Britse Lichte-kruiser HMS Amphion (I29)

De Lichte-kruiser HMS Amphion werd in 1936 in dienst gesteld bij de Royal Navy. Na een renovatie werd het schip in 1939 overgedragen aan de Royal Australian Navy die het als HMAS Perth in gebruik nam. Als de Perth nam deel aan de 1e lag in de Javazee en ging tijdens de slag in de straat van Soenda op 1 maart 1942 verloren.

HMS Amphion was één van de drie verbeterde Leander-klasse (1931) Lichte-kruisers. Deze drie schepen werden in 194 in dienst gesteld bij de Royal Navy. De Amphion zou eigenlijk gebouwd worden, net als een aantal van de andere Leander-klasse schepen, volgens het Royal Navy constructieprogramma 1931-1932, maar werd uitgesteld vanwege een herontwerp van de overgebleven Leander-klasse schepen, ook wel aangeduid als de Amphion-klasse (1934). De kiel voor het schip werd gelegd op 26 juni 1933 en op 27 juli 1934 werd het te water gelaten. Op 15 juni 1936 werd de Amphion overgedragen aan de Royal Navy maar was pas op 6 juli geheel gereed.^[1][2]

Tewaterlating HMS Amphion in 1934 Bron: Public Domain (onbekend)

HMS Amphion ontving een zwaardere bepantsering dan de eerdere Leander-klasse schepen en een andere opstelling van de aandrijving. Met een lengte van 171,40 meter bij een breedte van 17,30 meter was het schip iets groter dan de Leander-klasse. Met een waterverplaatsing van 7.150 ton standaard en 9.290 to maximaal kon bij maximale waterverplaatsing een diepgang van 5,90 meter worden gerealiseerd. Het schip werd aangedreven door vier Parsons geschakelde turbines, die elk een eigen schacht aandreven en werden aangedreven door stoom van de vier Admiralty boilers. De 72.000 gegenereerde shp kon een snelheid genereren van 32,50 knopen (60,20 km/u). Met maximale brandstof kon bij een kruissnelheid van 16 knopen (30 km/u) een afstand van 13.000 km worden afgelegd. De 622 bemanningsleden hadden de beschikking over 4x2 152 mm BL hoofdgeschut en een secundair geschut van 4x1 102 mm QF Mk V geschut. Als luchtafweer had men de beschikking over 3x4 12,7 mm Vickers machinegeweren. Tot slot beschikte men over 2x4 533 mm torpedolanceerinstallaties. Dit geheel werd beschermd door een 76 mm pantsergordel op de waterlijn en een 29 mm pantserdek. De munitiemagazijnen werden beschermd door wanden met een dikte van 89 mm en een dak van 51 mm. De geschutskoepels hadden een dikte van 25 mm pantserstaal.^[3][4][5]

Na de indienststelling werd de Amphion naar de Middellandse Zee gezonden, waar het tot in 1938 diende als vlaggenschip voor de Commander-in-Chief, Africa en van het 6th Cruiser Squadron. In 1939 werd de Amphion gemoderniseerd en werden het 4x1 102 mm QF Mk V geschut vervangen door 4x2 QF 101 mm Mk XVI geschut. Daarnaast werd een constructie bevestigd voor het installeren van een draaibare katapult met bijbehorende kraan. Na deze verbouwing werd de Amphion overgedragen aan de Royal Australian Navy die het op 29 juni 1939 in dienst nam en hernoemde tot HMAS Perth (D29) op 10 juli. Het schip werd gelijk bemand met 646 manschappen die met de s.s. Autolycus (1922) naar Portsmouth waren overgevaren. De Perth werd in Australische dienst onderdeel van de Perth-klasse (1939)^[6][7][8]

Bij het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog bevond de Perth zich nog onderweg naar Australië nabij Venezuela. Aangezien het schip de enige Commonwealth oorlogsbodem was dat zich in de westelijke Atlantische Oceaan en de Caraïben bevond bleef het schip daar om de regio af te zoeken naar Duitse scheepvaart en om konvooien te escorteren. Pas in maart 1940 vertrok het schip verder via het Panama Kanaal naar Australië waarvan de thuiswateren op 31 maart werden bereikt. Later zou de Perth eerst opereren in de Middellandse Zee om hierna in het Verre Oosten deel uit te gaan maken van het maritieme smaldeel van ABDA-Command. Hierbij ging de Perth op 1 maart 1942 verloren tijdens de  slag in de straat van Soenda.^[9][10][11]

HMAS Perth, 1941 Bron: Australian War Memorial 006615

Noten

1. Friedman, 2011, pag. 163
2. Gogin, 2021, pag. 78
3. Friedman, 2011, pag. 163, 399
4. Gogin, 2021, pag. 78
5. Cassels, 2000, pag. 92-93
6. Cassels, 2000, pag. 93
7. Raven, 1980, pag. 161
8. Morris, 1984, pag. 194, 201
9. Cassels, 2000, pag. 93
10. Friedman, 2011, pag. 166
11. Rohwer, 1992, pag. 6