Inleiding

Tijdens de Tweede Wereldoorlog waren vliegtuigen uitgerust met bommen om gronddoelen aan te vallen. Grondaanvalsvliegtuigen (jachtbommenwerpers) en bommenwerpers waren met name geschikt om bommen te vervoeren. De Amerikaanse luchtmacht maakte gebruik van verschillende soorten vliegtuigen om bommen te vervoeren. Het Amerikaanse 'vliegende fort', de B-17 (Boeing B-17 Flying Fortress), was zeer geschikt om zwaardere (conventionele) bommen te vervoeren. Sommige bommen waren relatief licht en wogen rond de honderd kilogram, andere bommen waren zwaarder dan een ton. De meest krachtige Amerikaanse conventionele bommen waren in staat complete woonwijken plat te gooien. Omdat het behandelen van alle soorten bommen te ver gaat (brandbommen, pantserbommen, fragmentatiebommen, gifgasbommen, etc.) tracht dit artikel een overzicht te geven van de belangrijkste Amerikaanse conventionele, explosieve bommen die tussen 1942 en 1945 ingezet werden tegen Duitse en Japanse doelen.

Verschillende soorten

De standaardbommen ('GP', 'General Purpose') van de Amerikaanse luchtmacht waren de AN-M30, de M31, de M43 en de M34. De M34 was een zware bom met een gewicht van 907.18 kilogram. De bom werd ingezet tegen industriële doelen net zoals de 226.8 kilogram wegende M43 en de 453.6 kilogram wegende M44 bommen. De lichtere bommen (AN-M30 en M31) werden vooral ingezet tegen vliegvelden. Alle genoemde bommen waren voorzien van een explosieve inhoud. De M43 en M34 werden tevens tegen betonnen fortificaties voor Duitse onderzeeboten gebruikt, maar hadden door het ontbreken van pantser doorborende koppen relatief weinig effect. Omdat de ontstekingen van veel bommen niet ontploften door lage temperaturen (bevriezing) op vliegvelden besloten de Amerikanen om de ontstekingen te bevestigen vlak voordat Amerikaanse vliegtuigen zoals de B-17 opstegen.

Vanaf 1943 werden nieuwe series bommen geproduceerd zoals de AN-M57, de AN-M64, de AN-M65 en de AN-M66. De AN-M65 (437.72 tot 449.05 kilogram) en de AN-M66 (907.18 tot 951.86 kilogram) waren zeer zware bommen. De op één na zwaarste Amerikaanse conventionele bom die in redelijk grote aantallen werd geproduceerd was de AN-M56 met een gewicht van plusminus 1.8 ton (4000 lbs). Trainingsbommen die erg leken op de atoombom 'Fat Man' werden soms ingezet tegen Japanse steden. Die 'Pumpkin bombs' (pompoen bommen) werden in relatief kleine aantallen geproduceerd en waren de zwaarste Amerikaanse conventionele bommen.

AN-M30

De AN-M30 was een lichte bom van 49.9 tot 52.16 kilogram met een explosieve inhoud van 24.49 kilogram (Amatol) tot 25.85 kilogram (TNT). Een AN-M30A1 versie bestond ook nog. De bom was 91.44 centimeter lang en had een diameter van 20.83 centimeter. De wanddikte bedroeg 0.41 centimeter. De ontstekingen waren vaak van het type AN-M103 (alle geschikte ontstekingen waren de AN-M103, AN-M103A1, M135, M135A1, M136, M136A1, M139, AN-M139A1, AN-M140A1, M140, M140A1, M149, M163, M164, M165, Mk 239, Mk 243-0 en Mk 244-0). De bom werd vooral gebruikt tegen doelen als spoorweg emplacementen, kleine gebouwen, munitiedepots, vliegtuigen op de grond en loodsen. De kleur van de bom was olijfgroen ('Olive Drab') met een gele band om de neus en de staart.

AN-M57

De AN-M57 was een vrij lichte bom van 113.4 tot 117.93 kilogram met een explosieve inhoud van 56.11 (Amatol) tot 58.51 kilogram (TNT). Een AN-M57A1 versie bestond ook nog. De bom was 115.32 centimeter lang en had een diameter van 27.68 centimeter. De wanddikte bedroeg 0.69 centimeter. De ontstekingen waren vaak van het type AN-M103 (alle versies waren de AN-M103, AN-M103A1, M103, M135, M135A1, M136, M136A1, AN-M139A1, M140, AN-M140A1, M149, M163, M164, M165, Mk 239, Mk 243, Mk 244 en M148). De bom werd vooral ingezet tegen spoorwegen, munitiedepots, destroyers, onderzeeërs en transportschepen. De kleur van de bom was olijfgroen ('Olive Drab') met een gele band om de neus en de staart.

AN-M64

De AN-M64 was een middelzware bom van 226.8 tot 242.67 kilogram met een explosieve inhoud (meestal TNT of Amatol) van 118.9 tot 124.28 kilogram (121.11 kilogram kwam voor bij bommen met TNT vulling). Er bestond ook een AN-M64A1 bomversie gevuld met TNT of Composition B. De AN-M64 bom was 144.27 tot 144.78 centimeter lang en had een diameter van 36.07 centimeter. De wanddikte bedroeg 0.762 centimeter. De ontstekingen waren vaak van het type AN-M103 (alle geschikte ontstekingen waren de AN-M103, M103, AN-M103A1, M135, M135A1, M136, M136A1, M139, AN-M139A1, M140, AN-M140A1, M149, M163, M165, Mk243, Mk244, Mk239 en de AN-Mk219). De bom werd vooral ingezet tegen stalen spoorwegbruggen, tunnels, betonnen dokken en lichte kruisers. De kleur van de bom was olijfgroen ('Olive Drab') met een gele band om de neus en de staart.

AN-M65

De AN-M65 was een zware bom van 437.72 tot 449.05 kilogram met een explosieve inhoud van 240.4 kilogram (Amatol) tot 253.10 (TNT) kilogram. De bom was 170.43 centimeter lang en had een diameter van 47.75 centimeter. De wanddikte bedroeg 1.27 centimeter. De ontstekingen waren vaak van het type AN-M103 (alle geschikte ontstekingen waren de AN-M103, M103, AN-M103A1, M135, M135A1, M136, M136A1, M139, AN-M139A1, M140, AN-M140A1, M149, M163, M164, M165, Mk 239, Mk 243 en Mk 244). Een tweede type van de bom, de AN-M65A1, werd ook nog geproduceerd. De bom werd vooral ingezet tegen betonnen bruggen, stalen bruggen, pieren en middelzware kruisers. De kleur van de bom was olijfgroen ('Olive Drab') met een gele band om de neus en de staart.

AN-M66

De AN-M66 was een zware bom van 907.18 tot 951.86 kilogram met een explosieve inhoud van 482.17 (Amatol) tot 506.66 kilogram (TNT). De bom was 182.37 tot 229.61 centimeter lang en had een diameter van 59.18 centimeter. De ontstekingen waren meestal van het type AN-M103(alle geschikte ontstekingen waren de AN-M103, AN-M103A1, M103, M135, M135A1, M136, M136A1, M139, AN-M139A1, M140, AN-M140A1, M149, M163, M164, M165, Mk243, Mk244 en de Mk239). Staartontstekingen waren de AN-M102A2, AN-M102A1, M102 en M162. Andere versies van de bom waren de AN-M66A1 en AN-M66A2. De bom werd vooral ingezet tegen gewapend beton, zware kruisers, slagschepen en dammen. De kleur van de bom was olijfgroen ('Olive Drab') met een gele band om de neus en de staart.

AN-M56 (Blockbuster)

De AN-M56 was de zwaarste conventionele bom van de Amerikaanse luchtmacht die met B-17 vliegtuigen kon worden vervoerd. De bom woog 1852.92 tot 1907.35 kilogram en had een explosieve inhoud van 1471.91 kilogram (Amatol) tot 1524.98 kilogram (TNT). De bom was 297.94 centimeter lang en had een diameter van 86.36 centimeter. De bom had een wanddikte van 0.94 centimeter. Alle geschikte ontstekingen waren de AN-M103A1, AN-M103, M103, M135, M135A1, M136, M136A1, M139, AN-M139A1, M140, AN-M140A1, M149, M163, M164, M165, Mk239 en AN-Mk219. De staart van de bom had een AN-M102A2, AN-M102A1 of M162 ontsteking. De bom was krachtig genoeg om een hele woonwijk plat te gooien (Blockbuster).

Pumpkin bomb (pompoenbom)

De 'Pumpkin bomb' was een test- of trainingsbom die als onderdeel van het Manhattan Project (ontwikkeling en inzet van de atoombom) werd ontwikkeld. In feite was de bom een replica van de plutoniumbom 'Fat Man', die op 9 augustus 1945 boven Nagasaki zou worden afgeworpen. De 509th Composite Group, verantwoordelijk voor het testen van atoomwapens, gebruikte de conventionele pompoenbom tegen Japanse steden. In totaal werden 49 van die bommen op 14 doelen afgeworpen. De replica's van 'Fat Man' wogen 5.34 ton en hadden een explosieve inhoud van 2.900 kilogram. De lengte van de bom bedroeg 3.25 meter en de diameter bedroeg 152 centimeter. De bommen werden alleen door B-29 (Superfortress) vliegtuigen vervoerd.

Vergeleken met andere landen

De Amerikaanse AN-M56 was ongeveer even krachtig wat betreft explosieve inhoud als een van de zwaarste Duitse bommen (SC 1800 'Satan' en SC 2000), maar minder krachtig dan de plusminus tweeëneenhalve ton wegende SC 2500 'Max'. Alleen de Britten en de Sovjets hadden nog zwaardere en krachtigere conventionele bommen. De Britten hadden de tien ton wegende 'Grand Slam' bom (een bom die een aardschok veroorzaakte), en de Sovjets de vijf ton wegende FAB-5000/FAB 5000NG die op 28 april 1943 voor het eerst werd afgeworpen op fortificaties in Königsberg en later tijdens de Slag om Koersk in juli 1943 op treinrails.