Slechts 14 jaar hadden de West-Duitsers ervoor nodig om één van de meest trieste gebeurtenissen uit hun oorlogsverleden recht in de ogen te kijken én op film te zetten… het inzetten van kindsoldaten.

In de laatste weken van het Derde Rijk werden er nog massaal tieners uit de Hitlerjeugd, opgehitst door de propaganda, ingezet in nutteloze gevechten. Welkom in de wereld van “Die Brücke” (de brug)!

Acht 16-jarige schooljongens worden -terwijl de hoge heren hun spullen al aan het pakken zijn- enkele dagen voor de Amerikanen hun dorp bereiken, opgeroepen om te gaan vechten voor het vaderland. Ondanks het brekende hart van hun ouders of de woorden van hun wijze schoolleraar, trekken ze er begeesterd op uit. Een commandant die medelijden met ze heeft, geeft hen als opdracht een waardeloze brug te bewaken. Helaas is er in tijden van oorlog geen enkele veilige plek meer...

Het betreft hier een zwart-wit film en dan nog eentje die geen reusachtig budget had, maar toch is het één van de beste anti-oorlogsfilms!

Bernhard Wicki’s film doet erg denken aan “Come and See” door Klimov, dezelfde soms houterige manier van acteren, de aparte enscenering van de gevechtsscènes,... én vooral het beklijvende gevoel als de film voorbij is.

Hoewel het verhaal gebaseerd is op waargebeurde feiten, gaat het hier niet om een geschiedenisles. Deze film is een gevoel, een levensles! De verkrachting van de onschuld en mooie idealen. Jongensogen die stralen bij een “kill”... en even later betraande jongensogen als hun kameraadjes één voor één zelf het leven laten. De mens en de moraal spelen de hoofdrol in deze film, die slechts echt geweld laat zien in de laatste 20 minuten. Toch is hij op geen enkel moment saai. De film weet zelfs met diverse kleine plotwendingen én memorabele scènes (zoals de confrontatie tussen de twee leraren) de aandacht te trekken.

Iets voor de mensen die de “Saving Private Ryan’s” van vandaag de dag beu zijn, zonder aan de eindeloze monologen à la “The Thin Red Line” te willen onderworpen worden!