Vonnis Erich Raeder

Raeder wordt aangeklaagd op de Punten Een, Twee en Drie van de Aanklacht.(*).
In 1928 werd hij hoofd van het Opperbevel van de Marine en in 1935 Oberbefehlshaber der Kriegsmarine (OBK); in 1939 benoemde Hitler hem tot Grossadmiral. Hij was lid van de Reichsverteidigungsrat. Op 30 januari 1943 werd hij op zijn eigen verzoek door Dönitz vervangen en werd hij Inspecteur-admiraal van de Marine, een honoraire titel.

Misdaden tegen de Vrede

In de 15 jaar dat hij het bevel erover voerde bouwde Raeder de Duitse Kriegsmarine uit en gaf er leiding aan; hij aanvaardt de volle verantwoordelijkheid tot aan zijn aftreden in 1943. Hij geeft toe dat de Marine het Verdrag van Versailles schond; houdt vol dat het "voor iedereen een erezaak was" en beweert dat die schendingen voor het grootste deel licht waren en dat Duitsland minder bouwde dan de haar toegestane sterkte. Deze schendingen, zowel als die van het Brits-Duitse Marinepact van 1935 zijn elders in deze vonnissen al besproken.

Raeder ontving de richtlijn van 24 juni 1937 van Von Blomberg waarin bijzondere voorbereidingen op een oorlog tegen Oostenrijk werden geëist. Hij was een van de vijf leiders die aanwezig was op de Hossbach conferentie van 5 november 1935. Hij beweert dat Hitler met deze conferentie het leger slechts wilde aansporen tot een snellere herbewapening, houdt vol dat hij geloofde dat de kwesties Oostenrijk en Tsjechoslowakije vreedzaam zouden worden opgelost, dat werden ze ook en wijst op de nieuwe Marine overeenkomst met Engeland die juist was ondertekend. Hij ontving geen bevelen de bouw van U-boote te versnellen, dat gaf aan dat Hitler geen oorlog voorbereidde.

Raeder ontving richtlijnen betreffende Fall Grün en de richtlijnen betreffende Fall Weiss beginnend met die van 3 april 1939; met de laatste werd de Marine opgedragen het leger vanuit zee te ondersteunen. Hij was ook een van de belangrijkste leiders die aanwezig waren op de bijeenkomst van 23 mei 1939. Hij woonde de conferentie op de Obersalzberg van 22 augustus 1939 bij.

Het idee van een invasie van Noorwegen kwam het eerst op in het hoofd van Raeder, niet in dat van Hitler. Ondanks Hitler’s wens, zoals zijn richtlijn van oktober 1939 aantoont, Scandinavië neutraal te houden onderzocht de Marine al in oktober de voordelen van marinebases aldaar. Admiraal Carls stelde het eerst de wenselijke aspecten van bases in Noorwegen aan Raeder voor. Een vragenlijst, gedateerd 3 oktober 1939 waarin om opmerkingen betreffende de wenselijkheid van dergelijke bases werd gevraagd, werd binnen de SKL rondgedeeld. Op 10 oktober besprak Raeder de kwestie met Hitler, de notitie van die dag in het oorlogsdagboek luidt dat Hitler "de kwestie zou overwegen." Enkele maanden later sprak Hitler met Raeder, Quisling, Keitel en Jodl; het OKW begon aan de voorbereidingen en de SKL werkte samen met officieren van het OKW. Raeder ontving Keitel’s richtlijn betreffende Noorwegen op 27 januari 1940 en de daarop volgende richtlijn van 1 maart, ondertekend door Hitler.

Raeder verdedigt zijn acties door te zeggen dat het een stap was waarmee hij de Britten voor wilde zijn. Het is niet nodig deze verdediging, die tot nu toe in enig detail is behandeld, nogmaals te bespreken met de gevolgtrekking dat Duitsland’s invasie van Noorwegen en Denemarken een aanvalsoorlog was. In een brief aan de Marine schreef Raeder: " De operaties van de Marine tijdens de bezetting van Noorwegen zullen voor altijd de grote bijdrage van de Marine aan deze oorlog vormen."

Raeder ontving de richtlijnen, samen met het veelvuldige uitstel voor de aanval in het Westen. Tijdens een bijeenkomst met Hitler op 18 maart 1941 drong hij aan op de bezetting van heel Griekenland. Hij beweert dat dit slechts was nadat de Britten waren geland en Hitler bevel had gegeven voor de aanval; hij wijst erop dat de Marine geen belang stelde in Griekenland. Hij ontving Hitler’s richtlijn voor Joegoslavië.

Raeder probeerde Hitler af te houden van een invasie in de Sovjet-Unie. In september 1940 drong hij bij Hitler aan op een agressief beleid in de Middellandse Zee als alternatief voor een aanval op Rusland. Op 14 november 1940 drong hij aan op een oorlog tegen Engeland als "onze belangrijkste vijand," en dat de bouw van duikboten en marinevliegtuigen moest worden voortgezet. Hij uitte volgens de notities van de SKL "ernstige bezwaren tegen de Russische campagne voordat Engeland verslagen was." Hij beweert dat zijn bezwaren gebaseerd waren op de schending van het niet-aanvalsverdrag en op strategie. Maar toen de beslissing eenmaal was genomen stond hij toe dat zes dagen voor de inval in de Sovjet-Unie, Russisiche duikboten in de Baltische Zee binnen een bepaald waarschuwingsgebied werden aangevallen en hij verdedigt deze actie door te zeggen dat deze duikboten Duitse activitieten bespioneerden.

Oorlogsmisdaden

Raeder wordt beschuldigd van oorlogsmisdaden op hoge zee. De Athenia, een onbewapend Brits passagiersschip werd op 3 september 1939 op de uitreis naar Amerika getorpedeerd. De Duitsers beweerden twee maanden later dat Churchill de Athenia met opzet tot zinken had laten brengen om de vijandigheid van Amerika jegens Duitsland aan te wakkeren. In feite werd het schip door de Duitse U 30 tot zinken gebracht. Raeder beweert dat een onervaren U-boot commandant het schip had aangezien voor een bewapende koopvaarder en tot zinken had gebracht; dat dit pas bekend werd nadat de U 30 enkele weken na de ontkenning terugkeerde en dat Hitler daarna de Marine en Buitenlandse Zaken opdracht had gegeven het feit te blijven ontkennen. Raeder ontkende ook maar iets te weten van de propagandacampagne waarmee Mr. Churchill werd aangevallen.

De ernstigste beschuldiging tegen Raeder luidt dat hij een ongelimiteerde duikbootoorlog voerde waarbij hij onbewapende koopvaarders en neutrale schepen torpedeerde, geen reddingsacties ondernam en schipbreukelingen beschoot, dit alles in strijd met het Protocol van Londen van 1936. Het Tribunaal spreekt over deze beschuldiging tegen Raeder, tot aan 30 januari 1943 toen hij aftrad, hetzelfde oordeel uit als tegen Dönitz dat al eerder is genoemd.

Het Kommandobefehl van 18 oktober 1942, dat uitdrukkelijk niet gold voor maritieme oorlogvoering, werd door de SKL doorgegeven aan de lagere marinecommandanten met de aanwijzing dat het mondeling door flotille- en sectiecommandanten aan hun ondergeschikten moest worden doorgegeven. Op 10 december 1942 werden in Bordeaux twee commando’s door de Marine gedood en niet door de SD. De reactie van de SKL luidde dat dit "in overeenstemming was met de speciale bevelen van de Führer, maar dit is niettemin een unicum in internationale wetgeving omdat de soldaten in uniform waren." Raeder geeft toe dat hij het bevel naar beneden doorgaf en hij maakte er bij Hitler geen bezwaren tegen.

Conclusie

Het Tribunaal acht Raeder schuldig aan de Punten Een, Twee en Drie.

1. Samenzwering tot het voeren van een agressieve oorlog ofwel misdaden tegen de vrede
2. het voeren van een agressieve oorlog
3. oorlogsmisdaden
4. misdaden tegen de menselijkheid