Vonnis Arthur Seyss-Inquart

Seyss-Inquart wordt op alle vier de punten aangeklaagd (uitleg).
Seyss-Inquart, een Oostenrijks advocaat, werd in mei 1937 als gevolg van Duitse druk tot Staatskanselier van Oostenrijk benoemd. Hij was sinds 1931 verbonden aan de Oostenrijkse Nazipartij maar had vaak moeilijkheden met die partij en werd feitelijk pas lid op 13 maart 1938. Hij werd benoemd tot Minister van Veiligheid en Binnenlandse Zaken van Oostenrijk met de leiding over de politie ingevolge een van de voorwaarden die Hitler tijdens de conferentie van Berchtesgaden op 12 februari 1938 had opgelegd aan Schuschnigg.

Activiteiten in Oostenrijk

Seyss-Inquart had deel aan de laatste fase van de Nazi samenzwering die vooraf ging aan de bezetting van Oostenrijk door de Duitsers en werd benoemd tot kanselier van Oostenrijk als gevolg van de Duitse dreiging met een invasie.
Op 12 maart 1938 ontmoette Seyss-Inquart Hitler in Linz en hield een toespraak waarin hij de Duitse troepen welkom heette en de hereniging van Duitsland met Oostenrijk bepleitte. Op 13 maart slaagde hij erin een wet aan te laten nemen die bepaalde dat Oostenrijk een provincie van Duitsland zou moeten worden en volgde Miklas op als President van Oostenrijk toen die liever aftrad dan de wet te ondertekenen. Seyss-Inquart’s titel werd op 15 maart 1938 gewijzigd in Rijksgouverneur van Oostenrijk en op dezelfde dag kreeg hij de rang van generaal in de SS. Op 1 maart 1939 werd hij benoemd tot Rijksminister zonder Portefeuille.
Op 11 maart 1939 bezocht hij de Slovaakse regering in Bratislava en haalde hen over hun onafhankelijkheid uit te roepen op een manier die precies paste binnen Hitler’s offensief tegen de onafhankelijkheid van Tsjechoslowakije.
Als Rijksgouverneur van Oostenrijk voerde Seyss-Inquart een programma in voor het in beslag nemen van Joodse eigendommen. Onder zijn regime werden de Joden gedwongen te emigreren, werden naar concentratiekampen gestuurd en hadden te lijden van pogroms. Aan het einde van zijn regime werkte hij samen met de Sicherheitspolizei en de SD bij de deportatie van Joden uit Oostenrijk naar het Oosten. Terwijl hij Gouverneur van Oostenrijk was, werden politieke tegenstanders van de Nazis door de Gestapo naar concentratiekampen gestuurd, mishandeld en dikwijls vermoord.

Criminele activiteiten in Polen en Nederland

In september 1939 werd Seyss-Inquart benoemd tot hoofd van het civiele bestuur in zuid Polen. Op 12 oktober 1939 werd hij benoemd tot plaatsvervangend Gouverneurgeneraal onder Frank. Op 18 mei 1940 werd hij benoemd tot Reichskommissar für den besetzten Gebiete in die Niederlände. In deze functies aanvaardde hij de verantwoordelijkheid voor het bestuur over de gebieden die door oorlogen van agressie waren bezet en voor het bestuur dat van vitaal belang was voor de oorlog van agressie die door Duitsland werd gevoerd.
Als plaatsvervangend Gouverneurgeneraal van Polen steunde Seyss-Inquart het wrede bezettingsbeleid dat werd ingevoerd. In november 1939, op een inspectiereis door het Gouvernementgeneraal, verklaarde Seyss-Inquart dat Polen zodanig bestuurd moest worden dat haar economische bronnen moesten worden uitgebuit ten gunste van Duitsland. Seyss-Inquart bepleitte ook de vervolging van Joden en werd ingelicht over het starten van de Aktion AB die de moord op vele Poolse intellectuelen inhield.
Als Reichskommissar für den besetzten Gebiete in die Niederlände was Seyss-Inquart meedogenloos in het toepassen van terreur om alle tegenstand tegen de Duitse bezetting te onderdrukken, een beleid dat hij omschreef als het uitroeien van zijn tegenstanders. In samenwerking met de Höhere SS und Polizeiführer was hij betrokken bij de executies van gijzelaars wegens misdaden tegen de bezettingsmacht en stuurde allen die verdacht werden van tegenstand tegen de bezetter naar concentratiekampen, waaronder ook priesters en onderwijzers. Veel Nederlandse politiemensen werden gedwongen deel te nemen aan dit beleid onder dreiging van represailles tegen hun gezinnen. Nederlandse rechtbanken werden ook gedwongen deel te nemen aan dit programma maar toen die hun aarzeling aangaven, gevangenisstraffen op te leggen omdat er in werkelijkheid zoveel gevangenen werden gedood, werd grotere nadruk gelegd op het gebruik van snelrechtbanken van de politie.
Seyss-Inquart oefende het economische bestuur over Nederland uit zonder acht te slaan op de bepalingen van de Haagsche Conventie die hij als achterhaald beschouwde. In plaats daarvan werd een beleid ingevoerd voor het maximaal uitbuiten van het economisch vermogen van Nederland en uitgevoerd zonder veel aandacht voor het effect ervan op de bevolking. Er werd op uitgebreide schaal publiek en privé eigendom in beslag genomen dat een zweem van wettelijkheid kreeg door Seyss-Inquart’s bepalingen en geholpen met manipulaties door de Nederlandse financiële instellingen die onder zijn controle stonden.
Als Reichskommissar für den besetzten Gebiete in die Niederlände begon Seyss-Inquart onmiddellijk met het zenden van dwangarbeiders naar Duitsland. Tot aan 1942 was arbeidsdienst in Duitsland in theorie vrijwillig maar werd in feite afgedwongen door sterke economische druk en druk door de regering. In 1942 stelde Seyss-Inquart formeel de verplichte arbeidsdienst in en maakte gebruik van de diensten van de Sicherheitspolizei en de SD om ontduiken van zijn bevel te voorkomen. Tijdens de bezetting werden er meer dan 500.000 mensen als arbeiders uit Nederland naar het Reich gezonden en slechts een heel klein deel was feitelijk vrijwilliger.
Een van Seyss-Inquart’s eerste stappen als Reichskommissar für den besetzten Gebiete in die Niederlände was het invoeren van een aantal wetten die discriminerende economische maatregelen aan de Joden oplegden. Dit werd gevolgd door decreten die hen verplichten zich te laten registreren, hen te dwingen in getto’s te leven en een Davidsster te dragen; af en toe vonden arrestaties plaats en opsluiting in concentratiekampen en uiteindelijk, op voorstel van Heydrich, de massale deportatie van bijna 120.000 van de 140.000 Joden in Nederland naar Auschwitz en de ”Endlösung.”
Seyss-Inquart geeft toe te weten dat ze naar Auschwitz gingen maar beweert dat hij van mensen die in Auschwitz waren geweest had gehoord dat de Joden het daar redelijk goed hadden en dat hij dacht dat ze daar werden vastgehouden voor herhuisvesting na de oorlog. Gezien in het licht van het bewijsmateriaal en vanwege zijn officiële functie is het onmogelijk geloof te hechten aan zijn bewering.
Seyss-Inquart beweert dat hij niet verantwoordelijk was voor veel van de misdaden die tijdens de bezetting van Nederland werden gepleegd, omdat die ofwel door het Reich waren bevolen, ofwel gepleegd door het leger waarover hij geen zeggenschap had of door de Duitse Höhere SS und Polizeiführer die, zoals hij beweert, direct verantwoording schuldig was aan Himmler. Het is waar dat sommige van die excessen de verantwoordelijkheid waren van het leger en dat de Höhere SS und Polizeiführer, hoewel die ter beschikking stond van Seyss-Inquart altijd rechtstreeks rapport kon uitbrengen aan Himmler. Het is ook waar dat Seyss-Inquart in bepaalde gevallen protesteerde tegen de extreme maatregelen die door andere diensten werden genomen, zoals hij er grotendeels in slaagde het leger ervan te weerhouden een politiek van verschroeide aarde te voeren en er bij de Höhere SS und Polizeiführer erop aandrong, het aantal te executeren gijzelaars te verminderen. Maar het feit blijft dat Seyss-Inquart bewust en vrijwillig deel nam aan oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid die tijdens de bezetting van Nederland werden begaan.

Conclusie

Het Tribunaal is van oordeel dat Seyss-Inquart schuldig is aan de punten Twee, Drie en Vier; Seyss-Inquart is niet schuldig aan punt Een

Uitleg van de vier aanklachten:

1. Samenzwering tot het voeren van een agressieve oorlog ofwel misdaden tegen de vrede
2. het voeren van een agressieve oorlog
3. oorlogsmisdaden
4. misdaden tegen de menselijkheid