Italiaans Forum

Het "Foro Italico" werd als "Foro Mussolini" gebouwd en was één van de belangrijkste prestigeobjecten van het Italiaans Fascisme.

Het Foro is een groot sportcomplex dat werd gebouwd om de Olympische Zomerspelen van 1940 in Rome te kunnen organiseren (Deze gingen uiteindelijk door het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog niet door). Het complex bestaat uit het Olympisch Stadion, een Olympisch zwembad en vele andere gebouwen voor sportevenementen en het onderbrengen van sporters.

De architecten Enrico Del Debbio en Luigi Moretti moesten van Mussolini een sfeer creëren waarmee de Fora van Ceasar en Augustus werd overtroffen. Hiermee is het Foro Italico een voorbeeld van het gebruik van de sport als propaganda voor het Fascisme zoals de Duitsers de Olympische Spelen van 1936 gebruikten. Naast de gebouwen ten bate van de sport en de Mussolini Obelisk bevinden zich in het Foro 60 monumentale beelden uit marmer en een mosaikbodem met de teksten DVCE („Leider"), DVCE A NOI („Onze Duce"), MOLTI NEMICI MOLTO ONORE („Veel vijanden, veel eer") en DVCE LA NOSTRA GIOVINEZZA A VOI DEDICHIAMO („Duce, wij schenken u onze Jeugd").

De brug Ponte Duca d'Aosta vormde de toegang tot het complex.
De naam "Foro Italico" kreeg het complex na de val van Mussolini in 1944.

Mussolini Obelisk
Deze enig moderne obelisk in Rome werd door Mussolini zelf opgericht en draagt de woorden "MVSSOLINI DVX" ("Mussolini, de Leider") en het kenteken van de Italiaanse Fascisten. Deze "Obelisco di Mussolini" staat in het centrum van het Foro Italico dat oorspronkelijk het Foro Mussolini heette.

De obelisk bestaat uit Carrara-Marmer en weegt naar schatting 300 ton. Op de top bevindt zich een gouden spits.

Na de Tweede Wereldoorlog diende alle herinneringen aan Mussolini te worden verwijderd. Het bleek echter niet mogelijk de letters van dit 17,40 meter hoge monument te verwijderen en zo is de enige publieke nagedachtenis aan Benito Mussolini gebleven.

Heeft u zelf meer informatie over deze locatie? Lever het aan!

Gebruikte bron(nen)

• Tekst: Wilco Vermeer
• Foto's: Lennard Bolijn (1, 2), Patrick Vermeer (3)