Ivan V. Boldin

Ivan Vasilievich Boldin werd geboren op 3 augustus 1892 in een klein dorp ten oosten van Moskou in de huidige republiek Mordovië. In 1914 werd Boldin opgeroepen voor militaire dienst in het leger van de tsaar, waarna hij in 1919 lid werd van het Rode Leger. Boldin was al tijdens de Eerste Wereldoorlog actief in soldatencomité's.

Tijdens de burgeroorlog was Boldin bevelhebber van een compagnie, bataljon en uiteindelijk een regiment aan het westelijk front. Na de burgeroorlog werd hij politiek commissaris van een regiment (november 1923), nadat hij hiervoor een opleiding had gevolgd aan de Frunze Militaire Academie te Moskou. In 1926 werd Boldin assistent van een bevelhebber van een fusiliersdivisie. In mei 1930 ging Boldin lesgeven aan de Frunze Militaire Academie.

Van april 1931 tot en met december 1934 had Boldin het bevel over de 53e Fusiliersdivisie en in 1937 kreeg hij het bevel over de 18e Fusiliersdivisie. Boldin was één van de weinigen die aan Stalins zuiveringen van de militaire top wist te ontsnappen. Wel brachten de zuiveringen een constante wijziging in de bevelvoering met zich mee.

Vanaf augustus 1938 was Boldin bevelhebber van het militaire district Kalinin en in september 1939 had Boldin het bevel over een gemechaniseerde cavaleriegroep die deelnam aan de bezetting van Oost-Polen. In oktober 1939 werd hij benoemd tot bevelhebber van het militaire district Odessa, waarna hij in januari 1941 plaatsvervangend bevelhebber werd van het speciaal westelijk militair district in Wit-Rusland onder generaal Dmitry G. Pavlov.

Tijdens de openingsgevechten van de Duitse invasie wist Legergroep Midden de Sovjettroepen van het speciaal westelijk miltair district (op 22 juni omgedoopt in westelijk front) binnen een week in Wit-Rusland te omsingelen bij Bialystok en Minsk. Boldin werd naar verschillende gebieden gestuurd om met haastig geformeerde gevechtsgroepen tegenaanvallen te ondernemen, zonder overigens veel successen te boeken. Boldin wist uiteindelijk na een zwerftocht van 45 dagen samen met 1.654 manschappen te ontsnappen uit de omcirkeling en werd begin oktober opniew benoemd tot plaatsvervangend bevelhebber van het westelijk front, nu onder luitenant-generaal Ivan S. Konev.

Hij kreeg opnieuw de opdracht om met een haastig geformeerde gevechtsgroep tegenaanvallen te ondernemen tegen de Legergroep Midden dat oprukte in de richting van Moskou, maar opnieuw faalde Boldin om de Duitse opmars een halt toe te roepen. Boldin wist ternauwernood met succes voor de tweede maal uit een Duitse omsingeling te breken. In november 1941 kreeg Boldin het bevel over het 50e Leger. Boldin zou deze positie behouden tot februari 1945. Boldin nam met het 50e Leger deel aan de wanhopige, maar geslaagde verdedigende gevechten bij Toela eind november/begin december 1941. Daarna nam het 50e Leger deel aan de massale tegenaanval die tot doel had de Duitsers voor de poorten van Moskou te verdrijven. De offensieve operaties van het 50e Leger waren minder succesvol, voornamelijk vanwege een gebrek aan zware wapens. Desalniettemin werd het Tweede Pantserleger onder Guderian honderden kilometers verdreven. Boldin faalde echter in het vervolgoffensief in januari 1942 om zijn doel te bereiken, namelijk de omsingeling van Legergroep Midden. Toen de dooi eenmaal inviel in het voorjaar groef het 50e Leger zich in om in de winter van 1942 deel te nemen aan de mislukte operatie Mars, waarin veel verliezen werden geleden.

In 1943 was Boldin wel succesvol in de offensieve operaties bij Rzhev en Vyazma. In de zomer van 1943 maakte het 50e Leger deel uit van de gigantische verdedigingslinie die het Duitse offensief tegen de Koersk-saillant moest opvangen. Na het vertragen van de Duitse opmars zette het Rode Leger de tegenaaval in en uiteindelijk werden in 1943 Orel, Smolensk en Bryansk bevrijd. In 1944 nam het 50e Leger met succes deel aan Operatie Bagration in de sector van Gomel. In het najaar van 1944 rukte het 50e Leger op in de richting van Oost-Pruisen.

In februari 1945 kreeg Boldin een nieuwe post toegewezen. Hij werd plaatsvervangend bevelhebber van het 3e Oekraïense Front van Fedor I. Tolbukhin, dat op de Balkan opereerde.

Na de oorlog was Boldin bevelhebber van een leger in het Oost-Siberische militaire district (van maart 1951 tot april 1953). In oktober 1953 werd hij plaatsvervangend bevelhebber van het militaire district Kiev, waarna hij in 1958 toetrad tot de generale inspectie van het leger van de Sovjet Unie.

Nadat Boldin met pensioen ging schreef hij zijn memoires (Stranitzy Zhizny), die in 1961 werden gepubliceerd. Kolonel-generaal Boldin stierf in 1965 een natuurlijke dood.

Boldin werd onderscheiden met twee Ordes van Lenin, drie Ordes van de Rode Banier, de Orde van Kutuzov, de Orde van Suvorov en twee Ordes van de Rode Ster. Boldin kreeg ook enkele buitenlandse onderscheidingen uitgereikt.