Japanse Mijnenvegers van de W 13-klasse (1933) - 第十三号型掃海艇

De W 13-klasse mijnenvegers werden in het begin van de jaren 1930 gebouwd en in dienst gesteld. Het was een groep van vier schepen, waarvan het ontwerp een verbeterde variant op de W 1-klasse (1923) vormde. Twee aanvullende schepen kregen een aanzienlijke verbouwing waardoor deze veelal als W 17-klasse (1935) worden aangeduid. Alle vier de W 13-klasse schepen gingen tijdens de Tweede Wereldoorlog verloren.

W 13 Bron: Public Domain (onbekend)

De W 13-klasse mijnenvegers, ook wel Dai Jusan Go-gata Sokaitei, was een klasse mijnenvegers, ontworpen als verbeterde versie van de W 1-klasse (1923) mijnenvegers. Er werden aanvankelijk zes schepen besteld onder het Maru 1 Keikaku (1e Maritieme Bewapeningen Aanvulling Programma). Bij het ontwerp van dit 13A project kregen de schepen een slankere romp dan de W 1-klasse, maar met dezelfde bewapenings- en technische specificaties. In navolging van het Tomozuru-incident, bleken de schepen echter topzwaar in zwaardere weersomstandigheden. Op dat moment waren vier schepen gebouwd of in aanbouw en besloot met het ontwerp voor de laatste twee schepen volledig te herzien. Deze twee schepen werden gebouwd als W 17-klasse (1935).^[1][2]

Twee schepen in de klasse werden gebouwd bij Fujinagata (W 13 (1933) en W 15 (1934)) en de overigen bij de Osaka IJzerwerken (W 14 (1933)) en Tama in Mitsui (W 16 (1934)). Met een waterverplaatsing van 533 ton bij een lengte van 74 meter, een breedte van 8,20 meter en een diepgang van 2,07 meter, konden de twee 3.200 shp sterke motoren een maximum snelheid genereren van 20 knopen (37 km/u) en een afstand afleggen van 4.800 km bij een kruissnelheid van 12 knopen (22 km/u). De 98 bemanningsleden hadden de beschikking over twee stuks 120 mm L/45 geschut, twee stuks 13,2 mm luchtafweergeschut, 18 dieptebommen met twee Type 81 dieptebommenwerpers. Voor het vegen van mijnen waren twee paravanen beschikbaar. Voor het leggen van mijnen konden 40 Mk 5 mijnen worden meegevoerd. Na het Tomozuru incident ontvingen de W 13-klasse schepen aanvullende ballast om de zeewaardigheid te vergroten.^[3]

De W 13 (1933) en W 14 (1933) gingen op 12 januari 1942 verloren door geschutvuur van Nederlands kustgeschut gestationeerd op Tarakan. De W 16 (1934) zonk op 11 september 1943 na een luchtbombardement bij Makassar. De W 15 (1934) werd in 1944 ontdaan van haar mijnenveeginstallatie en werd het schip uitgerust met vijf stuks 25 mm Type 96 luchtafweer en 36 dieptebommen. Het schip raakte op 5 maart 1945 dusdanig beschadigd na een torpedoaanval door de Amerikaanse onderzeeboot USS Tilefish (SS-307) dat het aan de grond moest worden gezet en werd afgeschreven.^[4]

Noten

1. Gogin, 2021, pag. 183
2. Watts, 1971, pag. 431
3. Gogin, 2021, pag. 183
4. Gogin, 2021, pag. 182-183