In geschiedenisboeken stopt de oorlog in 1945 waarna een nieuw tijdperk van wederopbouw en nieuwe wereldcrisissen aanbreekt. Deze scheidslijn bestaat niet in de hoofden van mensen, zoals John Blom, voor wie de oorlog diepe littekens naliet. Johns moeder werd omgebracht in Sobibor. Zijn vader en oudere broer in Auschwitz. Zelf overleefde hij de Jodenvervolging als onderduiker. Na de oorlog begon voor hem het moeizame proces om een plek te geven aan zijn vooroorlogse leven en de herinneringen aan zijn familie in de nieuwe wereld waarin hij leefde. In “Nooit meer naar huis” vertelt hij over zijn jeugd, overleving en verlies en welke invloed dat op zijn latere leven heeft gehad.

Op twaalfjarige leeftijd werd John met zijn vader in Amsterdam door de Duitsers gearresteerd en overgebracht naar de Hollandsche Schouwburg, het verzamelpunt vanwaar de Joden werden getransporteerd naar kamp Westerbork. Daar instrueerde zijn vader hem om te vluchten zodra hij en de andere kinderen de straat overstaken naar het kinderdagverblijf. Johns ontsnapping slaagde en het verzet zorgde voor een onderduikadres. John zou tijdens de oorlog door enkele gastgezinnen in huis opgenomen worden. De bevrijding maakte hij mee in Brabant waar geallieerde troepen in oktober 1944 arriveerden, terwijl Amsterdam – Johns eigenlijke woonplaats – nog bezet werd door de Duitsers. Nadat heel Nederland in mei 1945 bevrijd was, keerde hij terug. Hij trok in bij zijn tante en probeerde zijn leven weer op te pakken, alhoewel hem dat zwaar viel.

John Blom schrijft heel openhartig over zijn angsten, verdriet en onzekerheid. Hij beschrijft hoe hij tijdens de oorlog zelf ging geloven in de antisemitische propaganda van de nazi’s en hoe hij zichzelf daarom als verderfelijk beschouwde. Als onderduikertje had hij moeite met zijn seksuele ontplooiing en het zoeken van toenadering tot meisjes en vrouwen. Na de oorlog was hij vaak neerslachtig en speelde een negatief zelfbeeld hem parten. Hij zocht hulp en koos er zelf ook voor om anderen te helpen. Na een studie tot maatschappelijk werker werkte hij acht jaar lang bij de kinderbescherming in Amsterdam. Zowel in zijn studie als op professioneel vlak zette hij door. Alhoewel een universitaire opleiding hem afgeraden was, studeerde hij in 1964 af in de sociale psychologie aan de Universiteit van Amsterdam. Daarna werkte hij op allerlei terreinen in de geestelijke gezondheidszorg om uiteindelijk een eigen praktijk voor psychotherapie te openen. Door zijn eigen ervaringen kon hij zich als maatschappelijk werker en psychotherapeut goed inleven in mensen die leden onder het verlies van naasten of onder de gevolgen van geweld. Ook overwon hij zijn afwerende houding ten opzichte van vrouwen. Hij trouwde en samen met zijn vrouw kreeg hij twee zoons. Ondanks de leegte die de Jodenvervolging had aangericht, slaagde hij er na een lange weg vol bochten in om de kloof tussen zijn voor- en naoorlogse leven te overbruggen.

Dat John Blom zo open en uitgebreid in gaat op het moeizame verwerkingsproces maakt dit boek heel bijzonder. Het is zeer bewonderenswaardig als iemand zijn herinneringen aan een nare periode wil oprakelen en delen, maar het is bovenal dapper om openlijk te schrijven over de psychische en karakterproblemen van na de oorlog. John Blom maakt zijn trauma aan ons inzichtelijk. Zijn verhaal toont ons dat we niet alleen stil moeten staan bij de doden, maar ook bij de mensen voor wie de oorlog een grote leegte naliet. Dat zijn de verborgen slachtoffers van een oorlog.