Vesting Brest - Brest Citadel

Dit 19de eeuwse fort is tussen 1836 en 1842 gebouwd en behoorde tot één van de grootste fortificaties in het Russische Keizerrijk. Tijdens de Eerste Wereldoorlog en Pools-Sovjet oorlog werd de citadel zwaar bevochten. Na afloop van deze laatste oorlog werd bepaald in de Vrede van Riga (1932) dat het fort op Pools grondgebied stond. Tijdens de Duitse invasie op Polen in 1939 werd het fort 4 dagen lang verdedigd door een kleine garnizoen, bestaand uit vier infanterie bataljons en twee tank compagnieën, onder leiding van Generaal Konstanty Plisowski. Hun tegenstander was het veel sterkere XIX Panzer Korps. Op 17 september trok het Poolse garnizoen zich zuidwaarts terug. Datzelfde jaar nam de Sovjet-unie bezit van de oostelijke gebieden van Polen, waaronder dit fort, en er werd een demarcatielijn getrokken. Dit alles was al van te voren bepaald in de Molotov-Ribbentroppact. In de zomer van 1941 werd het fort opnieuw aangevallen door de Duitsers, met dit keer de Sovjets als tegenstander. De vesting Brest, verdedigd door een garnizoen van tussen de 3.000 en 8.000 man werd de eerste grote krachtmeting tussen het Duitse Derde Rijk en de Sovjet-Unie. De verdedigers, volledig afgesloten van de buitenwereld en met een tekort aan water en munitie, herstelden snel en lanceerden tevergeefs diverse tegenaanvallen. De Sovjet weerstand was veel sterker dan de Duitse opperbevel had voorzien en het was pas op 30 juni (8 dagen later), toen het fort volledig was veroverd. En zelfs toen was er nog sprake van weerstand op kleine schaal. in 1965 werd de eretitel "Heldenfort" aan Brest toegereikt.

De citadel tegenwoordig:
De citadel zelf is grotendeels met de grond gelijk gemaakt in juni 1941 en de gebouwen die nog overeind staan dragen een groot aantal kogel -en granaatinslagen. Naast de 19e eeuwse fortificaties is er ook mogelijkheid om het monumentencomplex en het museum te bezichtigen.

Heeft u zelf meer informatie over deze locatie? Lever het aan!

Gebruikte bron(nen)

• Tekst: Kaj Metz
• Foto's: Szeder László (1,2,5) & Wikimedia Commons (3,4)