Franse Torpedobootjagers van de Bourrasque-klasse (1924)

Samen met de Chacal-klasse, was de Bourrasque-klasse een poging tot modernisering en standaardisering van de torpedobootjagers bij de Franse Marine National in de jaren 1920. De schepen van de Bourrasque-klasse deden dienst bij zowel de Franse, Vrije Franse en Vichy Franse marines, maar ook bij enkele andere marines. Van de twaalf in deze klasse gebouwde schepen, gingen er zeven verloren tijdens de Tweede Wereldoorlog. De laatste schepen uit deze klasse gingen in het begin van de jaren 1950 pas buiten dienst.

Mistral als HMS Mistral bij de Royal Navy Bron: Imperial War Museum FL 22494

De torpedobootjagers van de Bourrasque-klasse, soms ook wel aangeduid als Simoun-klasse, werden in de jaren 1920 gebouwd als een eerste naoorlogse standaard bouwconcept voor de Franse Marine National. Ook de iets later gebouwde  en iets grotere L'Adroit-klasse (1927), werd volgens hetzelfde ontwerp gebouwd met de karakteristieke drie schoorstenen. De Bourrasque-klasse werd volgens het 1922 bouwprogramma op stapel gezet en ontving het voor dat moment zwaarst mogelijk geschut beschikbaar voor torpedobootjagers. Vanwege de relatief langzame laad- en vuursnelheid werd dit voordeel in kracht vrijwel teniet gedaan. Ook bleken de schepen met een maximale snelheid van 30 knopen (55,5 km/u) relatief langzaam voor moderne torpedobootjagers.^[1]

De schepen in deze klasse hadden een lengte van bijna 106 meter bij een breedte van bijna 10 meter. Met een waterverplaatsing van standaard 1.319 ton en maximaal 1.900 ton, werd een diepgang van 4,30 meter bereikt. De twee sets Zoelly, Parsons of Rateau-Bretagne geschakelde stoomturbines en drie Du Temple boilers konden een vermogen genereren van 33.000 pk, wat op papier een snelheid van 33 knopen (61 km/u) had moeten opleveren. Met de maximale voorraad van 354 ton olie kon bij een kruissnelheid van 14 knopen (26 km/u) een afstand van 3.982 km worden afgelegd. De 142 koppen tellende bemanning had de beschikking over een hoofdbewapening van vier stuks 130 mm /40 M1919 geschut in vier enkele opstellingen. De secundaire bewapening bestond uit twee stuks enkele 37 mm/50 M1925 geschut, twee opstellingen met elk twee 13,2 mm machinegeweren, twee batterijen van elk drie 550 mm torpedolanceerbuizen, twee dieptebommenwerpers en twee rekken met totaal 32 dieptebommen.^[2]

Bij de bouw van de schepen was geen sonar installatie ingebouwd. De schepen zouden dit pas in de jaren 1939 - 1940 ingebouwd krijgen. Na de strijd in Frankrijk in mei en juni 1940 kwamen een aantal schepen terecht in Engeland, terwijl anderen in dienst van de marine van de Vichy regering bleven. Afhankelijk van hun inzet en locatie werden de schepen gedurende de Tweede Wereldoorlog diverse keren herbewapend. Vier schepen gingen tijdens de strijd om Frankrijk in mei en juni 1940 al verloren en vier schepen gingen verloren toe geallieerden de Vichy-Franse marine in 1942 vernielde. De schepen uit deze klasse deden dienst bij de Franse Marine National, bij de marine van de Vrije Fransen en van de Vichy regering, bij de Poolse marine in Engeland, de Royal Navy en zelfs de Italiaanse marine. Vijf schepen overleefde de tweede wereldoorlog en werden in 1949 of 1950 gesloopt.^[3]

De bij Duinkerke zinkende Bourrasque, 30 mei 1940 Bron: Imperial War Museum HU 2280

Noten

1. Gogin, 2023, pag. 40
2. Gogin, 2023, pag. 40
3. Gogin, 2023, pag. 40