In Charleston in South Carolina, aan de zuidoostkust van de Verenigde Staten, bevindt zich sinds 1975 het Patriots Point Naval & Maritime Museum. De belangrijkste en bekendste attractie van het maritieme oorlogsmuseum is ongetwijfeld het Essex-klasse vliegdekschip USS Yorktown (CV-10). Minder bekend zijn de onderzeeboot USS Clamagore (SS-343) uit 1945 en de torpedobootjager USS Laffey (DD-724) die in 1944 in dienst kwam. Over het laatste genoemde schip is echter het meest interessante en spannendste verhaal te vertellen. Dat is dan ook met overgave door historicus en auteur John Wukovits gedaan met "Hell from the Heavens".

De USS Laffey is een Allen M. Summer-klasse torpedobootjager die op 8 februari 1944 in dienst gesteld werd. Het ruim 2.200 ton grote schip werd gebouwd door Bath Iron Works te Bath, Maine. De commandant van het schip werd Commander Frederick Julian Becton. Becton was een ervaren marineofficier die eerder in de oorlog getuige was geweest van de ondergang van de eerste USS Laffey (DD-459). Bovendien had hij de ondergang van het eerste schip onder zijn commando meegemaakt. Dit was de torpedobootjager USS Aaron Ward (DD-483) die in april 1943 door Japanse bommenwerpers tot zinken werd gebracht tijdens de Zeeslag bij Guadalcanal. Becton had geleerd dat een torpedobootjager het meest effectief was door een agressieve en aanvallende houding aan te nemen ten opzichte van de vijand. Hij had ook geleerd dat alle aanwezige kanonnen en mitrailleurs van een torpedobootjager ingezet moesten worden tegen vijandelijke vliegtuigen. Niet alleen de 40mm en 20mm luchtafweermitrailleurs, maar ook de primaire batterij. Hij was ervan overtuigd dat een oorlogsschip de grootste overlevingskans had als de geschutbemanning zeer goed getraind was.

De 336-koppige bemanning die commandant Becton in 1944 aan boord kreeg van USS Laffey was echter helemaal niet goed getraind. Op een paar oudgedienden na had de bemanning zelfs geen enkele oorlogservaring. Sommige bemanningsleden kwamen rechtstreeks uit de schoolbanken en waren niet ouder dan achttien jaar. Becton wist de individuele, nog onervaren bemanningsleden door eindeloze oefeningen echter in enkele maanden om te vormen tot een geoliede gevechtsmachine. Vooral de geschutbemanningen trainden zoveel mogelijk en verschoten alleen al tijdens de opwerkperiode van het schip duizenden granaten en kogels. De USS Laffey en haar nieuwe bemanning ondergingen hun vuurdoop tijdens de geallieerde landing in Normandië. Vanaf D-Day tot enkele weken daarna, ondersteunde de torpedobootjager de Amerikaanse aanvallen op Utah Beach en Cherbourg. Commandant Becton maakte tijdens deze periode door zijn kalme houding en overzicht veel indruk op zijn bemanningsleden. Dit zorgde voor een wederzijds respect waardoor USS Laffey een ruim boven gemiddelde gemotiveerde en oorlogsvaardige bemanning kreeg.

Na Normandië werd de torpedobootjager ingezet in de Pacific. Tijdens de herovering van de Filipijnen kreeg de bemanning van USS Laffey voor het eerst te maken met Kamikazes. De georganiseerde zelfmoordaanvallen zorgden voor grote schade aan boord van Amerikaanse oorlogsschepen die de invasietroepen beschermden en voorraden aanvoerden. De Japanners, die in deze fase van de oorlog in de verdediging gedrongen waren, werden door een gebrek aan gevechtsvliegtuigen en piloten gedwongen over te gaan op radicale maatregelen om de overmachtige Amerikanen tegen te houden. Het Japanse opperbevel maakte misbruik van de loyaliteit en opofferingsbereidheid van de overgebleven piloten. De piloten vonden het op hun beurt een grote eer voor zichzelf en voor hun familie als ze hun leven gaven voor het vaderland. Door de Kamikazes werden eenvoudige gevechtsvliegtuigen met onervaren piloten omgevormd tot afschrikwekkende wapens. Ze brachten tientallen geallieerde schepen, vooral Amerikaanse, tot zinken en beschadigden er bovendien enkele honderden. Vele duizenden opvarenden verloren hierbij het leven. USS Laffey was tijdens de Filipijnencampagne alleen nog maar getuige van dit nieuwe Japanse wapen, maar het maakte ontzettend veel indruk.

Tijdens de verovering van het Japanse eiland Okinawa werd USS Laffey naar een post gestuurd ten noordwesten van dit meest zuidelijke Japanse eiland, bijgenaamd Picket Station No. 1. Hier moest de torpedobootjager de Amerikaanse vloot waarschuwen voor vijandelijke vliegtuigen, die met de radar waargenomen werden. Deze post was berucht omdat Kamikazes die opgestegen waren vanaf de Japanse hoofdeilanden de schepen op Picket Station No. 1 als eerste tegenkwamen. Verschillende torpedobootjagers waren al aangevallen op deze post en enkele hadden het slechts ternauwernood en zwaar beschadigd gered. Toen de bemanning van de Laffey begin april 1945 vernam dat het schip naar Picket Station No. 1 zou worden gestuurd, wisten zij nog niet dat zij enkele weken later door niet minder dan tweeëntwintig Kamikazes aangevallen zouden worden.

Op 16 april 1945 om 8:27 uur begon de 80 minuten durende Kamikaze-aanval op USS Laffey. De zelfmoordpiloten vielen de torpedobootjager in paren en dubbele paren aan. Sommige Japanse vliegtuigen hadden een bom aan boord, maar de meeste piloten probeerden van het vliegtuig zelf een dodelijk projectiel te maken. De eerste acht Kamikazes werden door de 13cm kanonnen en 40mm en 20mm mitrailleurs uit de lucht gehaald voordat de toestellen het schip konden raken. De negende, tiende en elfde zelfmoordpiloten wisten zich echter met hun toestel te pletter te vliegen op het achterschip van de Amerikaanse torpedobootjager. De twaalfde gooide succesvol een bom op het al zwaar beschadigde achterschip. Na een korte gevechtspauze stortten een dertiende en veertiende Kamikaze zich op het schip terwijl een vijftiende het schip schampte voordat het in zee stortte. Vervolgens werden er nog eens vier zelfmoordtoestellen neergeschoten door het luchtafweergeschut van de torpedobootjager voordat ze schade aan konden richten. De twintigste en eenentwintigste Kamikazes gooiden een tweede en derde bom op het inmiddels zwaar geteisterde schip. De laatste Kamikaze die het schip aanviel werd neergeschoten, maar stortte zo dicht bij de torpedobootjager in zee dat de inslag indirecte schade veroorzaakte.

Aan boord van de Laffey waren als gevolg van de Kamikaze-aanvallen vele branden uitgebroken en begon het achterschip water te maken. Door een mix van overlevingsdrang, kameraadschap, discipline en vastberadenheid wist de bemanning het schip echter drijvende te houden. Pompen in het achterschip werden in werking gesteld om het binnenkomende water en het bluswater overboord te pompen. Branden werden geblust en gaten in de scheepshuid werden tijdelijk gedicht door stutten en schoren. De damage control zou echter toch gefaald hebben als er niet op tijd hulp was komen opdagen in de vorm van enkele escortejagers en sleepboten. Wonder boven wonder werd het schip gered en kon het na noodreparaties vertrekken naar het vasteland van de Verenigde Staten om definitief gerepareerd te worden.

Er waren tweeëndertig doden gevallen aan boord van de Laffey en enkele zwaar gewonden waren achtergebleven in Pearl Harbor en Ulithi. De overige bemanningsleden werden echter als helden binnengehaald. Binnen enkele dagen na de Kamikaze-aanvallen wist de gehele Amerikaanse marine van de strijd van USS Laffey en enkele weken daarna was elke Amerikaan er van op de hoogte. USS Laffey kreeg al snel de bijnaam "The ship that would not die". Vele nieuwsgierigen kwamen in Seattle, Washington State, een kijkje nemen aan boord van de zwaar beschadigde torpedobootjager en op deze wijze werd de Amerikaanse bevolking ervan overtuigd dat de oorlog nog niet voorbij was.

Een Amerikaans oorlogsschip dat in eerste instantie op weg gaat met een onervaren bemanning en dat ruim een jaar later, tegen alle verwachtingen in, een aanval van tweeëntwintig Kamikazes overleeft? Het klink als een typische Amerikaanse oorlogsfilm vol patriotisme, heldendaden en slechteriken. Dat is precies de wijze waarop men "Hell from the Heavens" leest, want John Wukovits beschrijft de belevenissen van USS Laffey als een spannende film. Omdat de lezer weet dat het verhaal van USS Laffey geheel op waarheid berust, is de Amerikaanse patriottistische en soms wat theatrale ondertoon echter helemaal niet storend.

Om het verhaal van USS Laffey zo waarheidsgetrouw mogelijk te beschrijven, interviewde auteur Wukovits verschillende bemanningsleden van de torpedobootjager die de Kamikaze-aanvallen op hun schip meegemaakt hadden. Verder verkreeg hij veel informatie aan de hand van brieven van de bemanningsleden gericht aan het thuisfront. In het boek noemt de schrijver nergens zomaar een kanon, mitrailleur of oorlogspost van de bemanning, maar koppelt hij deze steeds aan een naam. Zo is het achterste 13cm kanon Lawrence H. Delewski`s Mount 53, is er een Robert C. Johnson`s 40mm gun en een Commander Becton`s bridge. Hierdoor wordt alles aan boord menselijk en is de angst, opwinding en het leed bijna voelbaar. Bovendien kan de lezer zich op deze wijze gemakkelijk identificeren met één of meer van de opvarenden. Hierdoor wordt het boek een krachtig pleidooi voor de uitstekende houding van de bemanning van het schip tijdens die verschrikkelijke 80 minuten.

Omdat USS Laffey nu een museumschip is, weet de lezer dat het uiteindelijk goed gaat komen met de torpedobootjager. Toch is "Hell from the Heavens" een zeer spannend boek waarin de lezer steeds verder wil lezen, een echte pageturner. Dat is zonder meer de verdienste van auteur John Wukovits. De uit Michigan afkomstige expert in de geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog in de Pacific schreef al meerdere boeken en talloze artikelen over zijn specialiteit. "Hell from the Heavens", dat 70 jaar na dato is uitgebracht door Da Capo Press, is een uitstekend eerbetoon aan "The ship that would not die" en haar bemanning.