Slotverklaring Fritz Sauckel

De PRESIDENT: Ik roep Beklaagde Fritz Sauckel op.
FRITZ SAUCKEL (Beklaagde): Heren van het Tribunaal:
Ik ben tot in het diepst van mijn ziel geschokt door de wreedheden die tijdens dit Proces bekend zijn geworden. In alle nederigheid en respect buig ik voor alle slachtoffers en de gevallenen van alle naties en voor het ongeluk en het lijden van mijn eigen volk, aan wie alleen ik mijn lot kan afmeten. Ik kom uit een maatschappelijke klasse die geheel verschilt van die van mijn kameraden die met mij beschuldigd zijn. In mijn aard en denken ben ik zeeman en arbeider gebleven.
Na de Eerste Wereldoorlog werd de loop van mijn leven bepaald door mijn eigen ervaring in het leed en de behoeften van de grote massa van mijn volk, dat vocht voor zijn bestaan. Innerlijke conflicten dwongen me de politiek binnen. Ik kon niets anders zijn dan een Socialist maar het Communistisch gedachtengoed kon mij niet bekoren. Ik was nooit anti-religieus of zelfs a-religieus maar vocht in tegendeel een harde strijd met mijzelf voordat ik de politiek inging. En zo wijdde ik mij aan Socialistische liefde en gerechtigheid voor diegenen wiens enige bezit hun arbeid is en tegelijkertijd aan de lotsbestemming van mijn land. Hierin zag ik het enig mogelijke verband tussen het socialistisch denken en oprechte vaderlandsliefde. Alleen dit geloof bepaalde mijn leven en mijn daden. Ik zag hier geen tegenstellingen in met de wetten der menselijkheid. Ik herkende geen willekeurige dictatuur of tirannie in het Führerprinzip en zijn trouwe volgelingen. Mijn fout was misschien de overvloed van gevoelens voor en mijn vertrouwen in en ook mijn grote verering voor Hitler. Ik kende hem alleen als de voorvechter van het bestaansrecht van het Duitse volk en zag hem als de man die goed was voor arbeiders, vrouween en kinderen en die streed voor het levensbelang van Duitsland.
De Hitler van dit Proces herkende ik niet. Misschien was mijn eenzaamheid en mijn terugtrekken in de wereld van fantasie en werk nog een gebrek. Ik had vrijwel nooit sociale contacten met degenen op hoge posities in het Reich; de weinige vrije tijd die ik had behoorde mijn gezin toe. Ik was en ben gelukkig dat mijn vrouw de dochter van een arbeider is, die zelf een Sociaal Democraat was en gebleven is. Hierbij, in mijn laatse woorden, verzeker ik u plechtig dat ik volledig werd verrast door alle politieke gebeurtenissen en het begin van alle militaire acties. Onder geen voorwaarde zou ik als Duits arbeider -en voor Duitse arbeiders- hebben meegewerkt aan de waanzin, een oorlog van agressie te helpen ontketenen. Ik werd alleen maar Nationaal Socialist omdat ik de klassenstrijd, onteigening en burgeroorlog veroordeelde en omdat ik vast geloofde in Hitler's absolute wens voor vrede en verstandhouding voor de rest van de wereld en zijn werk van wederopbouw. Omdat ik zelf arbeider was, heb ik altijd al het mogelijke op mijn eigen gebied van activiteiten gedaan om uitspattingen, willekeur en wreedheid in welke vorm dan ook te voorkomen. Ik was naïef genoeg om tegen de weerstand van Himmler en Goebbels in, mijn handvesten en decreten voor de inzet van arbeid uit te vaardigen, waarin een menselijke en correcte behandeling van buitenlandse arbeiders aan alle diensten dwingend werd opgelegd. Ik zou niet in staat zijn geweest, de kennis over deze vreselijke geheimen en misdaden zonder protest te kunnen meedragen, noch zou ik met die wetenschap mijn volk of mijn 10 onschuldige kinderen onder ogen kunnen komen.
Ik had geen deel aan enige samenzwering tegen de vrede of tegen de menselijkheid, noch heb ik moord of mishandeling getolereerd. Gedurende de oorlog moest ik mijn plicht doen. Ik kreeg de functie van Algemeen Gevolmachtigde voor de Arbeitseinsatz in 1942, in een periode van ernstige militaire crisis en dat kwam als een complete verrassing voor mij. Ik was gehouden aan de bestaande arbeidswetten, de bevelen van de Führer en de besluiten van de Reichsverteidigungsrat. Ik weet niet waarom het juist ik was die deze functie kreeg. In mijn eigen Gau had ik het vertrouwen gewonnen van in het bijzonder arbeiders, boeren en kunstenaars en zelfs voor 1933, dat wil zeggen, voordat Hitler aan de macht kwam, ben ik door een grote meerderheid in vrije parlementsverkiezingen verkozen tot hoofd van de regering aldaar. Ik geloof dat de Voorzienigheid mij heeft begiftigd met zowel talent voor organisatie en praktisch werken, als met enthousiasme. Misschien was dat de reden waarom ik die functie kreeg. Het was een zware last voor mij. De grond van Berlijn was volledig vreemd voor me. Omdat ik zelf arbeider ben, kwam het niet in mij op, buitenlandse mensen tot slaven te maken. Mijn eis dat mankracht economisch moest worden ingezet betekent in geen geval hun onmenselijke uitbuiting maar eerder hun economische, rationele en correcte inzet voor arbeid.
Het was nooit mijn bedoeling, misdaden tegen internationale wetten, oorlogswetten of wetten van menselijkheid te plegen. Ik heb nooit een enkel moment getwijfeld aan de rechtmatigheid of toelaatbaarheid van mijn taak, want ik dacht dat er geen sprake van was dat Duitsland internationale wetten zou schenden.
Als u me echter vertelt dat ondanks dat, Duitse arbeidswetten in de bezette gebieden niet konden worden toegepast, dan antwoord ik dat zelfs hooggeplaatste Fransen, Belgen en Polen en ook Russen mij hebben verteld dat ze Duitsland met arbeidskrachten ondersteunden met het doel Europa te beschermen tegen een dreigend Communistisch stelsel en met het doel werkloosheid en massaal lijden gedurende de oorlog te voorkomen. Ik heb echter niet alleen met de grootste ijver aan de vervulling van mijn taak gewerkt, maar tegelijk heb ik met al mijn vermogen en met alle mogelijke middelen, direct bij het aanvaarden van mijn functie, geprobeerd om de slechte toestanden in de organisatie en de zorg voor buitenlandse arbeiders weg te nemen die in de rampzalige winter van 1941 op 1942 waren ontstaan en een eind te maken aan alle tekortkomingen en misstanden. Ik geloofde ook, zoals uit mijn documenten blijkt, dat we de buitenlandse werkers voor de Duitse zaak konden winnen door ze de juiste behandeling te geven die ik eiste. Misschien was ik in de ogen van Himmler en Goebbels een hopeloze utopist -zij waren mijn tegenstanders. Maar ik heb eerlijk gestreden zodat de buitenlandse werkers dezelfde rechten en omstandigheden zouden krijgen als de Duitse werkers. Dit wordt ook bevestigd door de talloze documenten van mijn raadsman en ook door alle getuigenverklaringen voor dit Tribunaal.
Als mijn werk niet af is, kan niemand dat dieper betreuren dan ikzelf. Helaas lag dat maar gedeeltelijk in mijn macht, zoals mijn raadsman heeft bewezen. Het bewijsnmateriaal heeft aangetoond dat er in de bezette gebieden dingen gebeurden waarop ik en het arbeidsbureau -dat onder leiding van burgers stond- geen enkele invloed konden uitoefenen. Alle Duitse ondernemingen en diensten die arbeiders nodig hadden klaagden echter bij mij dat ik altijd te weing arbeiders voor de oorlogsinspanning leverde en dat het mijn schuld zou zijn wanneer de oorlogseconomie en de voedseleconomie door gevaarlijke crises zouden worden bedreigd. Deze zware verantwoordelijkheden en zorgen overheersten mij zodanig dat ik absoluut geen tijd vond en had voor andere ontwikkelingen. Dit betreur ik. Ik aanvaard de verantwoordelijkheid voor mijn besluiten en mijn medewerkers. Ik heb voor dit Proces nooit de cijfers van het Centraal Planbureau gezien, anders had ik verkeerde of onduidelijke gedeelten kunnen verbeteren, zoals bijvoorbeeld het gedeelte over het onmogelijke aantal van slechts 200.000 vrijwillige arbeiders. Dit is ook van toepassing op een aantal andere verklaringen die door derden foutief zijn opgenomen en in feite nooit in praktijk gebracht.
Omdat ik een arbeider ben en zelf op buitenlandse schepen heb gewerkt, ben ik de buitenlandse werknemers die in Duitsland waren dankbaar want zij hebben ons enorm geholpen en ze werkten hard. Dit vormt misschien het bewijs voor het feit dat ze over het algemeen netjes en menselijk werden behandeld. Ikzelf bezocht ze vaak. Omdat ik een werkend man was bracht ik de Kerstvieringen van 1943 en 1944 met buitenlandse arbeiders door om ze mijn houding jegens hen te tonen.
Mijn eigen kinderen werkten tussen buitenlandse arbeiders onder dezelfde werkomstandigheden. Kon ik, konden Duitse arbeiders, kon het Duitse volk dit als slavenarbeid beschouwen? De noodzaak hiervoor was onze noodtoestand. Het Duitse volk en de Duitse arbeiders zouden omstandigheden om hen heen, vergelijkbaar met slavernij nooit hebben getolereerd.
Mijn raadsman heeft de gehele waarheid over mijn zaak met uiterste onpartijdigheid gepresenteerd. Ik dank hem daarvoor uit de grond van mijn hart. Van zijn kant was hij strikt en correct in het onderzoeken van mijn zaak. Mijn bedoelingen en geweten zijn rein.
De tekortkomingen en de behoeften van de oorlog, de vreselijke omstandigheden die daardoor ontstonden, hebben mij diep gegriefd. Ik ben bereid het lot te aanvaarden dat de Voorzienigheid voor mij in petto heeft, net als mijn zoon die in de oorlog is gevallen.
De Gauleiter die ik aanstelde als gevolmachtigden voor de Arbeitseinsatz hadden als enige taak te zorgen voor een juiste behandeling en verzorging van de Duitse en de buitenlandse arbeiders.
Moge God mijn volk, dat ik boven alles lief heb, beschermen en moge God de Heer nogmaals het werk van Duitse arbeiders zegenen aan wie ik mijn hele leven en inspanningen heb gewijd en moge Hij vrede brengen over de wereld.

Zie ook Vonnis Sauckel.