Japanse Landingsvaartuigen van de Shohatsu-klasse - 小発動艇

De Shohatsu-klasse landingsvaartuigen waren speciaal ontwikkeld voor het aan land zetten van infanteristen, speciale landingseenheden enz. Ten tijde van de ontwikkeling in 1924, was Japan het eerste land ter wereld dat speciaal voor dit doel een vaartuig ontwikkelde.

Shohatsu-klasse Bron: Wilco Vermeer collection

De Shohatsu één van de eerste Japanse landingsvaartuigen. Het was een betrouwbaar vaartuig, dat door het Japanse leger bij alle landingsoperaties is ingezet. De ontwikkeling begon in 1924 en in 1925 was het eerste productiemodel gereed. Het ruim 10 meter lange scheepje werd gebruikt voor het aan land brengen van personen en voorraden. Het schip had een romp uit één stuk en geen landingsklep. De manschappen dienden bij een landing over de zijkant het scheepje te verlaten. Hierdoor kunnen ze worden vergeleken met stormboten zoals deze bij Geallieerden en Duitse troepen in gebruik waren.^[1][2]

De Shohatsu werden door andere schepen meegevoerd. Het scheepje was ontwikkeld voor het Japanse Leger, waar ze werden aangeduid als SB_C Type landingsvaartuigen. De Japanse Keizerlijke Marine bestelde 20 als Shohatsu aangeduide vaartuigen, de meeste geproduceerde vaartuigen gingen naar de Japanse Keizerlijke Landmacht. Hoeveel hiervan daadwerkelijk zijn geproduceerd is onduidelijk maar schattingen berekenen rond de 1000. De productie werd in 1943 beëindigd om meer Daihatsu-landingsvaartuigen te kunnen produceren. Door de Amerikanen werd het schip aangeduid als Type B Landing Craft.^[3][4]

Het Keizerlijke Japanse Leger gebruikte de scheepjes voor het eerst tijdens oefeningen in 1925 en bij landingen te Niijima, Izu eilanden in 1926 en tijdens landingen langs de kust bij Wakayama in 1929. Tijdens deze landingen werd met diverse typen landingsvaartuigen geoefend en leerden de Japanse troepen deze landingsvaartuigen optimaal te gebruiken.^[5]

Noten

1. ONI 208-J Supplement 2, 1945, pag. 23
2. Merriam, 2012, pag. 10
3. ONI 208-J Supplement 2, 1945, pag. 23
4. Gogin, 2021, pag. 196
5. Mahnken, 2002, pag. 49-50