Een goede autobiografie schrijven is een hele kunst. Hoewel iedereen kan schrijven, is niet iedereen een begenadigd schrijver. Armin Scheiderbauer, een Oostenrijker in dienst van het Duitse leger tijdens de Tweede Wereldoorlog is zo’n begenadigd schrijver. Hij heeft zijn ervaringen uit de Tweede Wereldoorlog opgeschreven voor zijn dochter en later publiekelijk beschikbaar gemaakt. Als officier in de Wehrmacht diende hij bij de 252e Infanterie Divisie aan het Oostfront. Meerdere malen raakte hij gewond en uiteindelijk werd hij door de Sovjets gevangen genomen in Danzig, waar hij in een ziekenhuis herstellende was van zijn verwondingen. Daarna verbleef hij twee jaar als krijgsgevangene in de Sovjet-Unie. Uiteindelijk keerde hij als 23-jarige terug naar huis.

Het is een goede autobiografie, geschreven in de tweede helft van de jaren 80. Het prettige aan deze autobiografie is dat de auteur regelmatig de tijd neemt om bepaalde ontwikkelingen te bespreken of te verklaren. Dit komt doordat de autobiografie oorspronkelijk bedoeld was voor een publiek dat niet direct bekend is met alle gebeurtenissen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Regelmatig neemt Scheiderbauer de lezer mee in de ontwikkelingen die gaande zijn of de veranderingen die hebben plaatsgevonden. Hij schrijft openhartig over zijn problemen en zijn tekortkomingen. Hierdoor is het boek prettig te lezen en begrijp je goed wat er gaande is en welke problemen Scheiderbauer ervaart.

Onderstaande quote is een goed voorbeeld van de eerlijkheid. Het is zijn reactie op het horen van de start van het Ardennenoffensief:

"’Ik denk dat dit de generale repetitie is. Als God het wil!’ Zelfs vandaag kan ik herinneren hoe, terwijl die aankondiging werd voorgelezen, de tranen in mijn ogen sprongen. Zo erg hoopte ik, een laatste keer, voor een verandering van het lot. Maar het was vergeefs, en na slechts drie dagen was alle hoop verdwenen. Maar het feit dat we echt hoopten voor een verandering van het lot, laat de tegenwoordige lezer zien wat een irrationele gevoelens ons leidde, in het beoordelen van een strategische situatie die al lang hopeloos was geworden."

Scheiderbauer beschrijft goed het terugtrekken van de Duitse eenheden in de zomer vanaf 1944 en de chaos die gepaard gaat met dit soort terugtochten. Zo zegt hij daar onder andere over: "Of ik de 10 man van mijn compagnie aanvoerde, of ik de kapitein ondersteunde in het commanderen van de 50 man van het bataljon, er was geen essentieel verschil."

Er zijn twee nadelen. In de eerste plaats bevat het boek helaas geen foto’s, hoewel er regelmatig naar foto’s verwezen wordt. Scheiderbauer schrijft bijvoorbeeld over een foto, waar zijn broer ook op staat. Deze broer sterft in het laatste jaar van de oorlog. Het tweede nadeel is dat Scheiderbauer weliswaar bekent dat de oorlog in het Oosten bruut was, maar weinig reflecteert op de bijdrage van de Duitse soldaten daaraan. En dat terwijl hij wel reflecteert op hoe zijn christelijk geloof samenhangt met de brute oorlog die ze aan het voeren zijn.

Het boek is interessant om te lezen, geschreven door een soldaat die reflecteert op zijn ervaringen en het geweld waaraan hij is blootgesteld in zijn jeugd. Hoewel de Wehrmacht onder druk stond in de jaren dat Scheiderbauer actief was, laat hij zien waarom de Duitse soldaten toch bleven doorvechten. Doordat Scheiderbauer de lezer goed meeneemt in zijn levensverhaal, is het boek een uitblinker ten opzichte van andere autobiografieën van Duitse soldaten aan het Oostfront.