op pagina vijftien behandeld. Zo had het kanon een kaliber van 75mm, een maximaal bereik van 4,6 kilometer en schoot het verschillende munitiesoorten af (brisant en holle lading). De holle lading (38 HL/A en 38 HL/B) was geïntroduceerd om pantservoertuigen of tanks te vernietigen. De 'A' versie doorboorde 75 mm staal en de 'B' versie 90 mm. Brisantmunitie was vooral bedoeld om te gebruiken tegen vijandelijke infanterie of lichte voertuigen. De fabrikanten van het kanon waren de Böhmische Waffenfabrik en HABÄMFA.

Op pagina vijftien zien we twee zwart-wit foto's van het lichte kanon in actie. Pagina zestien tot en met achtentwintig tonen verschillende foto's van de 7,5 cm leichtes Infanteriegeschütz 18 (7,5 cm le.IG 18). Een bergversie van het wapen wordt op pagina negenentwintig besproken. Op pagina vijfendertig komt de zware 15 cm sIG 33 (schweres Infanterie Geschütz) aan bod. Dat 15 cm (149.1mm) geschut had grotere vuurkracht dan de lichte 7,5 cm versie en was zwaarder. De 15 cm sIG 33 was in staat met de 24,6 kilogram wegende holle lading (39 HL/A) ongeveer 160 mm staal te doorboren. Ook was een achtendertig kilogram wegende brisantgranaat beschikbaar om te gebruiken tegen vijandelijke infanterie of andere doelen.

De fabrikanten van het kanon waren AEG en de Böhmische Waffenfabrik. Het 15 cm wapen was in staat twee tot drie keer per minuut te vuren en woog 1,8 ton. Het maximale bereik bedroeg 4,7 kilometer. Verschillende zwart-wit foto's van het wapen worden vanaf pagina vijfendertig getoond waarbij duidelijk wordt dat het kanon groter was dan de 7,5 cm leichtes Infanteriegeschütz 18 (7,5 cm le.IG 18). Het infanteriegeschut werd gemonteerd op onderstellen van tanks zoals de Panzerkampfwagen I (Panzer I/PzKpfw I). Die voertuigen stonden bekend onder de naam '15 cm sIG 33 (Sf) auf Panzerkampfwagen I Ausf B'. Het ging om gemechaniseerde artillerie die in staat was vanaf een grote afstand vuursteun voor de infanterie te geven. Ook op andere tankonderstellen zoals het onderstel van de van oorsprong Tsjechische Panzerkampfwagen 38(t)/PzKpfw 38(t) werden 15 cm sIG 33 wapens gemonteerd. Die voertuigen werden in Panzergrenadier regimenten gebruikt. De laatste pagina's van het boek gaan in op het 7,5-cm-Infanteriegeschütz 37.

Uiteindelijk werden alle infanteriekanonnen vervangen door andere kanonnen zoals de 8 cm Panzerwurfkanone 600 (PAW 600 (Panzerabwehrwerfer 600) die de functie van antitankwapens met holle lading munitie overnamen. Lichte, door soldaten gedragen antitankwapens zoals de Panzerfaust en de Panzerschreck zouden uiteindelijk in zeer grote getale geproduceerd worden en één van de belangrijkste antitankwapens worden tijdens de laatste dagen van het Derde Rijk.

De publicatie telt niet veel pagina's maar weet desondanks een goed overzicht te geven van de belangrijkste soorten infanteriegeschut die de Wehrmacht tijdens de Tweede Wereldoorlog gebruikte. Interessante zwart-wit afbeeldingen tonen de infanteriekanonnen in actie waarbij duidelijk wordt dat verschillende wielen voor de kanonnen werden geproduceerd, afhankelijk van het soort vervoer (houten wielen: vervoer door paarden, metalen wielen met rubberen banden: vervoer door rupsvoertuigen). Een nadeel van het boek is het ontbreken van zeer gedetailleerde technische overzichten of uitgebreidere achtergrondinformatie. Ook lijkt het af en toe of de vertaler moeite had met de Duitse taal omdat sommige zinnen niet duidelijk zijn geformuleerd (de oorspronkelijke titel van het boek is 'Waffen-Arsenal Waffen und Fahrzeuge der Heere und Luftstreitkräfte Deutsche Leichte und Schwere Infanteriegeschütze 1914-1945). Omdat het boek toch interessant is als naslagwerk en de aanschafprijs erg laag is, is de publicatie de moeite waard om te lezen!