De hype rond het boek en de gelijknamige tv-serie “Band of Brothers” lijkt de laatste jaren niet te zijn afgezwakt. Het in 1992 verschenen boek van hoogleraar Stephen Ambrose werd een regelrechte bestseller en in 2001 werd het boek vertaald naar een tiendelige televisieserie. De serie werd een regelrecht succes en beloond met een aantal prestigieuze prijzen, waaronder zes Emmy Awards en een Golden Globe voor beste tv-serie. De successen hebben een niet aflatende interesse gewekt voor de mannen van de Easy Compagnie, 506 Parachute Infantry Regiment, 101st Airborne Division.

De populariteit bracht Richard Winters, bevelhebber van de compagnie voor een groot deel van de oorlog, ertoe om zijn eigen memoires te publiceren. In navolging van hem volgden onder andere William “Bill” Guarnere, Earl “Babe” Heffron en Don Malarkey. In 2007 pakte Lynn “Buck” Compton, pelotonscommandant van het tweede peloton van de Easy compagnie voor een groot deel van de oorlog, de pen op om zijn eigen levensverhaal op papier te zetten.

Compton begint zijn levensverhaal met een vrij uitgebreid gedeelte over zijn jeugd. Daarin belicht hij zijn leven op de middelbare school, zijn eerste liefde en zijn baantje in Hollywood. Interessant is om te zien met hoeveel beroemdheden Compton in aanraking is gekomen. Zo heeft hij onder meer nog voor Charlie Chaplin gewerkt, waar hij overigens niet bepaald de loftrompet over steekt. Volgens hem was Charlie Chaplin een bijzonder vervelende man en het verklaart waarschijnlijk ook dat Compton daardoor in zijn jeugd is ontslagen door hem. Vervolgens besteedt hij een aantal pagina's aan zijn aanloop naar de universiteit waar hij na enig moeizaam getouwtrek ook op belandde. De kosten voor de staatsuniversiteit die hij bezocht om rechten te studeren werden bekostigd door het leger, in ruil voor enkele jaren dienst. Interessant is onder meer om te zien hoe hij al zijn jaren studie heeft kunnen bekostigen door daarnaast hard te werken en tevens veel te sporten. Zo blonk hij onder meer uit in football en honkbal, hoewel hij daar nooit zijn beroep van heeft gemaakt. Ook komt de zelfmoord van zijn vader vrij uitvoerig aan bod, iets dat een schaduw over de rest van zijn leven heeft geworpen.

Na ongeveer honderd pagina's komt de aanval op Pearl Harbor, en daarmee het begin van zijn oorlogsjaren, aan bod. Compton werd slechts kort voor aanvang van Operatie Overlord (D-Day) aan de Easy compagnie toegevoegd en zodoende beschrijft hij ook zijn bezigheden voorafgaand aan de invasie van Normandië. Het grootste gedeelte van zijn tijd voor zijn komst bij de Easy compagnie heeft hij besteed aan het les geven in vliegtuigherkenning gedurende een korte tijd van de dag en aan het spelen van honkbal. Pas later besloot hij om bij de parachutisten te gaan, naar eigen zeggen omdat hij meer avontuur zocht dan hij tot op dat moment toe had ervaren.

Hij opent daarna met een eigen beschouwing van de slag om Brecourt waarbij hij de lezer niet bepaald dezelfde helderheid verschaft als Ambrose en Winters wel deden. Vervolgens belicht hij de slag om Carentan en behandelt hij kort de rest van de slag om Normandië. Over Operatie Market Garden wijdt hij niet breed uit, omdat hij daar al vroegtijdig gewond raakte. De ervaringen van Compton tijdens het Ardennenoffensief zijn zeker interessant voor de “Band of Brothers” fans. Daarin verduidelijkt hij onder andere de werkelijkheid die in de tv-serie nogal verbloemd werd. Volgens de serie werd Compton namelijk van de linie afgehaald en getransporteerd naar een veldhospitaal vanwege een zware psychologische aandoening. In werkelijkheid blijkt dat Compton door zijn superieuren gedwongen werd om rust te nemen.

Het primaire motief voor vele lezers om het boek te lezen zal de interesse voor zijn oorlogsjaren zijn. Opvallend genoeg besteedt hij daar naar verhouding weinig pagina's aan. De informatie wat dat betreft is dun gezaaid. Het bestaat uit fragmentarische, oppervlakkige herinneringen waaruit maar moeilijk een coherent geheel kan worden gevormd. Sommige delen hebben een aanzienlijke overlap met de tv-serie en hadden derhalve eigenlijk niet echt uitvoerig behandeld hoeven te worden, sommige delen zijn heel oppervlakkig en summier en sommige delen bestaan (wellicht begrijpelijk omdat hij zestig jaar na dato niet meer alles helder voor de geest kan halen) meer uit losse flarden dan een gezamenlijk geheel.

In hoeverre dit boek een waardevolle toevoeging is voor de doorsnee Tweede Wereldoorlog bibliotheek, hangt sterk af van de context waarin het gelezen wordt. Zij die weglopen met “Band of Brothers” en meer over de mensen achter de verhalen te weten willen komen, wordt geadviseerd het boek te lezen. Het dient echter niet gezien te worden als een aanvulling op de reeds bestaande Easy compagnie literatuur. Wat er uiteindelijk overblijft om over zijn oorlogsjaren en “Band of Brothers” te vertellen, gebruikt de auteur om te wijzen op wat feitjes die niet in de tv-serie aan bod komen of aan onwaarheden die in de serie als feiten zijn gepresenteerd. Bovendien blijft het een feit dat Compton relatief veel vuurgevechten heeft gemist vanwege zijn vroege verwonding in Nederland en zijn mentale toestand in Bastogne. Veel zaken die wel aan bod komen in de biografie van Richard Winters passeren hier niet of nauwelijks de revue. In plaats van verhandelingen over zijn visie op leiderschap, bijvoorbeeld, worden we getrakteerd op een summier betoog over zijn politieke overtuigingen.

Al met al is het een boek waarmee de echte “Band of Brothers” fanaten zich kunnen vermaken indien ze verder willen kijken dan alleen de oorlogsjaren van de hoofdrolspelers. Ook zij die willen weten in hoeverre bepaalde scčnes in de serie afwijken van de realiteit zullen zich in dit boek kunnen vinden. Afgezien daarvan blijft het een opmerkelijke biografie van een harde werker; van iemand die opgroeide in een in een milieu waarbij men het niet altijd even makkelijk had de touwtjes aan elkaar te knopen, een aantal flinke teleurstellingen te verwerken heeft gehad, een opmerkelijke loopbaan heeft gehad en een enerverend leven heeft geleid. In hoeverre men geďnteresseerd is in het werkelijke levensverhaal van Lynn “Buck” Compton, los van zijn oorlogservaringen, zal uitmaken hoeveel plezier de lezer uit het boek zal halen. Het boek dient niet primair om zijn oorlogsverhandelingen gelezen te worden. Los daarvan is het absoluut een interessant boek over een interessant leven, hoewel het eindoordeel van John McCain dat op de achterzijde prijkt (“een inspirerend boek”) misschien wel wat vergezocht is.