Slotverklaring Joachim von Ribbentrop

De PRESIDENT: Ik roep Beklaagde Joachim von Ribbentrop op.
JOACHIM VON RIBBENTROP (Beklaagde): Dit Proces moest worden gevoerd met als doel de historische waarheid te achterhalen. Vanuit het standpunt van het Duitse buitenlandse beleid kan ik slechts dit zeggen:
Dit Proces zal de geschiedenis ingaan als een schoolvoorbeeld van hoe men, een beroep doende op tot dan toe onbekende juridische formules en een geest van eerlijkheid, de immense problemen van de zwartste 25 jaar uit de geschiedenis der mensheid kan ontwijken.
Als de oorsprong van onze moeilijkheden in het Verdrag van Versailles ligt - en die ligt daar inderdaad - was het werkelijk met het doel een discussie te voorkomen over een verdrag dat zelfs intelligente mensen onder de opstellers hadden gekenschetst als een bron van toekomstige problemen, terwijl wijze mannen al voorspelden uit welke fouten van Versailles een nieuwe wereldoorlog zou ontstaan?
Ik heb meer dan 20 jaar van mijn leven gewijd aan het uitroeien van dit kwaad, met als resultaat dat buitenlandse staatslieden die hiervan op de hoogte waren, thans in hun verklaringen schrijven dat zij mij destijds niet geloofden. Ze hadden moeten schrijven dat zij, in het belang van hun eigen land, niet bereid wàren mij te geloven. Ik word verantwoordelijk gehouden voor het voeren van een buitenlands beleid dat door een ander werd bepaald. Ik weet slechts dat dit beleid zich nooit bezig hield met plannen voor overheersing van de wereld, maar eerder met bijvoorbeeld het elimineren van de gevolgen van Versailles en met de voedselproblemen van het Duitse volk.
Als ik ontken dat dit Duitse buitenlandse beleid plannen maakte voor en zich voorbereidde op een oorlog van agressie, dan is dat geen excuus mijnerzijds. Het gelijk hiervan wordt bewezen door de kracht die wij gedurende de 2de Wereldoorlog ontwikkelden en het feit dat wij aan het begin van die oorlog zo zwak waren.
De geschiedenis zal ons geloven als ik zeg dat wij een oorlog van agressie onnoemelijk veel beter zouden hebben voorbereid als wij die ook echt hadden gewild. Wat wij voor ogen hadden, was zorgen voor onze elementaire levensbehoeften, op dezelfde wijze waarop Engeland haar belangen behartigde door een vijfde deel van de wereld aan zich te onderwerpen en net zoals de Verenigde Staten een heel continent en Rusland het grootste binnenland ter wereld onder hun heerschappij brachten. Het enige verschil tussen het beleid van die landen en dat van ons is dat wij stukken land, zoals Danzig en de Corridor, opeisten welke tegen alle wetten in van ons afgenoemen waren, terwijl de andere mogendheden slechts gewend zijn te denken in termen van continenten.
Vóór de opstelling van het Handvest van dit Tribunaal moeten zelfs de ondertekenaars van de Overeenkomst van Londen verschillende meningen hebben gehad over internationaal recht en politiek, anders dan die zij nu hebben. Toen ik in 1939 naar Moskou ging om Maarschalk Stalin te bezoeken, besprak hij met mij niet de mogelijkheid voor een vreedzame oplossing van het Duits-Poolse conflict binnen het kader van het Kellogg-Briand Verdrag, maar hij suggereerde eerder dat wanneer hij naast de helft van Polen en de Baltische staten niet Litouwen en de haven van Libau kreeg, ik net zo goed naar huis kon gaan.
In 1939 werd het voeren van een oorlog blijkbaar nog niet beschouwd als een misdaad tegen de internationale vrede, anders kon ik Stalin's telegram bij het beëindigen van de campagne in Polen, niet verklaren. Ik citeer: "De vriendschap tussen Duitsland en de Sovjet Unie, gebaseerd op het bloed dat zij gezamenlijk hebben vergoten, heeft alle kenmerken in zich een stevige en blijvende te zijn."
Hier zou ik het feit willen benadrukken dat zelfs ik in die tijd deze vriendschap vurig heb gewenst. Van deze vriendschap blijft vandaag slechts het belangrijkste probleem voor Europa en de wereld over: Zal Azië Europa overheersen of zullen de Westerse mogendheden in staat zijn de invloed van de Sovjets aan de Elbe, aan de Adriatische kust en bij de Dardanellen te stoppen of zelfs terug te dringen? Met andere woorden en praktisch gesproken: Groot Brittannië en de Verenigde Staten staan vandaag voor het zelfde dilemma als waarvoor Duitsland stond toen ik onderhandelingen met Rusland voerde. In het belang van mijn land hoop ik met heel mijn hart dat zij betere resultaten zullen behalen dan ik.
Wat is er tijdens dit Proces nu eigenlijk bewezen omtrent het misdadige karakter van het Duitse buitenlandse beleid? Dat er van de meer dan 300 ingediende documenten van de verdediging er 150 zonder overtuigende reden werden verworpen. Dat dossiers van de vijand, en zelfs van de Duitsers voor de verdediging niet toegankelijk waren. Dat Churchill's vriendelijke hint aan mij dat wanneer Duitsland te sterk zou worden zij zou worden vernietigd, als onbelangrijk wordt afgedaan bij de beoordeling van de motieven van het Duitse buitenlandse beleid voor dit forum. Een revolutie wordt niet beter begrepen wanneer die wordt bekeken vanuit het standpunt van een samenzwering.
Het lot maakte mij tot één der exponenten van deze revolutie. Ik betreur de afschuwelijke misdaden die mij hier ter ore zijn gekomen en die deze revolutie besmeuren. Maar ik kan ze niet allemaal meten naar puriteinse normen vooral niet omdat ik gezien heb dat zelfs de vijand, ondanks zijn totale overwinning, niet in staat bleek, noch gewild heeft, wreedheden van de ergste soort te voorkomen.
Men kan de samenzweringstheorie beschouwen zoals men wil, maar gezien vanuit het standpunt van de kritische waarnemer is dat slechts een halfbakken oplossing. Iedereen die in het Derde Rijk een belangrijke positie bekleedde, weet dat dat slechts een historische onwaarheid vertegenwoordigde en de opsteller van het Handvest van dit Tribunaal heeft met deze vinding slechts bewezen op welke achtergrond zijn denken was gebaseerd.
Ik kan net zo goed beweren dat de ondertekenaars van dit Handvest een complot hadden gesmeed om de eerste behoeften van een hoog ontwikkelde, capabele en moedige natie te onderdrukken. Als ik terugkijk op mijn daden en mijn wensen kan ik alleen maar dit concluderen: Het enige waarvoor ik mij voor mijn volk - niet voor dit Tribunaal - schuldig acht is dat mijn ambities voor wat betreft het buitenlandse beleid zonder succes zijn gebleven.

Zie ook: Vonnis Von Ribbentrop