Lion of the Desert is een 156 minuten durend epos en geeft ons een unieke blik op een vergeten strijdperk aan de vooravond van de 2de wereldoorlog: Libië!

In een periode waarin mensen en diverse terroristen de titel van vrijheidstrijders en voorvechters van de Islam opeisen, is het vaak moeilijk om de échte helden, de échte vrijheidstrijders te herkennen. Mensen die samen met en voor hun volk vochten en die weigerden even barbaars of barbaarser te zijn dan hun vijand.

Toch bestaan ze en één van deze vrijheidstrijders was Omar Mukhtar.

Op 1 oktober 1911 viel Italië, het door het Ottomaanse rijk ingelijfde, Libië binnen. De Turken waren al snel verdreven, maar het meeste verzet tegen de Italiaanse dromen zou komen vanuit de Libische bevolking zelf. De Sanoussi, een groepering van puriteinse & patriottische moslims, namen het voortouw onder leiding van hun sterke man Omar Mukhtar.

Gewapend met veel moed, snelle paarden maar hopeloos ouderwetse geweren was dit kleine, maar volhardende groepje de eerste om respectvol de titel van Mujahedeen te dragen. Ze bonden de strijd aan met een van de modernste legers van de wereld. We schrijven de vroege jaren ’30 en de kersverse dictator van Italië, Benito Mussolini wil ééns en voor altijd komaf maken met het voortslepende Libische conflict dat hij geërfd heeft van zijn voorgangers.

Op dit keerpunt in de geschiedenis begint “Lion of the desert”. In ruim twee uur tijd krijgen we de volle terreur van het Italiaanse kolonialisme en fascisme te zien. We zijn erbij als dorpen worden platgebrand en hele volksstammen worden opgesloten in concentratiekampen. We zien de (overtuigende replica’s van) Italiaanse Fiat Carro Armato’s met ratelende machinegeweren meedogenloos inhakken op een zee van strijders te paard. Eenheden van Bersaglieri en Italiaanse zwarthemden wekken ontzag en afschuw op als ze genadeloos in golven stad na stad veroveren.
We leven mee met de immer bedaarde en wijze Omar Mukhtar en zijn offervaardige mannen, die hun benen vastbinden zodat ze niet zouden wegvluchten in de strijd.

Helaas mist deze film soms échte overtuigingskracht. Omar Mukthar is schitterend neergezet door Anthony Quinn, maar vele andere acteurs halen niet zijn niveau. De effecten zijn best goed en de wapens, uniformen en voertuigen zijn overtuigend, toch missen de gevechten aan intensiteit en een zekere dramatiek die we dankzij films zoals Saving Private Ryan gewoon geworden zijn.
De moderne kijker verwacht toch wel nét iets meer dan twee keer met je geweer schieten en dan plots héél hard “auw” roepen en voor dood neervallen in het zand. Ook het losjes uit de pols schieten met een “Breda” zwaar machinegeweer zoals een rebel doet tijdens een overval is toch nét niet geloofwaardig...

Als conclusie denk ik te kunnen zeggen dat deze film zeker het bekijken waard is. Niet alleen vanwege het knappe landschap en de overtuigende rekwisieten, maar vooral vanwege het unieke en waargebeurde verhaal, het redelijk onbekende strijdperk en een schitterende Anthony Quinn. Dat de gevechten en de acteerprestaties van de rest van de cast soms de middelmatigheid niet overstijgen is jammer maar voor mij alvast niet onoverkomelijk.