Inleiding

Tijdens de Tweede Wereldoorlog waren vliegtuigen uitgerust met bommen om gronddoelen aan te vallen. Grondaanvalsvliegtuigen en bommenwerpers waren met name geschikt om bommen te vervoeren. De Duitse Luftwaffe maakte gebruik van verschillende soorten. Sommige bommen waren ontwikkeld om schepen aan te vallen, andere waren geschikt om gepantserde gronddoelen aan te vallen. Vliegtuigen zoals de Duitse Heinkel He-111/He 111 en de Junkers Ju-88/Ju 88 waren zeer geschikt om dergelijke munitie te vervoeren vanwege hun grootte en laadvermogen. De standaardbommen die de Luftwaffe gebruikte waren 'SC' en 'SD' types. Sommige waren relatief licht (plusminus vijftig kilogram), andere bommen waren zwaar (een halve ton of een ton) tot zeer zwaar (twee ton). Opgemerkt dient te worden dat de aanduiding van bommen kan verschillen (bijvoorbeeld 'SC250' of 'SC 250'). Omdat een totaaloverzicht te ver gaat worden alleen de belangrijkste en meest bekende bommen in dit artikel besproken.

SC, SD en PC bommen

Drie hoofdcategorieën van standaardbommen werden door de Duitse luchtmacht gebruikt. De 'SC' (Sprengbombe Cylindrisch) waren bommen met een dunne wand met een staartvin die vanuit bommenrekken omlaag werden gedropt. De 'SD' (Sprengbombe Dickwändig) waren bommen met een dikkere wand die tegen gepantserde gronddoelen ingezet konden worden. De 'PC' (Panzer-Sprengbombe Cylindrisch) hadden extra dikke wanden en waren vooral bedoeld tegen tanks en andere pantservoertuigen. Afgezien van die drie soorten bestonden er ook nog brandbommen en 'PD' bommen (Panzer-Sprengbombe Dickwandig). Sommige bommen waren voorzien van ringen bij de neus (Kopfring) om excessieve penetratie in de grond of afketsing bij schepen te voorkomen.

Verschillende soorten

Een van de meest bekende bommen die de Luftwaffe gebruikte was de SC 250, een bom met plusminus 250 kilogram explosief materiaal. Andere soorten waren de SC 50 en de SD 50 waarvan 32 gebruikt werden in vliegtuigen zoals de Heinkel HE-111. De zwaarste bommen waren de SC 1000, SC 1800, SC 2000 en SC 2500. Sommige bommen kregen bijnamen (de SC 1000 werd bijvoorbeeld 'Hermann' genoemd naar Hermann Göring en de SC 1800 'Satan'). Alle bommen werden voorzien van kleuren (strepen) bij de staart of op het gedeelte van de bom zelf. SC bommen hadden gele strepen, SD bommen hadden rode strepen en PC bommen hadden blauwe strepen. De meeste SC bommen hadden een blauwe kleur (middengedeelte) en bestonden uit drie delen (neus, lichaam en staart).

SC 50

De SC 50 (Sprengbombe Cylindrisch 50) was een kleine bom die ongeveer vijftig kilogram woog (kon variëren van 48 tot 55 kilogram). De bom was 1.095 meter lang met een diameter van 20 centimeter en was voorzien van een 21 tot 25 kilogram wegende explosieve inhoud (vooral TNT en Amatol). Er werden verschillende varianten gebouwd. De bom was grijs (zand grijs) of groen van kleur met gele strepen.

SC 250

De SC 250 (Sprengbombe Cylindrisch 250) was een middelzware bom die vanuit de Junkers Ju 87 Stuka (Sturzkampf Flugzeug) afgeworpen kon worden. De bom woog plusminus 250 kilogram (245 tot 256 kilogram) en was 1.615 tot 1.64 meter lang met een diameter van 36,8 (37) centimeter. Er bestonden verschillende types van de bom (Güteklasse I, II en III) die gekenmerkt werden door verschillen in legering. De explosieve inhoud (60% Amatol en 40% TNT) woog plusminus 125 tot 160 kilogram (sommige bronnen stellen 135 kilogram). Verschillende ontstekingen konden op de bom worden gemonteerd. Tegenwoordig worden soms nog SC 250 bommen gevonden (in het zuiden van London werd op 23 maart 2015 nog een SC 250 bom gevonden die later in een veilig gebied tot ontploffing werd gebracht).

SC 500

De SC 500 (Sprengbombe Cylindrisch 500) was een zware bom van vijfhonderd kilogram. Verschillende varianten van de bom werden ontwikkeld (K, L2, & J). De bom was 202,2 tot 203 centimeter lang en had een diameter van 45.72 tot 47 centimeter. De explosieve inhoud (40% Amatol en 60% TNT of 50% Amatol en 50% TNT) woog ongeveer 220 tot 270 kilogram. De ontstekingen waren het type 28B2, AZ25B en de AZ (55). De bom had een blauwe kleur en een gele streep bij de staart.

SC 1000 'Hermann'

De SC 1000 (Sprengbombe Cylindrisch 1000) woog meer dan een ton en bestond uit staal met een massieve, puntige neus. De bom werd horizontaal onder vliegtuigen bevestigd. De SC 1000 bestond uit 40% Amatol en 60% TNT. Indien het wapen tegen schepen werd ingezet werd de bom gevuld met 15% RDX, 70% TNT en 15% aluminiumpoeder. Die mix heette 'Trialen 105'. SC 1000 bommen waren blauw van kleur met een gele streep aan de staart. Deze maritieme variant had de slogan 'nur gegen handelschiffe' aan de zijkant geschreven. Drie types van de SC 1000 bestonden (Type C, L en L2). De ontsteking van de bom was het Type 25B (ingesteld op 1 of 17 seconden). De Type Z17 ontsteking kon worden afgesteld tussen drie en honderdvijfendertig minuten. De Type 28B, 38 en 38A elektrische ontstekingen werden gebruikt tegen schepen. De SC 1000 type C woog 1.090 kilogram en de L/L2 variant 1.002 kilogram. De lengte van de bom bedroeg 278 centimeter (C & L2) en 255 centimeter (L). De diameter bedroeg 66 cm (C), 64,8 cm (L) of 65 cm (L2). De explosieve inhoud woog 620 kilogram (C), 530 kilogram (L) of 600 kilogram (L2).

SC 1800 'Satan'

De SC 1800 (Sprengbombe Cylindrisch 1800) 'Satan' was een zeer zware (1.8 ton wegende) bom van de Luftwaffe. Er bestond ook nog een SC 1800B versie. De bom was ongeveer 376 centimeter lang (de B versie 349.7 cm), had een diameter van 66 centimeter en was gevuld met Amatol (40%) en TNT (60%). De SC 1800 had een springlading van een ton. De bom had een blauwe kleur met een gele streep op de stalen staart. Wat betreft constructie leek de bom op de SC 1000 en de SC 1200.

SC 2000

De SC 2000 (Sprengbombe Cylindrisch 2000) was een van de zwaarste bommen van de Luftwaffe (de op één na krachtigste). De bom woog 1.950 tot 2.000 kilogram, was 3.46 tot 3.50 meter lang en had een diameter van 0.66 tot 0.661 meter. De bom bestond uit 40% Amatol en 60% TNT. De explosieve inhoud bedroeg 975 tot 1.200 kilogram. De bom had een ring bij de neus (Kopfring) om excessieve penetratie van de grond te voorkomen. De SC 2000 was zwart van kleur met witte markeringen en een gele streep. De staart van de bom bestond uit staal.

SC 2500 'Max'

De SC 2500 (Sprengbombe Cylindrisch 2500) 'Max' was de krachtigste conventionele bom van de Luftwaffe. De bom woog ongeveer 2.400 tot 2.450 kilogram en was gevuld met RDZ, TNT en aluminium (Trialen 105). De explosieve inhoud woog ongeveer 1.700 kilogram. De bom was 389.5 centimeter tot 3.92 meter lang, had een diameter van 82.9 centimeter en een staartlengte van 168.91 centimeter. De kleur was blauw met twee gele strepen tussen de aluminium staartvinnen. Het middengedeelte van de SC 2500 bestond uit aluminium met een gelaste kop/neus en het type ontsteking was de AZ (24) A en E1AZ (28) A. De SC 2500 had een ring om de neus (Kopfring).

Vergeleken met andere landen

De Duitse SC 1800, SC 2000 en SC 2500 waren zeer groot en krachtig maar waren minder destructief dan de zwaarste Britse of Amerikaanse bommen. De Britten hadden de 'Grand Slam'. Een bom van tien ton met een explosieve inhoud van 4.144 kilogram. De explosieve kracht bedroeg 6.5 ton TNT. De iets kleinere bom 'Tallboy' woog 5.4 ton. De Amerikanen hadden natuurlijk de atoombom (de zwaarste conventionele bom woog plusminus 1.814 kilogram). Sovjettroepen hadden de FAB 5000NG/FAB-5000 bom met een gewicht van 5 ton, een lengte van 3,107 meter en een diameter van 64,2 centimeter. De explosieve inhoud bedroeg 3.2 ton. Die FAB-5000 was de meest krachtige conventionele Sovjetbom.