Alan Jones

Inleiding
Major-General Alan Jones is waarschijnlijk één van de minder bekende en meest onfortuinlijke divisiecommandanten van het Amerikaanse leger tijdens de Tweede Wereldoorlog. Hij zou zijn 106th Infantry Division slechts vierentwintig dagen aanvoeren in de strijd alvorens hij zijn taak noodgedwongen neer moest leggen als gevolg van een hartaanval. In deze korte tijd kreeg zijn divisie het zwaartepunt van de Duitse aanval in de Ardennen te verwerken, waarbij twee volledige infanterieregimenten verloren gingen.

Voor de oorlog
Alan Walter Jones werd in 1893 geboren in het plaatsje Goldendale in de staat Washington. Hij genoot zijn onderwijs aan de Universtity of Washington in Seattle, alvorens hij in 1917 in het leger terechtkwam als geniesoldaat. Hij trouwde en Jones en zijn vrouw Alys kregen twee kinderen. Een zoon, Alan Jr., en een dochter.

Tijdens de Eerste Wereldoorlog was Jones als 2nd Lieutenant actief in Europa. Hij diende bij de 42nd Infantry Division, waarmee hij onder andere betrokken raakte bij het Honderddagenoffensief. Na de Eerste Wereldoorlog werd hij overgeplaatst naar de 45th Infantry Division op de Filipijnen. Hij keerde vervolgens terug naar de Verenigde Staten waar hij studeerde aan verschillende infanterie- en artilleriescholen. Hierna diende hij bij de Office of the Chief of Infantry en de War Department General Staff.

Tijdens de oorlog
Tussen 1942 en 1943 was Jones assistent-divisiecommandant bij de 90th Infantry Division. Op 15 maart 1943 kreeg hij het bevel over de nieuw geformeerde 106th ‘Golden Lions’ Infantry Divsion. Zijn zoon, 1st Lieutenant Alan W. Jones Jr. maakte ook deel uit van de divisie. Jones Jr. was Staff Officer Operations (S-3) van het 1st Battalion van het 424th Infantry Regiment. Gestationeerd op Camp Jackson in South Carolina had Jones de taak de divisie voor te bereiden op de oorlog. Na een maandenlange training gaf Jones aan: “We keerden terug met heel wat ervaring, als een getrainde en veelbelovende divisie.” De divisie maakte in november 1944 de oversteek naar Europa.

Op 29 november werd het toegevoegd aan het VIII Corps. Op 10 december werd de divisie in de Ardennen aan het front gestationeerd. Enkele belangrijke officieren uit de divisiestaf ontbraken nog en er waren ook geen goede kaarten van het gebied voorhanden. Jones maakte zich hierover zorgen, want zijn divisie kon zich op deze manier niet goed voorbereiden op een eventuele Duitse aanval. Hij kreeg echter te horen dat hij zich geen zorgen moest maken, de Duitse tegenstand was reeds gebroken.

Op 16 december 1944 werden de geallieerden onaangenaam verrast. De Duitse tegenstand bleek niet gebroken en Hitler ontketende een groots tegenoffensief, bekend als het Ardennenoffensief. Samen met de 28th Infantry Division kregen de Golden Lions het zwaartepunt van de aanval te verduren. Twee regimenten, het 422th en 423rd, werden omsingeld en moesten zich op 19 december overgeven. Jones had de omsingeling niet kunnen doorbreken, mede als gevolg van miscommunicatie tussen hem en Lieutenant-General Troy Middleton, de bevelhebber van het VII Corps. Uit angst dat de lijn werd afgeluisterd gebruikte Middleton onofficiële codetaal. Na dit gesprek verkeerde Jones in de veronderstelling dat hij bij zijn pogingen de omsingeling te doorbreken steun zou krijgen van 7th Armored Division, wat achteraf niet zo bleek te zijn. Jones startte wel met het inrichten van een verdediging voor St.-Vith. De volgende dag zou het commando over de verdediging van de stad overdragen aan Brigadier-General Bruce Clark, die met zijn Combat Command B van de 7th Armored Division het belangrijkste deel van de gevechtsmacht voor St.-Vith aanvoerde. Jones zei tegen hem: “Ik heb mijn laatste pijlen verschoten. Veel heb ik niet meer, maar jouw gevechtscommando zal deze posities verdedigen. Vanaf nu voer jij het bevel over St.-Vith.” Ondertussen was zijn zoon krijgsgevangen gemaakt door de Duitsers. Op 22 december 1944 kreeg Jones, mogelijk als gevolg van de enorme druk, een hartaanval. Hij werd naar een noodziekenhuis overgebracht in Luik voor behandeling, waardoor hij zijn taak als divisiecommandant niet langer kon uitvoeren. Hij werd vervangen door Brigadier-General Herbert Perrin.

Na de oorlog
Nadat Jones was hersteld van zijn hartaanval bleek hij vanwege zijn gezondheid niet meer geschikt voor het leger. In 1945 werd hij dan ook met pensioen gestuurd. Hij was betrokken bij de 106th Infantry Division Association, totdat er op latere leeftijd kanker bij hem werd geconstateerd. Op 22 januari 1969 kwam hij te overlijden. Jones verbleef toen al sinds 6 december in het Walter Reed Army Medical Center. Hij is begraven op Arlington National Cemetery. Major-General Alan Jones is 75 jaar oud geworden.