Deze film is waarschijnlijk één van de meest bezielde meesterwerken in de geschiedenis van de oorlogsfilm. Samuel Fuller legde hart en ziel in deze film die moest vertellen hoe hij en de zijnen de oorlog ervaren hadden. “Een correct allesomvattend beeld van een oorlog kan je immers nooit maken zonder op de bioscoopgangers te schieten” was immer zijn devies. Helaas waren de grote bazen van de filmstudio’s het niet met zijn stijl eens, en knipten behoorlijk in wat zijn opus magnum had moeten worden.

Doorheen de jaren kwam de film in handen van maar liefst drie verschillende studio’s, met het onvermijdelijke verlies van beeldmateriaal tot gevolg. Toch heeft Richard Schickel in deze reconstructie uit 2003 maar liefst 47 minuten aan beeldmateriaal kunnen terugvinden, wat een langere film én een hele hoop interessante alternatieve scènes op de bonus DVD oplevert.

Toch zullen we nooit “The Big Red One” te zien krijgen die Fuller voor ogen had. Teveel mensen hebben aan deze film, die op zich al moeilijk in elkaar zat, hun eigen inbreng gehad. Wat erg jammer is want deze film straalt gewoon potentie uit, maar kan het nu nog op slechts heel zeldzame momenten écht waar maken.

Het is al te duidelijk waar “Band Of Brothers” en “Saving Private Ryan” de mosterd vandaan hebben: in “The Big Red One” volgen we een peloton groentjes onder de leiding van Lee Marvin (een excellent acteur én veteraan van de Tweede Wereldoorlog) vanaf hun landing in Afrika, tot de bevrijding van de concentratiekampen. We volgen steeds de mens achter de soldaat, en het geweld moet bewust wijken voor het menselijke.

Desalniettemin slaagt deze film er niet in zijn nobele boodschap over te brengen op een overtuigende manier. De verknipte scènes, de doorheen de tijd verloren gegane scènes met daarin de uitwerking van sub-plotten, dit alles heeft deze film voor goed “ontzielt” . We leven niet mee met de personages zoals we dat wél doen in “Saving Private Ryan”, de heel menselijke en intieme momenten komen soms als uit het niets en de logica doorheen de film lijkt soms gebrekkig. Zo is de Duitse tegenhanger van onze Amerikaanse sergeant (Schröder) nooit genoeg in beeld om een duidelijke impact te maken, zo vliegen we heel abrupt van een Siciliaans dorpje naar de invasie van Normandië... Kortom, zelfs met 47 minuten extra kan deze film niet overtuigen.

Er zitten prachtige beelden en momenten in deze film, zoals het plaatsen van de bangalore tijdens D-day, de hulp aan de wees met zijn dode moeder, de versierde helm van de sergeant, het schieten op de kampbewaker... Maar deze momenten drijven in een kleverig moeras, een cinegrafische warboel.

Voeg daarbij nog de typische stijl van Fuller en enkele historische onvolkomenheden zoals het gebruik van Shermans in plaats van Duitse tanks, en dan moet ik jammer genoeg tot de conclusie komen dat ik deze film niet echt kan aanraden aan de gewone kijker.

Deze prachtige film is voor altijd verprutst.