Zes dagen eerder pas hadden ze de posities van de 2nd Infantry Division overgenomen, toen de ‘groentjes’ van de 106th Infantry Division in de vroege morgen van 16 december 1944 werden aangevallen door drie Duitse divisies. De onvoorbereide divisie werd volledig uiteen geslagen, net als de 28th Infantry Division zuidelijker. De 422nd en 423rd Infantry Regiments werden omsingeld en zagen zich op 19 december zelfs gedwongen zich over te geven aan de Duitsers. De ongelukkige ‘Golden Lion’ divisie ging in de slachting van het Ardennenoffensief ten onder. Charles Whiting beschrijft de ondergang van de 106th Infantry in zijn boek “De dood van een divisie”.

Ernest Dupuy (“St. Vith, Lion in the Way”) en Michael Tolhurst (“Saint-Vith: de 106e Amerikaanse infanteriedivisie”) hebben eveneens de verrichtingen van de 106th Infantry Division gedurende de eerste dagen van het Ardennenoffensief beschreven. Whiting schreef zijn boek echter uit een totaal andere invalshoek dan Dupuy en Tolhurst. Waar deze twee auteurs vooral de nadruk leggen op de heldhaftige gevechten van kleine geisoleerde groepjes soldaten, die de Duitse opmars aanzienlijk wisten te vertragen, daar legt Whiting vooral de nadruk op de onervarenheid van zowel de divisiecommandant Major-General Alan Jones, zijn ondergeschikten als de soldaten en de negatieve gevolgen hiervan voor het verloop van de gevechten. Of dit helemaal rechtvaardig is, gezien het feit dat de divisie een veel te lang stuk frontlinie bezette, veel goed getrainde manschappen had moeten afstaan aan de replacement-depots en de rapporten over Duitse troepenconcentraties niet serieus werden genomen door de inlichtingendienst, is echter de vraag. Zeker wanneer men de enorme chaos binnen het geallieerde commando tijdens het begin van het Ardennenoffensief ook nog eens in ogenschouw neemt.

Dat neemt niet weg dat Whiting over het algemeen een interessante beschrijving van de gevechten in de streek om St.-Vith geeft. Vergeleken met de slag om Bastogne is er over dit aspect van de gevechten in de Ardennen nu eenmaal veel minder geschreven, zeker in het Nederlands. Bij zijn beschrijving maakt hij gebruik van getuigenverslagen van veteranen en boeiende anekdotes. Ook bevat het boek een aantal zeer goed bijpassende foto’s.

De illustrerende kaartjes zijn daarentegen van mindere kwaliteit. Ze bevatten in een aantal gevallen te weinig informatie om een waardevolle verduidelijkende aanvulling te zijn op het verhaal. Ook ogen ze wat rommelig met de verschillende poppetjes en tanks die de eenheden moeten aangeven. Een ander gemis aan het boek is het ontbreken van een register waarin bepaalde personen of plaatsen snel en eenvoudig terug te zoeken zouden zijn. Het boek is echter opgebouwd uit kleine hoofdstukjes, waardoor het ontbreken van een register te overzien is.

Ondanks dat Whiting een zeer kritische invalshoek heeft, is het boek interessante leesstof voor mensen die geďnteresseerd zijn in de gevechten aan het begin van het Ardennenoffensief. Lange tijd werd er vooral aandacht geschonken aan de meer heroische gevechten later tijdens dit offensief en minder aan de tragedie die zich tijdens de eerste dagen afspeelde. Buiten de kritische noten om is “De dood van een divisie” namelijk een interessante beschrijving van de bittere gevechten waaraan de ‘groentjes’ van de 106th Infantry Divison waren overgeleverd.