Hieronder weergegeven is een Nederlandse vertaling van het eerste pamflet dat verspreid werd door de Duitse studentenverzetsgroep die Weisse Rose. Dit pamflet is in juni 1942 opgesteld door Hans Scholl en Alexander Schmorell. Hans Scholl werd op 22 februari 1943 ter dood veroordeeld door het Duitse Volksgerichtshof. De executie vond diezelfde dag nog plaats. Alexander Schmorell onderging op 13 juli 1943 hetzelfde lot.

Niets is een cultuurvolk onwaardiger dan zich zonder verzet door een onverantwoordelijke en door duistere driften geleide kliek van heersers te laten ‘regeren’. Is het niet zo dat tegenwoordig elke eerlijke Duitser zich schaamt voor zijn regering, en wie van ons heeft een idee van de smaad die over ons en onze kinderen zal komen als ons ooit de schellen van de ogen vallen en de afgrijselijkste, iedere beschrijving tartende misdaden aan het licht komen? Als het Duitse volk in zijn diepste wezen al zo gecorrumpeerd en uiteengevallen is dat het zonder een hand uit te steken - lichtzinnig vertrouwend op een twijfelachtige historische wetmatigheid - het hoogste prijsgeeft wat een mens bezit en wat hem verheft boven alle andere schepselen, de vrije wil namelijk, de vrijheid om de loop der geschiedenis mede te bepalen en aan zijn rationele beslissingen te onderwerpen - als de Duitsers, aldus gespeend van elke individualiteit, al zo in een geesteloze, laffe massa veranderd zijn, dan, ja, dan verdienen ze dat ze ten onder gaan. Goethe noemt de Duitsers een tragisch volk, net als de Joden en de Grieken, maar tegenwoordig lijkt het er meer op dat ze een slappe, willoze kudde leeggezogen meelopers zijn, die, beroofd van hun kern, bereid zijn zich in het verderf te laten storten. Zo lijkt het - maar zo is het niet; het is eerder zo dat alle individuen langzaam, verraderlijk, systematisch zijn verkracht en in een geestelijke gevangenis gestopt. En pas toen ze geboeid in de cel lagen, beseften ze eindelijk wat voor fatale dingen er gebeurden. Slechts weinigen zagen de dreigende ondergang, en de beloning voor hun heroïsche waarschuwingen was de dood. Over het lot van die mensen zal nog het nodige te zeggen zijn. Als iedereen wacht tot de ander begint, zullen de boden van de wrekende Nemesis onstuitbaar oprukken en dan zal ook het laatste slachtoffer zinloos in de muil van de onverzadigbare demon geworpen worden. Daarom moet iedereen zijn verantwoordelijkheid binnen de cultuur van het christendom en het avondland kennen en zich in dit laatste uur verzetten waar hij maar kan, en in actie komen tegen de gesel van de mensheid, tegen het fascisme en elk aanverwant systeem van de absolute staat. Pleeg passief verzet - verzet - waar je maar kunt, verhinder dat deze atheïstische oorlogsmachine blijft draaien, voordat het te laat is, voordat ook de laatste steden, net als Keulen, zijn veranderd in een puinhoop en voordat ook de rest van de jeugd van het volk ergens voor de hybris van een Untermensch is doodgebloed. Vergeet niet dat elk volk de regering verdient die het kan uithouden!
       Uit De Wetgeving van Lycurgus en Solon van Friedrich Schiller:

[…] Gemeten aan het doel dat hij zich had gesteld, is de wetgeving van Lycurgus een meesterlijk staaltje van staats- en mensenkunde. Hij wilde een machtige, in zichzelf rustende, onaantastbare staat; politieke kracht en duurzaamheid waren het doel waarnaar hij streefde en voorzover dat onder zijn omstandigheden mogelijk was, heeft hij dat doel ook bereikt. Als we echter de doelstelling van Lycurgus afzetten tegen de doelstelling van de mensheid, dan moet onze aanvankelijke vluchtige bewondering plaatsmaken voor een diepe afkeer. Alles mag worden opgeofferd ten gunste van de staat, alleen niet datgene waarvoor de staat zelf slechts een middel is. De staat zelf is nooit het doel, hij is slechts van belang als een voorwaarde waaronder het doel van de mensheid kan worden vervuld, en het doel van de mensheid is niets anders dan het stimuleren van alle krachten van de mens, vooruitgang. Belemmert een staatkundige constitutie de ontwikkeling van alle krachten die in de mens schuilen, belemmert zij de vooruitgang van de geest, dan is zij verwerpelijk en schadelijk, hoe doordacht en volmaakt zij op haar manier ook moge zijn. Haar duurzaamheid zelf strekt haar dan meer tot verwijt dan tot eer - zij is dan niet meer dan een verlengstuk van het kwaad; hoe langer zij bestaat, hoe schadelijker zij wordt.
[…] De politieke verdienste en het verwerven daarvan gaan ten koste van alle morele gevoelens. In Sparta bestond geen echtelijke liefde, geen moederliefde, geen kinderliefde, geen vriendschap - er bestonden uitsluitend burgers, uitsluitend burgerlijke deugden.
[…] Een staatswet verplichtte de Spartanen tot de onmenselijkheid jegens hun slaven; in die ongelukkige slachtoffers werd de mensheid beschimpt en mishandeld. In het wetboek van Sparta werd het gevaarlijke principe gepredikt dat mensen als middel en niet als doel beschouwd dienden te worden - daardoor werden de grondvesten van het natuurrecht en van de zedelijkheid bij wet ondergraven.
[…] Hoeveel mooier is het schouwspel dat de ruige krijgsman Gaius Marcius in zijn kamp voor Rome ons biedt. Hij offert wraak en overwinning op, omdat hij de tranen van de moeder niet kan zien vloeien!
[...] De staat (van Lycurgus) zou zich slechts onder één voorwaarde kunnen handhaven: als de geest van het volk zou stilstaan; hij zou dus alleen kunnen voortbestaan als hij het hoogste en enige doel van een staat niet verwezenlijkte.

Uit Goethes Des Epimenides Erwachen, tweede bedrijf, vierde scène:

Genieën:
Wat koen de afgrond is ontstegen,
Kan door een onafwendbaar lot
De halve wereld doen bewegen,
Doch d' afgrond in moet tot het slot.
Reeds dreigt de vrees ons te bevangen:
Vergeefs probeert hij te weerstaan!
En allen die nog aan hem hangen,
Zij moeten ook te gronde gaan.

Hoop:
Nu ontmoet ik dappere knapen,
Die des nachts hier zijn verzameld
Om te zwijgen, niet te slapen,
En het schone woord der vrijheid
Wordt gefluisterd en gestameld,
Tot in ongewende nieuwheid
Wij op onze tempelstoepen
Wederom verrukt het roepen:

Vrijheid! Vrijheid!

Wij verzoeken u dit met zoveel mogelijk doorslagen over te typen en verder te verspreiden!

Zie ook:
- Tweede pamflet van Die Weisse Rose
- Derde pamflet van Die Weisse Rose
- Vierde pamflet van Die Weisse Rose
- Vijfde pamflet van Die Weisse Rose
- Zesde pamflet van Die Weisse Rose