Inleiding

Tijdens de Tweede Wereldoorlog waren vliegtuigen uitgerust met bommen om gronddoelen aan te vallen. Grondaanvalsvliegtuigen (jachtbommenwerpers) en bommenwerpers waren met name geschikt om bommen te vervoeren. De Japanse luchtmacht bestond vooral uit jachtvliegtuigen, jachtbommenwerpers, duikbommenwerpers en bommenwerpers. De Japanners ontwikkelden tijdens de oorlog verschillende soorten bommen die tegen verschillende land of zeedoelen werden ingezet. De belangrijkste soorten waren explosieve bommen die vooral tegen gronddoelen en schepen gebruikt werden. Afgezien van die explosieve bommen bestond het Japanse bommenarsenaal uit brandbommen, rookbommen, gasbommen en clusterbommen. Veel Japanse bommen wogen 50 tot 100 kilogram. De zwaarste Japanse bommen wogen plusminus 500 tot 800 kilogram. Omdat het behandelen van alle soorten bommen te ver gaat, bespreekt dit artikel een aantal van de meest bekende Japanse bommen die vanaf de aanval op de Amerikaanse marinehaven Pearl Harbor in december 1941 ingezet werden tegen geallieerde doelwitten.

Type 92

De Type 92 was een lichte bom met een gewicht van 14.97 (15) kilogram die ongeveer 63.5 centimeter lang was. De diameter van de bom bedroeg ongeveer 7.62 centimeter en de wanddikte bedroeg 1.27 centimeter. De Type 92 kon zowel verticaal als horizontaal in bomrekken worden bevestigd. De ontstekingen waren het type A-2 (b) of A-2 (d) en de bom was zwart van kleur met een rode band om de neus en een witte band en gele band. De explosieve, plusminus 4.08 kilogram wegende inhoud van de bom bestond uit picrinezuur of TNT. De bom bestond uit staal (inclusief de staart). De bom kon onder jachtvliegtuigen of bommenwerpers gemonteerd worden.

Type 99

De Type 99 was een lichte bom met een gewicht van 29.94 kilogram die ongeveer 83.82 centimeter lang was. De wanddikte van de bom bedroeg 7.14 millimeter. De ontstekingen waren het type A-2 (a), A-2 (c), B-1 (a), B-1 (b) of D-5 (a). De kleur van de bom was zwart met een rode band om de neus en een gele en witte band. De explosieve, plusminus 11.34 kilogram wegende inhoud van de bom bestond uit Cycloniet (48%) en TNT (52%). De stalen staart van de bom werd gelast.

Type 94

De Type 94 was een lichte tot middelzware bom met een gewicht van 49.89 (50) tot 99.79 (100) kilogram. De lichtere, plusminus 50 kilogram wegende versie was ongeveer 104.14 centimeter lang met een wanddikte van 6.35 millimeter. De zwaardere versie was ongeveer 134.62 centimeter lang met een wanddikte van 1.03 centimeter. De ontstekingen van beide bommen waren de soorten A-2 (a), A-2 (b), A-2 (c), B-1 (a), B-1 (b) en D-5 (a). De kleur van de bommen was zwart met een rode band om de neus en een gele en witte band. De explosieve inhoud van de 50 kilogram wegende bom bestond uit drie blokken picrinezuur met een gewicht van 19.96 kilogram. De explosieve inhoud van de 100 kilogram wegende bom bestond uit vier blokken picrinezuur met een gewicht van 44 kilogram. Andere explosieve combinaties voor de 100 kilogram versie waren mogelijk (picrinezuur - 78%; TNT - 22% in 4 blokken of ammoniumnitraat - 78%; RDX - 22%). Beide bommen bestonden uit staal en vier staartvinnen waren aan het uiteinde bevestigd. Er werden ook nog modificaties voor de Type 94 bommen geproduceerd die ongeveer even zwaar waren.

Type 1

Van de Type 1 bom bestonden verschillende soorten. Een 107.5 kilogram versie was ongeveer 132.08 centimeter lang. De wanddikte bedroeg 1.03 centimeter. De ontstekingen waren het type C-3 (a) of E-1 (a). De kleur van de bom was zwart met een rode band om de neus en een gele en witte band voor het ophangoog. De explosieve inhoud van de Type 1 bestond uit vier blokken picrinezuur met een gewicht van 46.72 kilogram. De bom bestond uit staal (inclusief de stalen staart).

Type 92

Van de Type 92 bom bestonden een plusminus 249.47 kilogram, en een 498.95 kilogram wegende versie. De lichtere Type 92 (249.47 kg) was ongeveer 193.04 centimeter lang en had een wanddikte van 6.35 millimeter. De ontstekingen voor de bommen waren het type A-4 (a) of B-4 (a). De kleur van de bommen was zwart met een rood getipte neus. Een gele en een witte band waren tevens aanwezig. De 249.47 kilogram wegende Type 92 had een explosieve vulling bestaande uit picrinezuur met een gewicht van 104.33 kilogram. De 498.95 kilogram wegende Type 92 had een explosieve vulling bestaande uit picrinezuur met een gewicht van 222.71 kilogram. Beide varianten bestonden uit staal met stalen staarten. De Type 92 was een van de zwaarste conventionele, explosieve Japanse bommen die tijdens de Tweede Wereldoorlog werden ingezet.

No.80

De No.80 en No.80 Model 1 waren de zwaarste Japanse conventionele, explosieve bommen die tegen grond- of zeedoelen (schepen) ingezet konden worden. De No.80 woog ongeveer 798.32 kilogram en de No.80 Model 1 woog ongeveer 825.54 kilogram. De No.80 was ongeveer 287.02 centimeter lang en de No.80 Model 1 283.21 centimeter. De No.80 werd gebruikt door Japanse troepen in de Slag bij Midway. De bom werd in 1937 ontworpen, werd in 1938 goedgekeurd, en doorboorde ongeveer 400 mm gewapend beton. De ontstekingen waren het type A-1 (c), B-3 (b) of A-3 (d) bij de No.80 en A-1 (c), A-3 (c), A-3 (d), staart: B-3 (b) bij de No.80 Model 1. De explosieve, 381.92 kilogram wegende vulling van de No.80, bestond uit picrinezuur of het Type 98 explosieve materiaal. De explosieve, 349.26 kilogram wegende vulling van de No.80 Model 1, bestond uit het Type 91 explosieve materiaal. De No.80 bestond uit gelast en geklonken staal, de No.80 Model 1 werd vervaardigd uit één stuk gesmeed staal.

Vergeleken met andere landen

Vergeleken met de Duitsers, de Amerikanen, de Britten en de Sovjets maakte de Japanse oorlogsindustrie geen zware bommen die meer dan een ton wogen en een grote explosieve inhoud hadden. De zwaarste soorten explosieve bommen waren de plusminus 500 en 800 kilogram wegende Type 92, de No.80 en No.80 Model 1 (afgezien van de pantserdoorborende Type 3 No.150 Mk 5 die 1496.85 kilogram woog met een explosieve inhoud van 90.72 kilogram en de in de lucht exploderende Type 3 No.80 Mk 31 Model 1 die 718.49 kilogram woog met een explosieve inhoud van 418.21 kilogram). De Japanners hadden ook geen superzware explosieve bommen met een gewicht van vijf ton of meer. Wat de Japanners niet hadden wat betreft de explosieve slagkracht van conventionele (superzware) bommen, hadden ze wel wat betreft zelfmoordwapens. De Japanse zelfmoordpiloten (Kamikaze) en kleine onderzeeboten (Kaiten) zorgden geregeld voor (zeer) grote schade bij de geallieerden. Die Japanse zelfmoordwapens hadden soms hetzelfde verwoestende effect als bommen en andere wapens.