Britse Lichte-kruiser HMS Aurora (12)

De Lichte-kruiser HMS Aurora werd in 1937 in dienst genomen. Tijdens de openingsfase van de Tweede Wereldoorlog opereerde het schip bij Home Fleet waarna het vanaf eind 1941 de rest van de oorlogsperiode opereerde in het Middellandse Zeegebied. In 1946 werd het schip uit de vaart genomen en doorverkocht aan de Nationalistisch Chinese Marine, die het als Chung King in dienst nam. In 1949 liep de bemanning samen met het schip over naar Communistisch China, waar het schip aanvankelijk als Tchoung King in dienst werd genomen. Later wijzigde het schip drie keer van naam in Huang He (1959), Pei Ching (1965) en Kuang Chou tot het uit de vaart werd genomen en werd gesloopt.

HMS Aurora werd Op 1 maart 1935 bij de HM Dockyard Portsmouth besteld volgens het bouwprogramma van de Admiralty. Op 23 juli 1935 werd de kiel gelegd en op 20 augustus 1936 werd het schip te water gelaten door Lady Fisher, de weduwe van Admiral John Arbuthnot "Jackie" Fisher. Hiermee werd deze Arethusa-klasse Lichte-kruiser het tiende schip dat de naam droeg sinds de naam in 1758 voor het eerst aan een schip was verleend. Vanaf 9 augustus 1937 begon de Aurora aan haar proefvaarten om op 9 november in dienst te worden genomen.^[1]

Na haar indienststelling op 9 november 1937 deed HMS Aurora dienst bij Home Fleet. Het schip was afgebouwd zonder katapult en vliegtuig, maar was speciaal ingericht om als vlaggenschip dienst te doen. Op de locatie van de katapult was een extra dekhuis aan de opbouw toegevoegd ten behoeve van de vlagofficier. Aanvankelijk deed het schip dienst als Vlaggenschip Commodore Destroyers, Home Fleet. Hierbij werden vanaf september 1938 patrouilles uitgevoerd op de Noord-Atlantische Oceaan en de Noordzee.^[2]

Vanaf september 1939 was het schip ingedeeld bij het 2nd Cruiser Squadron en als zodanig betrokken bij de eerste jacht op de Scharnhorst en de Gneisenau. Het schip was betrokken bij de operaties in Noorwegen in april 1940 en daarna bij de operaties tegen de Bismarck.

Vanaf juli 1941 was HMS Aurora ingedeeld bij Force K binnen de Home Fleet en werd het schip ingezet bij de operaties rond Spitsbergen. Datzelfde jaar vertrok het naar de Middellandse Zee. Vanaf 21 oktober 1941 maakte de Aurora deel uit van het opnieuw gevormde en op Malta gestationeerde Force K. Force K had als voornaamste taak het verstoren van de Duitse aanvoerlijnen naar Noord Afrika.^[3] Tijdens één van deze operaties, in het voorjaar van 1942, liep de het schip op een mijn en raakte het zwaar beschadigd. De reparaties vonden in Liverpool plaats en duurden tot juni 1942, waarna het schip werd toegevoegd aan Force H.

HMS Aurora, Middellandse Zee, 1942 Bron: Imperial War Museum A 13443

In november 1942 nam het deel aan operatie Torch, de geallieerde invasie in Noord-Afrika. Na deze operatie werd de Aurora toegevoegd aan Force Q, waarmee het optrad tegen de Duitse evacuatie bij Tunis. Tijdens de invasie op Sicilië was HMS Aurora ingedeeld bij het 15th Cruiser Squadron. In oktober 1943 opereerde het schip in de Egeïsche Zee, waar het op 30 oktober, nabij Castelorizo, werd beschadigd door een bombardement. De reparaties, dit keer in Taranto, duurden tot april 1944. In augustus was het schip betrokken bij de invasie van Zuid Frankrijk en vervolgens bij de bevrijding van Athene. Bij de invasie van Zuid Frankrijk, operatie Dragoon, maakte het schip deel uit van de Gunfire Support Group, Task Force 84, Alpha Force.^[4]

HMS Aurora werd na haar buiten dienst stelling bij de Royal Navy, verkocht aan de Chinese Republiek en in dienst genomen als de Chung King. Op 19 mei 1948 liepen bemanning met schip over naar de communisten en kreeg het schip de naam Tchoung King. In maart 1949 brachten Nationalistische vliegtuigen het schip tot zinken, maar het werd weer geborgen. Hoewel aangenomen wordt dat het schip daarna nooit meer operationeel is geweest, komt het in Chinese bronnen nog voor als Hsuang Ho in 1951, Pei Ching in datzelfde jaar en even later als Kuang Chou tot het schip werd gesloopt.^[5]

Noten

1. Crew HMS Aurora, 1945, pag. 96
2. Konstam, 2012, pag. 16-18
3. Vernon, 1990, pag. 37
4. Morison, 2002, pag. 339
5. Elleman, 2021